Ubojitiji od mača

Piše Jasna Jojić
ČUVENI vikinški kralj Olaf Prvi i njegov naslednik Olaf Drugi, sem u istorijskim enciklopedijama, "žive" i u hrišćanskim spisima - prvi kao veliki misionar nove vere, a drugi, čak, kao svetac. Međutim, za obojicu se vežu nemoralni repovi, zapisi po kojima se tvrdi da su oni dobijali bitke, zauzimali teritorije i širili veru u Hrista zahvaljujući moćnom prstenju. A da su posle pokrštavanja, svoje hrabre saborce, zbog sujeverja u moći čarobnog paganskog prstenja, ubijali.
Olaf Prvi (Trigvason), koji je kao sin norveškog poglavice učestvovao u vikinškim napadima na Englesku, pokazao je veliku hrabrost, pa je posle povratka u domovinu, 995. godine, proglašen kraljem. Odmah je započeo sa širenjem hrišćanstva. Svoje vikinge poslao je brodovima duž Skandinavije i, osim bogatog plena, zahtevao je od njih i misionarski rad. Tako je ratnicima s čudnim kapama s dva roga, pored uloge gusara, davao i svešteničke uloge.
KADA su oni zauzeli i Island i Grenland, Olaf Prvi skinuo je svoj prsten i posvetio se potpuno novoj veri.
Tvrdi se da je jednog dana do njega doprla vest da je njegov saborac, poglavica (francuske) Afarije, Sigmund Bresteson, posle gusarskih pohoda, umesto da ceo plen otet od pagana preda crkvi, za sebe zadržao jedan sveti zlatni prsten iz srušenog mnogobožačkog hrama. Olaf Prvi je zahtevao da prsten bude predat Crkvi, a pošto je afarski poglavica to odbio, odmah je dao nalog da se Sigmund ubije, i to na spavanju.
Kao opravdanje za likvidaciju saveznika, Olaf Prvi je naveo "da bi Sigmund uz prsten zadobio veliku moć".
Za pojedine hroničare već je ta rečenica dokaz da je Olaf Prvi "znao za dublji simbolični smisao Sigmundovog postupka i njegove želje da zadrži prsten".
VERU u moć prstena on je preneo i na naslednika svog prestola. Olaf Drugi (Haraldson), koji je Norveškom vladao do 1028, misionario je kao i njegov prethodnik, ali su ga tokom osvajačkih ratova takođe prepoznavali po prstenu iskovanom od bakarne legure na kojem je bio zapis sa čudnim simbolima.
Skinuo ga je, tvrde neki istoričari, tek 1024, kad je kao kralj Norveške doneo Verski zakon i ustanovio Crkvu Norveške. Uradio je to jer je sveštenstvo u to vreme u prstenju još uvek videlo đavolje delo, koje se protivi simbolu krsta.
Ubrzo posle toga, Olafa Drugog počinju da prate nedaće. Gubio je osvajačke bitke, a 1028. godine s prestola ga je proterao Knut Veliki. Ratnik koji je tokom svoje vladavine (od 1016. do 1035) osvojio i Englesku i Dansku.
Olaf Drugi je dve godine lutao u izgnanstvu. Kad je pokušao da se vrati i povrati presto, ubijen je. Decenijama kasnije, zahvaljujući Crkvi, proglašen je za nacionalnog heroja i sveca - zaštitnika Norveške.

(Nastaviće se)