Smena iz - novina

CRVENA zvezda je trijumfalno završila sezonu 1959/1960, osvojila je titulu državnog prvaka i u sezoni 1963/1964. Bila su to velika dela Bore Kostića, Ljubiše Spajića, Dragoslava Šekularca, ali i Novaka Tomića, Živorada Jeftića, Dušana Maravića, Vladimira Durkovića, Vladimira Popovića, Vojislava Melića i, svakako, fudbalskog dragulja sa Uba Dragana Džajića. U tom periodu Crena zvezda je nadigrala (3:1) Partizan u finalu nacionalnog kupa 1959, zatim i zagrebački Dinamo (3:0) u nezaboravnom beogradskom finalu, 24. maja 1964, kada su briljirali Džajić, Popović, Melić, Durković i već vremešni Bora Kostić.
Bile su to lepe godine nove generacije Crvene zvezde, kada je znatno pojačano i rivalstvo dva beogradska šampiona, jer su igru Partizana već nosili Šoškić, Miladinović, Bečajac, Jovanović, Z. Čebinac, Kovačević, Galić, Pirmajer i nešto stariji Radović i Vukelić. Bile su to godine kada su asovi Crvene zvezde kao do tada igrali vodeće uloge u reprezentaciji: Šekularac, Kostić i Durković u finalu Kupa evropskih nacija 1960. u Parizu, dve godine kasnije Šekularac, Popović, Durković, Melić (debitovao u meču protiv Urugvajaca) na Svetskom šampionatu u Santjagu, gde su Jugosloveni propustili kolosalnu šansu da se nađu u finalu i u duelu protiv tada moćnih Brazilaca Garinče, Vave, Amarilda i Zagala.
Rajko Mitić je često kritikovao Šekularca i njegov egzibicioni fudbal, koji je neretko štetio kolektivnom duhu tima, ali ga je cenio i voleo. Sećam se da je primetno bio razočaran što su umesto Jugoslovena u finalu igrali Jozef Masopust i njegovi sunarodnici, u suštini skromnijih fudbalskih kvaliteta, ističući: „Propustili smo istorijsku šansu, ali i Šekularac, koji bi sigurno poneo epitet najboljeg fudbalera Svetskog šampionata 1963. Tada se, zbilja, nalazio u životnoj formi...“
TADA su svi planovi Rajka Mitića - talentovanog stručnjaka i čoveka ogromnog autoriteta - bili vezani za Crvenu zvezdu. Nikad nije isticao sebe i svoj doprinos, već je, bez rezerve, govorio da su Miša Pavić i posebno dr Aleksandar Obradović „suvo zlato kluba“. Takav stručni trijumvirat niko tada u evropskom fudbalu nije imao. Dr Aleksandar Obradović je bio lucidni menadžer i tvorac pobedničke atmosfere u klubu. Miša Pavić, opet, radio je u Crvenoj zvezdi strpljivo sa nekoliko generacija, još od turnira „Kvarnerska rivijera“ 1953, da bi kasnije postao stručnjak evropskog klasa u liješkom Stadardu (u koji se tri puta vraćao) i u najuglednijim španskim i portugalskim klubovima.
Pravedno je podsetiti da je iza takvog stručnog trilinga, plejade reprezentativaca i svih podviga kuba, tada iz Kolarčeve 3, stajao neuporedivi nikad nedostignuti generalni sekretar Slobodan Ćosić, čije je vozionarstvo bilo jasno, moderno i dugoročno.
PRED kraj 1966, nažalost, nešto čudno se dogodilo i u do tada homogenoj i nedodirljivoj Crvenoj zvezdi. Trener Miša Pavić se već nalazio u liješkom Standardu. Dr Aleksandar Obradović nije krio namere da Amerikance, preko sponzora Vilija Koksa, želi da nauči fudbalu i da će tamo, preko Atlantika, inicirati osnivanje nekoliko klubova. Odlučio je da sa sobom povede i nekoliko jugoslovenskih fudbalera, pre svih sjajnog beka Novaka Tomića.
Rajko Mitić je na službenom putu saznao da je za novog šefa stručnog štaba postavljen Miljan Miljanić. Nije bio ni sebičan, ni tašt, uvažavao je nezaobilazni proces ubrizgavanja sveže krvi u sve pore kluba, ambiciozno se pripremao, kao član selektorskog tima FSJ, da postane savezni kapiten i samostalno vodi reprezentaciju, ali - pogodio ga je način na koji se rukovodstvo Crvene zvezde odlučilo za promene, preko noći i bez njegovog znanja i odobrenja.
Duži niz godina Rajko Mitić se nije pojavljivao u klubu. Vodio je reprezentaciju, znano i uspešno, pisao komentare u „Tempu“ (nikad protiv Crvene zvezde, još manje protiv Partizana), da bi se, kasnije, ipak vratio svojoj prvoj i najvećoj sportskoj ljubavi i iskreno istakao koliko ceni stručne kvalitete Miljana Miljanića: „Za smenu sam saznao iz novina, ali za to nije bio kriv Miljanić. Visoko cenim njegov stručni profil. On nije samo vrstan teoretičar, kako mnogi ironično tvrde, već i izvanredan praktičar. Zato je i uspeo sa generacijom Džajića i Aćimovića, zato je i postao stručnjak i fudbalski čovek na svetskom glasu...“
(Nastaviće se)