Stop za brkajlije

Piše: dr Zorica Tomić
POZNATO je, na primer, da je ljubljenje u okviru egipatske kulture imalo specifično ritualno obeležje. Stručnjaci, naime, smatraju da je poljubac u okviru te kulture bio ritualni čin kojim se "davao život" nekoj osobi u formi sličnoj današnjem "veštačkom disanju". Zanimljivo je, međutim, da jedna kultura "realističke provenijencije", kako bi to rekao Šeling, koja očuvava telesno procesom balzamovanja i time potvrđuje svoju najdublju vezu sa htonskim, utemeljuje poljubac sa razmenom daha u svom središtu, kao garant očuvanja i transmisije duševnog supstrata.
Zanimljivo je da Kelti, za razliku od drevnih Egipćana, nisu imali nikakav naziv za poljubac, što shodno modernim sociolingvističkim teorijama, koje ukazuju na činjenicu da iskustvo organizuje i konstituiše jezik, može značiti da im ta praksa ljudskog opštenja nije bila bliska. Interpretirana benevalentno, ova okolnost, međutim, može ukazivati na to da kao osvajači nisu imali vremena za romantiku ili pak da su imali neku drugu radnju koja je zamenjivala poljubac. Nasuprot Keltima, "raskalašni" Rimljani su razvili ne samo etikeciju ljubljenja već i svojevrsni pojmovni aparat koji je obeležavao različite forme ove prakse. Tako je za Rimljane uobičajen pozdrav bilo ljubljenje u usta, oči, deo odela ili neku stvar, i predstavljalo je izraz poštovanja ili subordinacije prema osobi koja se ljubi. U skladu sa ovom tradicijom, jedan rimski imperator sačinio je specifičan bonton ljubljenja, koji je dozvoljavao aristokratama da ga ljube u usta, manje značajnim podanicima u ruku, a najmanje uvažavanim pripala su stopala!
CEREMONIJA ljubljenja je u 16. veku u Engleskoj bila neka vrsta opšte društvene zabave. Tada je, naime, na vašarima, devojka uzimala jabuku, prethodno propisno ukrašenu karanfilićima, i u nekoj vrsti plesa prilazila momku koji joj se svideo. Njegov zadatak bio je da jabuku prihvati i ustima uzme jedan karanfilić, posle čega bi usledilo ljubljenje između njih dvoje. Potom je momak, držeći jabuku u ustima, prilazio devojci koja se njemu sviđa i ceremonija ljubljenja je nastavljana sve dok i poslednji karanfilić ne bi bio sažvakan!
Tako je stotinak ljudi imalo priliku da se najmanje dva puta poljubi!
Za neke savremene teoretičare, poljubac "mora biti neka vrsta umetničkog čina", u kojem se manifestuje samo načelo kreacije u svojoj neponovljivosti, zato što predstavlja najintimniji fizički kontakt, čak intimniji od seksa. Istorija, međutim, pokazuje, bez obzira na to da li je poljubac zaista umetnička forma ili ne, da on nije uvek bio prihvaćen kao znak simpatije ili ljubavi. U vreme kada su elizabetanci upražnjavali pomenuti običaj i ljubili se kao ludi, napuljska vlada je zabranila ljubljenje kao uvredljivo, i to pod pretnjom smrtne kazne!
U istom smislu, danas nam može delovati neobično običaj nekih drevnih finskih plemena, koja su kao sasvim prirodnu stvar praktikovala zajedničko kupanje nagih muškaraca i žena, ali su poljubac smatrala nepristojnim i nedostojnim ljudi! Pa i danas je u američkoj državi Indijani još na snazi zakon po kojem brkajlija ne sme da ljubi čak ni svoju ženu, a u Konektikatu muževima se zabranjuje da ljube svoje supruge nedeljom!

DUŽI ŽIVOT
OTKRIVENO je da se u toku "filmskog poljupca" koji traje, na primer, jedan minut izgubi 26 kalorija, kao i da muškarci koji ljube ženu pre odlaska na posao zarađuju više i žive nekoliko godina duže od onih zanetih, poslovnih, ljutih ili hladnokrvnih koji izlaze iz kuće bez pozdrava!
(Nastaviće se)