Na rubu ponora

Piše: Zoran LJ. Nikolić
PROJEKAT CEI HC nije bio jedini koji se odnosio na mir na Balkanu i rekoncipiranje srpske države, a u kojem su značajno mesto zauzimali masoni. Slobodnozidarska ideja je na poseban način imala odjeka početkom devedesetih godina, u vreme najjače vlasti tadašnjeg predsednika Slobodana Miloševića. Šta se zaista dogodilo, verovatno će još dugo biti tajna...
Polovinom juna 1992. godine, u jeku tzv. Vidovdanskog sabora i ozbiljne političke krize, pod oznakom "urgent" neke svetske agencije prenele su iz Madrida, Londona i Stokholma vest da se u dobro obaveštenim izvorima i krugovima bliskim vladama u Londonu, Parizu, Moskvi, Vašingtonu i Tokiju, vrlo blagonaklono gleda na uspostavljanje parlamentarne monarhije i povratak kralja Aleksandra Drugog Karađorđevića, a pominju se, između ostalih, i neka konkretna imena, koja bi ušla u sastav vlade nacionalnog spasa ili "koncentracione vlade".
U vesti koja je distribuirana 16. juna 1992. godine, kao članovi buduće vlade pominjani su Vojislav Koštunica, Oskar Kovač, Jurij Bajec, Milorad Unković, Slobodan Rakitić, Borisav Pekić, Matija Bećković, Milorad Pavić, Slobodan Selenić, Vesna Pešić, Zoran Nenezić...
KAO bitan sastavni deo takve informacije pomenuto je i da je "zbog neviđenog diletantizma i agresivnosti vlasti Socijalističke partije Srbije (`Miloševićevog krila`) Srbija preživela `pola` apokalipse. Bezumlje Miloševića i Šešelja, zatim Tuđmana i Parage, mora da se što pre zaustavi i zbog Srbije i zbog balkanskog i evropskog mira".
To je bio rezime jednog dela švajcarske, španske, švedske, holandske, kanadske i japanske štampe i pojedinih njihovih radio-stanica.
Koliko je ova vest bila bitna, ostaje čitaocu da proceni, ali je očigledno bilo da je neka vrsta dogovora bila postignuta. Posebnu jačinu ovoj informaciji dodaje činjenica o snazi medija koji su je preneli, kao i o njihovoj tradicionalnoj informisanosti, i uobičajenom oslanjanju na "pouzdane izvore i krugove".
Kao "šlag na torti" bila je činjenica da je vest bila distribuirana i preko servisa Međunarodnog monetarnog fonda, institucije koja se ne oslanja na nepouzdane izvore, i koju u velikoj meri čine, naravno - slobodni zidari.
GLEDANO sa ove vremenske distance, ipak, jasno je da je Milošević bio previše jako pozicioniran na srpskoj političkoj sceni, i da je i na ovoj "raskrsnici" u domaćoj istoriji srpska država krenula drugim putem.
Pa, ipak, tada, 1992. godine, visoka delegacija srpskih masona prisustvuje Londonskoj konferenciji o Jugoslaviji, na kojoj su učestvovali uz punu saglasnost i pomoć tadašnjeg komandera Klajhnehta i Vrhovnog saveta Škotskog rituala južne jurisdikcije Sjedinjenih Američkih Država.
Kada je insistirao da se sretne sa Miloševićem, prilikom obnavljanja rada Velike lože "Jugoslavija" Zoran Nenezić je zapisao da je Milošević uglavnom bio slušalac, uz mali broj pitanja. Neizostavno pitanje bilo je da li je Tito bio mason, budući da ga je interesovao "lik i delo" počivšeg maršala.
Milošević nije uticao na sprečavanje da se slobodnozidarske lože ustanove kod nas, ali im, očigledno, nije ni pridavao veliki značaj.

ZIDARI U SANU
KOLIKO su masoni bitni u srpskoj istoriji govori i podatak koliko ih je bilo u Srpskoj akademiji nauka. Tako se tamo pominju imena Miše Anastasijevića, Ive Andrića, Aleksandra Belića, Mihaila Valtrovića, Jovana Dučića, Slobodana Jovanovića, Marka Leka, Stevana Mokranjca, Branislava Nušića, Veljka Petrovića, Mihaila Pupina, Vladimira Ćorovića...
Vez obzira na to da li je neko blagonaklon prema slobodnim zidarima ili ne, pred ovim imenima se "skida kapa".