Sluge Austrije

 JAKOV Ignjatović odlučno se ograđivao od optužbi da je mađaron. Nije bio za Mađare, a protiv Srba, nego za drukčije odnose i politiku, za udruživanje Srba i Mađara protiv Austrije. Naveo je više svojih članaka iz kojih se jasno vidi njegova privrženost srpskom rodu i njegovim interesima. On se, zapravo, borio protiv politike srpskih i mađarskih vlasti, a bio je privržen slobodarskim principima ideja 1848, za rušenje feudalnih institucija i protiv vezivanja za austrijsku reakciju i birokratiju.
Patrijarh Rajačić i njegovi sledbenici hapsili su i druge liberalne poslanike (K. Bogdanovića i D. Medakovića), i glavni protivnici postali su im mađarski ustanici, dok su liberali i Ignjatović videli u Austriji i Monarhiji glavne srpske protivnike, a rat s Mađarima su podrazumevali kao iznuđeno zlo.
Stoga je Ignjatović morao da napusti Karlovce, oslobodivši se zatvora, i prešao je u Beograd, kako je pisao, “s tom namerom da po mogućstvu obaram bečku reakciju koja je svoj tron u Beogradu podigla”. U tom duhu pisao je pod svojim imenom i pod pseudonimom u “Srbskim novinama” protiv Austrije i protiv patrijarha, koji nije pružao otpor antisrpskoj politici austrijskog dvora. On je u Rajačiću video austrijskog slugu koji je “narod srpski ostavio na sprudu...”
Posebno se Ignjatović zalagao za dobre političke zakone kao garanciju bezbednosti, radi odbrane od terora i tajne policije kojom se služi austrijska vlast:
“Teško onoj državi gde se građanima jezik veže i gde se građani terorizmom upravljaju. Teško onoj vladi koja tajnom policijom sebe osiguravati misli...
Ova policija gde postoji, nevidljivim rukama pipa srca građana, istražuje politička mnjenija, razdire sreću porodica, sumnja je toliko kao greh - koji je pod sumnjom taj se već kao prestupnik smatra.” (“Srbske novine”, 1849).
Ignjatović je posebno oštro reagovao na hapšenje urednika “Vesnika” i “Napretka” po patrijarhovom nalogu, zato što su oni, umesto priklanjanja austrijskoj reakciji, branili ciljeve Srpskog pokreta: “Ovo je takovo neukusno delo koje poverenje naroda prema sv. patrijarhu umanjiti mora. Ovakova nasilija su tek činili dominikanski inkvizitori u pređašnjim vekovima.”
Dosledan u svojim stavovima, Ignjatović je oštro reagovao i na patrijarhovu zabranu rasturanja beogradskih “Srbskih novina” na području Vojvodine:
“Mi nismo nadničari ičije politike, pa ni Patrijarha Rajačića, no jesmo služitelji srpskog naroda sa obadve strane. Mi ćemo i odsad našem narodu njega tičuće se stvari svagda saopštavati i razlagati, pored svega što naše novine Patrijarh zabranjuje.”
Međutim, uskoro, na patrijarhov pritisak, dolazi do još izrazitijeg priklanjanja beogradske birokratije austrijskoj politici, što je dovelo do izolacije i razočaranja Jakova Ignjatovića. Stoga je napustio Beograd i uputio se u svet.
(Nastaviće se)