Snaga masona

ZAŠTO je Ika Panić pružao ruku spasa levičarima, članovima ilegalne Komunističke partije Jugoslavije, naročito posle uspostavljanja šestojanuarske diktature kralja Aleksandra Karađorđevića, a potom i tokom nemačke okupacije, može samo da se pretpostavlja. Da li je osim dobrog srca i plemenitosti još neki motiv pokretao ovog neobičnog čoveka? Odgovor na ovo pitanje krije se možda u njegovom pripadanju masonskim ložama "Preporođaj" i "Sloga, rad i postojanstvo". U spisku masona privatnih profesija, koji je objavio savesni istraživač Zoran Nenezić u poznatoj knjizi "Masoni u Jugoslaviji 1764 - 1980", pod rednim brojem 186 navedeno je njegovo ime, a u rubrici "loža i stepen" upisana je reč "Kosovo". Panićevo ime je u popisu članova pomenutih loža zabeleženo 1932. i 1933. godine, s tim što je uz godinu dodata primedba "prijavljen", što navodi na zaključak da je ranije već bio primljen u organizaciju slobodnih zidara. U prilog tom zaključku ide podatak da je bio član beogradskog Rotari kluba još 1928, a poznato je da su mnogi masoni nastojali da budu među rotarijancima iz poslovnih interesa.
U GODINAMA koje su prethodile Drugom svetskom ratu, Beograd i Kraljevina Jugoslavija bili su poprište sukoba i sučeljavanja mnogih inostranih i unutrašnjih interesa. Snažna hrvatska opozicija zagovarala je izdvajanje hrvatskog naroda iz višenacionalnog konglomerata i ostvarivanje što veće autonomije. Srpska vladajuća elita nastojala je, međutim, da zadrži politički centralizam u državi. Osim sukoba nacionalnih interesa, tinjao je podzemno i sve zaoštreniji klasni sukob između osiromašenog naroda i radništva na jednoj, i obogaćenog sloja poslodavaca, kraljevskog činovništva i oficira, na drugoj strani. Strane sile, preko diplomatije i obaveštajnih agentura, vodile su pravi rat za prevlast na Balkanu, gurajući svet u ratnu katastrofu. U Beogradu je slobodno vršljao šef Gestapoa Oto Majer, a KGB, Intelidžens servis, Dezijen biro, bugarska, italijanska i mađarska špijunaža radile su neumorno ne samo na prikupljanju podataka već i na vrbovanju ljudi i navođenju zbivanja prema postavljenim ciljevima svojih zemalja.
Masoni u takvoj situaciji zauzimaju stav da je neophodno da budu prisutni u svim partijama, u uverenju da se masonski može delovati u okvirima svih ideologija i da političku i socijalnu haotičnost mogu podrediti principima slobodnog zidarstva. Tako su se masoni i komunisti udružili u akciji sakupljanja pomoći za gladne u Rusiji, sprovedenoj u Zagrebu.
Bilo je više primera da su se masoni učlanjivali u ilegalnu Komunističku partiju, ili da su pomagali komunistima da se okupljaju i organizuju svoje aktivnosti. U pomenutoj knjizi "Masoni u Jugoslaviji 1764 - 1980" Zoran D. Nenezić piše: "...vezu između Moše Pijade... Milovana Đilasa, Lole Ribara i Josipa Broza Tita, koji se tada nalazio u Parizu, održavala je Kristina Đorđević. Ona je sa slobodnim zidarstvom bila vezana na specifičan način - njen suprug dr Đurica Đorđević, jedan od osnivača Medicinskog fakulteta u Beogradu, za života je bio slobodan zidar. Kako je Krista Đorđević bila iz ugledne i bogate porodice Šumanović, njen stan je bio mesto okupljanja beogradske intelektualne elite, a svojim delovanjem u različitim građanskim krugovima stekla je mnogobrojna poznanstva, koja su kasnije i te kako dobro poslužila za partijski rad. Bez znanja tehnike Partije, Kristu je na vezi za naročite i složene zadatke držao Lola Ribar. Koliko je poverenje ona uživala i kakve je sve zadatke obavljala svedoče i podaci da je njen stan bio mesto ilegalnog boravka Josipa Broza, a on joj je bio poverio na čuvanje i deo partijske blagajne, koji je ona u vidu istopljenog grumena zlata, po oslobođenju Beograda, predala na prvom prijemu organizovanom u čast oslobođenja."
(Nastaviće se)