Prvi brat - Bojki

SRPSKI narod, čije se ime prvi put na tlu današnje Srbije pominje 822, a u Grčkoj još 610. godine, doselio se na Balkan sa Starim Slovenima. Kretali su se iz severnih stepa iz Karpata na topli jug Evrope i probili se sve do granica Azije. I danas u judejskoj pustinji postoji manastir Svetog Save osvećenog jerusalimskog, koji svedoči o prisutnosti srpskog bića i duše.
Srbi su kao pleme slovenskog naroda živeli severoistočno iza Karpata, na izvorima i gornjem toku reka: Visle i Odre, Dnjestra i Buga, i u zapadnom delu dnjeparskog kraja. Kako tvrdi istoričar Ljubivoje Cerković, pravi preci Srba su živeli na ukrajinskoj zemlji u ranom srednjem veku, i to u Bojkiji, koja se nalazi na zapadu Ukrajine. Bojkija se prostire na razvođu reka crnomorskog i baltičkog sliva. Na severu zahvata gornji tok Sana, pritoke Visle, na jugoistoku porečje Dnjestra, do ušća Lomnice, na jugu do Teresve, pritoke Tise. Na zapadu se prostire do reke Už. Skoro u celini, Bojkija se danas nalazi u Ukrajini, a sasvim mali deo je na tromeđi sa Slovačkom i Poljskom.
Odavde su se Srbi sa Slovenima u šestom veku pomerili prema Balkanskom poluostrvu i sa sobom poneli svoje nacionalno pamćenje. Srbi u Zahumlju su znali da govore da je "njihov knez od Visle".
Ukrajinski istoričari V. M. Meljnik i E. V. Šiškin, u radu "Najranija etnička istorija Južnih Slovena", na osnovu podataka koje daje Konstantin Porfirogenit, zaključuju "da se iz postojbine nije iselila sva masa srpskog stanovništva, već je na Karpatima ostao veliki broj Srba, odnosno Bojki. Preostali u karpatskim gorama, Beli Srbi i Bojki su ušli kao etnička komponenta u početku u rusinski, a zatim u ukrajinski elemenat istočnog slovenstva".
Da se Bojkija u ranom srednjem veku zvala i Bela Srbija, odnosno Srbija - piše Ljubivoje Cerović - svedoči i naziv njenog zapadnog dela, prema Tisi, koji se vekovima nazivao Srpska zemlja, a sada Sribna, odnosno Srebrna zemlja. O bliskosti stanovnika Bojkije u Ukrajini sa Srbima na Balkanskom poluostrvu govori u svojim antropološkim radovima ukrajinski naučnik V. B. Bunak. Na osnovu svestranih višegodišnjih istraživanja, došao je do zaključka da se u Bojkiji nailazi na antropološki tip blizak Južnim Slovenima, odnosno Srbima. U govoru Bojki nalazi se mnoštvo reči koje su opštepoznate u srpskom jeziku, a "kojih nema u ukrajinskom jeziku na istoku od Dnjestra".
Krajem četvrtog veka nove ere, kada su iz Azije preko Rusije i Ukrajine počeli Huni da prodiru, pokoravajući mnoge evropske narode, Sloveni koji su bili podeljeni i nesložni u odbrani pod tom najezdom krenuli su u veliku seobu.
Već jedanaest vekova Srbi se sele širom planete od matice do tuđine i natrag. Seobe su neraskidivi deo istorije srpskog naroda. Najveće migracije Srbi su imali na prostorima Balkana i jugoistočne Evrope, na kojima je proces formiranja država bio neprestano praćen ratovima i pokretanjem naroda.
Čitav vek i po je protekao u tim seobama Starih Slovena ka jugu Starog kontinenta. Na današnjoj teritoriji Srbije, pre dolaska Slovena, živeli su Iliri i Tračani. Sloveni su se na jugu Starog kontinenta pojavili zajedno sa Avarima, u najezdi plemena koja je nastala posle pada i podele Rimskog carstva. Sloveni, a i Srbi sa njima, zaustavljeni su ispred Carigrada 626. godine, kada im je vizantijski car Iraklije dozvolio da se nasele oko Soluna. Kako je zabeležio car Konstantin Porfirogenit, po jednom narodu, verovatno najvećem i najjačem, iz tog slovenskog bratstva, Srbima, oblast oko Soluna je tada i dobila ime Servija.
Bio je to, može se danas reći, prvi veliki talas seobe Srba sa severa Evrope na Balkan. Vladarski sin koji je doveo Srbe na prostor između Dunava i planine Balkan, zapisano je u istoriji, umro je pre 680. godine. Tom rodu pripadali su i arhonti, prvi srpski knezovi Višeslav, Radoslav, Prisogoj i Vlastimir, koji su se pokoravali carevima Vizantije. Srbi su u devetom veku primili hrišćanstvo, a kada je knez Vlastimir porazio bugarskog kana Presija, oglasio je ujedinjenje srpskih plemena, stvaranje srpske vojske i države na teritoriji Raške.
Međutim, u istoriji je ostala najviše upamćena seoba 60.000 Srba u Ugarsku, koju je vodio patrijarh Arsenije Treći Čarnojević u leto 1690. godine. Ova četvrta seoba je trajala četrdesetak dana, a Srbi su naselili Mađarsku, Austriju, Hrvatsku, Rumuniju, Sloveniju i došli do Češke. Srbi koji su u ovom talasu preplavili Evropu udarili su temelje srpske zajednice, koja je u narednom periodu neprestano rasla, a mnogo ređe i opadala.
ČETIRI decenije kasnije, Srbi su se opet, peti put, pomerili prema istoku; ovog puta u Rusiju, Ukrajinu, Slovačku, Belorusiju, Moldaviju. Računa se da je tada unutar bečkog carstva pokrenuto 100.000 Srba prema istoku, od čega je oko 10.000 Srba otišlo u Rusiju i Ukrajinu. Oni su formirali dva naselja: Novu Serbiju i Slavjano-Serbiju. Među ovim Srbima bilo je pripadnika našeg naroda iz Bosne, Dalmacije i Crne Gore. Tako je Rusija opet postala veliko srpsko otečestvo.
Srbi su potom imali devet velikih seoba. A današnja deseta seoba, nazvana migracija raseljenih i izbeglih sa fakultetskim diplomama, traje i danas. Nažalost, i kao oslobodioce, ali i kao osvajače, iseljene Srbe su vekovima u susednim državama monarhisti, fašisti i komunisti tretirali kao neprijatelje i zato su bili žrtve njihove politike. To je bio razlog što su u kasnijim decenijama Srbi nestajali s tih prostora, bilo da su asimilovani ili potpuno uništeni kao narod.
Prema popisima useljeničkih država, u dijaspori živi oko 2,8 miliona Srba. To je široko prostranstvo čija udaljenost, od Novog Zelanda preko Azije, Evrope i Amerike do Aljaske, iznosi četrdeset hiljada kilometara. Na prostorima nekadašnjeg Sovjetskog Saveza ima oko 40.000 naših ljudi - Ruska Federacija ima oko 25.000 Srba, a Ukrajina do 12.000.
Srbi su veliku Rusiju prvo osvajali kao pojedinci, a potom kao narod. U trinaestom veku na evropskom tlu još nije bilo mnogo reči o narodnostima. Jedina veza među narodima bila je vera. pri kraju trinaestog veka, kada su Rusi bili u nevolji kao mongolsko roblje, srpski kralj "Stefan Dragutin je u rusku zemlju poslao svoje izaslanike sa velikim darovima za crkve i manastire, kao i običan narod".


UČENI KIPRIJAN
JEDAN od znamenitijih Srba bio je Kiprijan, mitropolit kijevski i cele Rusije. Evo šta o njemu veli istorik "Ruskoj slovesnosti" I. Porfirev:
"S imenom mitroplita Kiprijana, rodom Srbina (1376-1406), svezan je upliv srpske pismenosti na našu slovesnost. Među starinskim rukopisima ima ih mnogo koji se nazivaju njegovim imenom. U Kiprijanovom trebniku nailazimo prvi put na članak o apokrifnim pričama. Kiprijan je zaista preneo u Rusiju vrlo mnogo rukopisa iz Srbije, koja baš tada beše izgubila svoju političku samostalnost. Osim toga, živeći u Carigradu i studijskoj obitelji, on je pisao i prevodio mnoge knjige. Stari letopisi predstavljaju Kiprijana kao veoma učenoga književnika, kao što to i dokazuju njegovi spisi, razne poslanice, život svetoga Petra i gramata oprašćanja."
(Nastaviće se)