Obmanut srpski narod

Piše: Dobrica Ćosić

ETNIČKI čisto Kosovo” ne bi bilo moguće kao težnja bez prethodnih paralelnih etničkih hegemonizacija i asimilacija Srba u drugim republikama. Najpre u Makedoniji. Makedonski komunisti su jednostavno makedonizirali Srbe, tj. izvršili etnocid na teritoriji svoje republike, odnosno nekadašnje Stare Srbije. Makedonaca, ni po jednom projektu i zamisli, čak ni bugarskoj, nikad nije bilo iznad Skoplja, na Šari i iza nje. CK KPJ je zbog svojih konspirativnih uslovljenosti, teritoriju pod Turskom do 1912. godine predao rukovodstvu Pokrajinskog komiteta KPJ za Makedoniju.
Aleksandar Ranković mi je pričao kako je iz tehničkih organizaciono-konspirativnih razloga predao Kumanovo i okolinu Pokrajinskom komitetu Makedonije, kada je za sekretara tog komiteta imenovan Lazar Koliševski. Kumanovo je dotle pripadalo teritorijalnoj organizaciji Okružnog komiteta Leskovca i Vranja. Tako su pomakedončene stotine hiljada Srba u sadašnjem zapadnom i severnom delu Republike Makedonije, ako tu “fluktoantnu masu” - makedonske Slovene - i priznamo kao nacionalnost.
Zatim je rasrbljenje Srba u Crnoj Gori, po Kominterninoj odluci i direktivama boljševizovane Komunističke partije Jugoslavije, teklo uporno i uprkos otporima autohtone “bjelaške” i seljačke Crne Gore.
Istovremeno se sprovodila asimilacija Srba u Hrvatskoj i progon Srba iz Bosne i Hercegovine.

GUBITNICI U TITOVINI
ALBANCI su samo u progonu Srba sa Kosova i iz Metohije bili radikalniji i svirepiji od ostale “naše braće”: oni su se poslužili najbrutalnijim sredstvima, po svojoj muhamedansko-turskoj i fašističko-balističkoj tradiciji.
A srpski narod se posle Prvog svetskog rata pokazuje kao malaksao, iscrpljen, duhovno i moralno istrošen, neživotan, to je, već nekoliko decenija, narod vrlo slabih životnih kvaliteta i energije. Titoizam mu je rasparao etničko i istorijsko tkivo, duhovno ga razorio i uveo u životnu i istorijsku krizu i depresiju.
Obe Jugoslavije obmanule su srpski narod, što dokazuje da je srpski narod niske integrativnosti i ograničenog potencijala. Srbi su i u Kraljevini i u titovini izgubili sve što su u oslobodilačkim ratovima stekli; izgubili su i balkanske i svetske ratove. Slovenci su dobili državu i teritoriju; Hrvati su dobili državu, Istru i delove Dalmacije, ostvarivši etničku i teritorijalnu integraciju; Muslimani su stekli uslove da stvore svoju državu od Bosne i Hercegovine; Albanci su osvojili Kosovo i Metohiju... Mađari i sve nacionalne manjine dobili su nacionalna prava koja ne postoje ni u jednoj demokratskoj zemlji sveta... Srbi su, razoreni, asimilovani i prognani, dospeli u položaj potčinjenog naroda. Na kraju dvadesetog veka izgubili su i ono što su imali na početku veka.

ASIMILACIJA U HRVATSKOJ
NAJJAČI dokaz da Hrvati nisu za Jugoslaviju je njihov odnos prema Srbima u Hrvatskoj. Hrvati su od nastanka svoje političke svesti i izražavanja svoje nacionalne ideologije imali antisrpski i šovinistički stav prema Srbima. Dok je zbog ustaštva i genocida nad Srbima postojala bilo kakva jugoslovenska skrupuloznost i spoljna uslovnost, Srbi su u Hrvatskoj imali i neke atribute nacionalnog identiteta, neke oblike ispoljavanja svoje etničke samobitnosti, iskorišćene i zloupotrebljene od hrvatske komunističke birokratije velikim učešćem Srba u komunističkoj vladavini i državnom nasilju nad hrvatskom nacionalističkom, antikomunističkom i pasivnom većinom.
Čim su ti komunistički i jugoslovenski elementi i spoljna ugroženost nestali iz hrvatske ideologije i politike, a to se konačo dovršilo 1971. godine, Titovim “antinacionalističkim” udarom i pučem u Karađorđevu, kojim je de fakto hrvatsku nacionalnu ideologiju ugradio u ustavnu konstituciju Jugoslavije 1974. godine, suzbijajući joj samo neposredne separatističke težnje, uokvirujući je jugoslovenskom konfederacijom, takozvanom amandmanskom, samoupravnom, nesvrstanom i socijalističkom Jugoslavijom, tj. titovinom, Srbi u Hrvatskoj izgubili su i poslednje političke atribute nacionalne posebnosti.
Asimilacija je postala legitimna i socijalističko- -samoupravna, a svaka, i najnevinija težnja za nacionalnim pravima i ravnopravnošću osuđuje se kao srpski nacionalizam i završava progonom. SR Hrvatska prema Srbima mnogo je gora no Austrougarska, i to iz njenih najgorih dana. Duh i ideologija Austrougarske i prema Srbima u Hrvatskoj se celovito potvrđuje. Srpski “korpus separatum” je nespojiv sa hrvatskim “korpusom separatumom”. Hrvatska država želi etnički da se homogenizuje i da asimiluje Srbe. To će i uspeti ako sledećih pedeset godina ostane postojeće državno i političko ustrojstvo Jugoslavije.

UGAŠENA SVEST
DOGAĐA se istorijsko čudo. Srpska nacionalna svest, koja se održala i razvila na cilju “osvete Kosova”, tj. oslobođenje Kosova 1912. godine, ta se srpska nacionalna svet ugasila, pa je tako i bilo moguće da se u poslednje tri decenije izgubi Kosovo. Danas se na izgubljenom Kosovu, na novom porazu na Kosovu ponovo rađa srpska nacionalna svest o njegovom oslobođenju. Zaista, od 1389. traje i ne okončava se srpski boj za Kosovo. Sa ishodom tog boja okončava se tradicionalna srpska istorija.

SRAMNI POSTUPCI IZDAJE
20. april 1982.
Vojvođanska birokratija izrazit je primer moralne i duhovne bede titoističke partokratije. Na oči čitavog naroda, pod izgovorom odbrane “samoupravljanja i Titovog nasleđa” pedesetak ljudi u Vojvodini brani svoju vlast, koja automatski obezbeđuje uspon do najviše političke moći u zemlji. Svejedno što je i poslednjoj političkoj budali jasno da oni izdaju svoj narod, da je njihova borba protiv “uže Srbije” sramnija izdaja srpskog naroda u njegovoj dubokoj krizi i ugroženosti Kosova no što je bilo ratno kvislinštvo. Četnici su uslovno sarađivali sa okupatorom zbog surove cene borbe za slobodu, zbog ucene Nemačke: sto za jednog; vojvođanski “komunisti” sarađuju sa svim antisrpskim silama u Jugoslaviji i s albanskim šovinistima kad oni vrše genocid nad Srbima na Kosovu, kad su stvarno otcepili Kosovo od Srbije i Jugoslavije, kad gubimo nacionalne teritorije. Titovci iz Novog Sada brane svoje “samoupravljanje” i svoju autonomiju najdirektnije pomažući albanske secesioniste. U istoriji srpskog naroda i Evrope nema sramnijeg nacionalnog postupanja od postupanja crnogorskih, kosovskih, vojvođanskih i bosanskih komunista.

(NASTAVIĆE SE)