Pozorište – iluzija

Osim Lole Đukića, beogradsku školu humora zastupali su mnogi naši poznati pisci i autorski tandemi, ostavljajući za sobom dela neprolazne vrednosti, koja i danas krase istoriju Televizije Beograd.
“Ni novinar, ni književnik – serijski pisac ili čovek sa trake”, tako je sebe doživljavao najbliži Lolin saradnik Novak Novak, tvrdeći da je to od njega napravila televizija, da mu je sve odnela, a za uzvrat dala samo prolaznu popularnost. Moguće da je bio u pravu. Nije, međutim, ni slutio koliko će godina njegovo “Pozorište u kući” zabavljati narod i dobiti epitet serije za sva vremena.
Novak Novak je za sobom ostavio četiri decenije rada u “Ježu”, Radio Beogradu, Televiziji Beograd, u pozorištu kao pisac komedije “Stolica koja se ljulja”, koja je punih osam godina bila na repertoaru Pozorišta na Terazijama. Napisao je 18 serija sa Lolom Đukićem, nebrojeno humoreski i oko 150 nastavaka “Pozorišta u kući”, kultne serije s neprevaziđenim likovima porodice Petrović: Rođom (Vlastimir - Đuza Stoiljković), Olgom (Stanislava Pešić), sinom Borkom (Goran Trifunović), kućnom pomoćnicom Tinom (Ljiljana Lašić), taštom – gospođom Nikolajević (Olga Ivanović), Vasom St. Tajčićem (Dragutin - Guta Dobričanin) i majka Vukom (Radmila Savićević).
Autorski tandem Lazića - Žika (scenario), Dragoslav (režija), snimio je 1969. toplu i nesvakidašnju priču o lutajućim muzičarima, nazvanu upravo tako “Muzikanti”, sa Jovanom Janićijevićem, koji je po liku u seriji dobio nadimak Burduš, Milanom Srdočem i Draganom Zarićem. Sledeće godine, 1970. izašle su iz produkcije TV Beograd još dve odlične serije: “Ljubav na seoski način” pisca scenarija Dušana Savkovića u režiji Dragoslava Lazića, sa Draganom Zarićem, Čkaljom, Žikom Milenkovićem i Živkom Matić u glavnim ulogama, i “Levaci” Ljubiše Kozomare u režiji Aleksandra Đorđevića sa Slavkom Simićem, Gutom Dobričaninom i Miodragom Andrićem.
Već 1972. na TV scenu stupa Gordan Mihić, još jedan od plodnih pisaca čije su serije praznile ulice u vreme prikazivanja. Tu su, pre svega, “Kamiondžije” (snimljena su dva ciklusa) s nezaboravnim dogodovštinama Paje i Jareta i njihovim tumačima Pavlom Vuisićem i Miodragom Petrovićem Čkaljom. Zatim su snimljena dva ciklusa “Balkan ekspresa” iz 1987. U oba smo pratili avanture neodoljivo šarmantne grupe sitnih prevaranata koji pokušavaju da prežive pod nemačkom okupacijom, svirajući u okrestru “Balkan ekspres”, samo je bilo izmena u glumačkoj ekipi. Umesto Dragana Nikolića, u drugom delu igrao je Aleksandar Berček, a umesto Tanje Bošković glumila je Anica Dobra. U stalnoj postavi bili su Bora Todorović, Olivera Marković i Velimir - Bata Živojinović.
U tom zlatnom periodu TV humora od 1967. do 1972. blesnuli su i sremački reporter i pesnik, humanista i šeret, ali jedak kao pisac Vasilije Popović i rafinirani reditelj Slavoljub Stefanović Ravasi. U seriji “Maksim našeg doba” (1968) njih dvojica stvarala su dobroćudni svet dobričina i poštenjačina, koji na TV ekranu u nedogled ispredaju svoje monologe - čas pred sudijom za prekršaje, čas pred običnim svetom. U seriji je briljirao Mija Aleksić.
Slobodan Novaković, jedan od dugogodišnjih urednika u TV Beograd i čovek koji je imao TV produkciju u malom prstu, zapisao je u knjizi “Iz istorije Televizije Beograd” da je novom reorganizacijom Televizije, prilikom spajanja Prvog i Drugog programa, bila ukinuta Humoristička redakcija (1976). Serija “Filip na konju” bila je oštro politički kritikovana. Odlična serija Slobodana Stojanovića “Više od igre”, u nadahnutoj režiji Zdravka Šotre, čekala je u bunkeru bolje dane, da bi se skromno najavljena pojavila na programu 1977, doživljavajući pravi trijumf. Kritika “crnog talasa” očešala se i o Mihićeve “Kamiondžije”, a Lola Đukić svojevoljno otišavši u penziju, ostavio je Novaka Novaka, da usamljen, uporno okuplja autore – zanatlije (koji su pristajali da pišu po narudžbini) oko “Pozorišta u kući”.
Srećom, uspeh ove serije stvarao je iluziju u gledalištu da beogradska škola humora još postoji, i te, za humor krizne, 1975. godine!
(Nastaviće se)