Teror bogova rata

Istina o Srebrenici puno je bolnija i teža od Velike Kladuše i Bihaća, ali se cela politička elita do današnjeg dana trudila da Srebrenicu prekrije velom tajne i zaborava.”
Ibrahim Mustafić, autor nedavno objavljene knjige “Planirani haos”, ovim rečima najavljuje svoje svedočenje o onome što se u ratnim godinama dogodilo u Srebrenici i Podrinju. Knjiga je objavljena u Sarajevu u 20.000 primeraka (izdavač Udruženje građana “Majke Srebrenice i Podrinja”) i već je izazvala oštre reakcije i osude sa bošnjačke strane.
“Planirani haos” pojavio se nakon gotovo oslobađajuće presude Naseru Oriću u Hagu, a posle istrage koja je najavljena u Bosni i Hercegovini za 49 srebreničkih Bošnjaka osumnjičenih za zločin nad Srbima.
Gledano s te strane, Mustafićeva knjiga mogla bi da se tumači i kao lična odbrana, jer se i njegovo ime spominje među onima koji biti uhapšeni.
O ratnim godinama u Srebrenici dosad je objavljeno više knjiga čiji su autori Bošnjaci.
Prvu je potpisao Naser Orić, bolje reći njegovo ime našlo se na koricama, a pravi autor je, po svemu sudeći, neko drugi. Orićeva knjiga nosi naslov “Srebrenica svjedoči i optužuje - genocid nad Bošnjacima u istočnoj Bosni april 1992 - septembar 1994.”
Dakle, Orić (ili neko ko se krije iza njegovog imena) već krajem 1994. godine konstatuje genocid u Srebrenici!
Teško je zaista poverovati da bi čovek skromnog obrazovanja, kakav je Orić, istovremeno mogao da vodi krvavi pljačkaški rat i kompetentno analizira Memorandum SANU, teorije o velikoj Srbiji Stevana Moljevića i istupanja Dobrice Ćosića.
Orić se, međutim, ne obračunava samo sa “srpskim agresorima”. On je baražnu vatru otvorio i po muslimanskim prvacima u Srebrenici. Kaže: “Umesto da se stave u funkciju organizovanja otpora i spasavanja, mnogi su spakovali kofere i sklonili sebe i svoje porodice na sigurno”.
Među rukovodioce i viđenije intelektualce, koji su se na vreme sklonili iz Srebrenice, Orić ubraja i Besima Ibiševića (otišao u inostranstvo) i Ibrana Mustafića (otišao u Sarajevo).
Reagujući na nazoviknjigu Nasera Orića, Besim Ibišević je 1999. godine, u Amsterdamu, objavio svoje svedočenje “Srebrenica 1987 - 1992.” u kojoj za Naserovo sočinjenije kaže da je “egocentrično
-propagandističko delo”. Ovaj profesor istorije, koji danas živi u Austriji, teško optužuje Orića i njegovu bratiju. Ibišević je u vreme ratnih zbivanja bio predsednik Skupštine opštine Srebrenica.
Milivoje Ivanišević, autor “Hronike našeg groblja”, kaže da je Ibišević bio uzurpirao vlast u Srebrenici, da je jedan od osnivača muslimanskih paravojnih formacija i organizator ilegalne nabavke oružja. Po njegovom naređenju sa svih funkcija u Srebrenici bili su prognani Srbi. Ibran Mustafić je rodom iz opštine Srebrenice. Jedan je od osnivača SDA i organizator mnogih sukoba na verskoj osnovi. Predvodio je većinu akcija protiv Srba u Podrinju. Posle prvih višestranačkih izbora postao je poslanik Skupštine Republike Bosne i Hercegovine. Bio je predsednik Izvršnog odbora SO Srebrenica.
MustafiĆ kaže da je za vreme studija u Sarajevu “načuo da neka grupa studenata, pred Begovom džamijom treba da se vidi sa onim Alijom Izetbegovićem, što je skoro izašao iz zatvora.” Sarajevska televizija već je bila objavila da je održan inicijalni sastanak za osnivanje “političke organizacije koja će okupljati narod muslimanskog povijesnog kruga.”
Tada je Mustafić prvi put sreo Aliju Izetbegovića, koji je na ovaj sastanak pozvao desetak Sandžaklija. Bili su to uglavnom mlađi ljudi iz Novog Pazara, Sjenice, Tutina i drugih sandžačkih mesta. Mustafić tvrdi da je Alija imao nameru da u Sandžaku podigne bunu protiv Srbije i zato je pozvao na dogovor najviše Sandžaklija. Samo dvojica su bila iz Srebrenice, a među prisutnima on je prepoznao i Safeta Isovića, čuvenog pevača narodnih pesama.
OpisujuĆi tadašnju atmosferu u Podrinju, Mustafić kaže: “I pre mog dolaska sa konkretnim političkim planom, po Potočarima, Srebrenici i drugim okolnim mestima te regije, pucala su stakla na šoferšajbnama automobila sa srbijanskim registracijama na kojima je bila prilepljena slika Slobodana Miloševića”.
Mustafić ističe da je na njegov ulazak u partiju Alije Izetbegovića presudno uticalo porodično vaspitanje: “Znao sam da su mi đedu (po majci) četnici zaklali i bacili u Drinu, a đedo (po ocu) i sam je bio pripadnik ustaških formacija. Pored đede, od kojeg sam pravio idola u borbi protiv četničkog zla, slušajući kućnu istoriju, moji junaci su postajali Jure Francetić, Kadrija Softić (ratni zločinci iz Drugog svetskog rata, prim. Lj. B.) i drugi pripadnici ustaških formacija Crne legije i 13. SS Handžar divizije, koji su u očima običnih ljudi predstavljali simbol zaštite muslimanskog naroda. Od moje nene, koju sam najviše voleo, čuo sam pesmu:
“Oj Hrvatu, pola brata moga,
a Srbine, jebi oca svoga!”
Ovaj deo svoje ispovesti Mustafić zaključuje: “Kroz celo obrazovanje sam isti: mržnja prema četnicima, prezir prema partizanima, koji su za mene bili rezervno utočište za četnike, i ubeđenje da ih nije bilo, granica na Drini bila bi Berlinski zid između Istoka i Zapada, koji bi Bosnu i Hercegovinu i Muslimane zauvek odvojio od Srbije.”      

(Nastaviće se)