Jauci za maršalom

 Detalje iz života Josipa Broza Tita, dosada nepoznate, prenosimo iz knjige “Tito, tajna veka” Pere Simića, štampana u izdanju Kompanije “Novosti” i “Službenog glasnika”. Knjiga se može kupiti na kioscima “Štampe” u Srbiji, Republici Srpskoj i Crnoj Gori.

Tito je solidno govorio i pisao nemački i ruski, dobro je savladao češki i engleski, delimično i poljski, esperanto i kirgiski jezik, a vodeći jezik zemlje kojom će kasnije decenijama vladati nikad nije čestito naučio.
Do razlaza sa Staljinom 1948/1949. bio je njegov najlojalniji sledbenik izvan "prve zemlje socijalizma", a preko noći je postao njegov najveći disident posle Lava Trockog. Da bi pristupnicu za Severnoatlantsku vojnu alijansu, srce suprotnog, kapitalističkog tabora, juna 1954, potpisao sa jednim od najviših Staljinovih ordena na grudima.
Celog života gradio je imidž zaštitnika sirotinje, koga bole sve nepravde ovoga sveta, a uredno vođeno knjigovodstvo njegove predsedničke administracije pokazuje da je bio jedan od najskupljih vladara prošlog veka. Opsluživalo ga je više od hiljadu ljudi. Imao je dvadesetak vila i rezidencija, hiljade hektara ličnih lovišta, tri sopstvena zoološka vrta, specijalni "plavi voz", mnoštvo brodova i jahti, glisera i aviona. Raspolagao je većim i luksuznijim voznim parkom nego nemački kancelar, francuski predsednik i engleski kraljevski dvor zajedno.

Nacija u bolu

Bio je jedan od najpoznatijih komunista u svetu, a nikad nije činjenično utvrđeno ni ko ga je, kad i gde primio u članstvo partije kojom je doživotno vladao. Još manje se znalo o tome kad i kako ga je moskovska Kominterna imenovala za generalnog sekretara svoje jugoslovenske filijale, KPJ, o čemu je za četrdesetak godina ispričao najmanje 16 različitih verzija. A o najvećoj nepoznanici Titovog života, njegovoj ulozi u staljinističkim pogromima u Sovjetskom Savezu, u kojima su, dok se on borio da dođe na čelo KPJ, streljane i stotine nevinih jugoslovenskih komunista, nije se ništa znalo.
Sve što je ostvario ratom je postigao, a na kraju mu je posle svega, 1973, za dlaku izmakla Nobelova nagrada za mir.
Bio je fenomen, možda jedan od najvećih u dvadesetom veku.
Koristio je više od 70 pseudonima, bio počasni član vodećih jugoslovenskih akademija nauka, nosilac 16 najviših jugoslovenskih i 98 ordena i medalja koje mu je dodelilo 59 zemalja sveta. Proglašen je za počasnog doktora sedam jugoslovenskih univerziteta.
Trideset pet godina vladao je Jugoslavijom i komandovao njenom armijom, četrdeset godina upravljao jugoslovenskom Komunističkom partijom, tri puta odlikovan ordenom narodnog heroja Jugoslavije.
I u osamdesetoj godini života pričao je da "ne gleda na godine", a kad biološki zakoni ni njega nisu mimoišli, Titovi naslednici su svetu poručili da je njegovim odlaskom "svetska istorija ostala udovica", a Jugoslovene su tešili zavetom: "I posle Tita Tito."
Slična misao pala je na pamet i panamskom generalu Omaru Torihosu Hereri, koji je izjavio da "Titova smrt sve nas na neki način ostavlja kao siročad, a istoriju udovicom".
Na njegovoj sahrani okupio se najveći broj svetskih zvaničnika koji su se ikad našli na jednom mestu.
Sa suzama i jaucima ispratili su ga milioni Jugoslovena. Mnogi su za njim više i bolnije patili nego za svojim najrođenijim. Ni slutili nisu da time oplakuju i sebe i Jugoslaviju.

Povratak Brozu

Dvadesetak godina posle njenog sloma, kad se već odavno u krvi i suzama raspala zemlja kojom je doživotno vladao i eksperimentisao, Tito na razvalinama svog životnog dela doživljava svojevrsnu reinkarnaciju. Njegovo ime sve se češće izgovara, u svim državama bivše Jugoslavije sve je više njegovih poklonika i obožavalaca svih uzrasta i zanimanja. Njegov lik svakodnevno vaskrsava na hiljadama znački i medaljona, zastava i grbova, na majicama i časovnicima, na tetoviranim ljudskim telima, na bocama vina i žestokih pića koja nose njegovo ime. Njegovu slavu obnavljaju desetine kafića i restorana, klubova i udruženja, u svim državama bivše Jugoslavije koji slave njegovu ličnost i delo. Njegovi nekad odbačeni i prezreni biste i spomenici vraćaju se na svoja postolja, ulice mnogih gradova opet postaju Titove.
Njegov nasumce odabrani rođendan, 25. maj, koji je komunistička Jugoslavija više od trideset godina obeležavala kao svoj najdraži dan, važniji i od datuma njenog rođenja, ponovo se slavi širom njegove virtuelne zemlje razdrobljene na šest američkih i evropskih protektorata.
Među njegovim sve brojnijim obožavaocima sve je više i onih koji nisu bili ni rođeni dok je on upravljao Jugoslavijom. Samo prošle godine Titov grob u njegovoj beogradskoj "Kući cveća" posetilo je 138.000 ljudi iz svih država nekadašnje Jugoslavije i najrazličitijih delova sveta.
Na “Fejsbuku”, najpozantijem personalnom internet sajtu u svetu, registrovano je čak 500 grupa Titovih fanova, više nego što ih imaju svi bivši i sadašnji lideri svih naroda bivše Jugoslavije.
Ruska spisateljica Nadežda Mandeljštam znala je nekad reći, misleći na Staljina, da su diktatori obično besmrtni do kraja života, a Tito posle smrti postaje “još besmrtniji”.

PARTIJSKI ARHIV
Traganja u bivšem Centralnom partijskom arhivu, koji je već odavno preimenovan u Ruski državni arhiv socijalno-političke istorije, RGASPI, završio sam u leto 2008. Tada sam u Titovom strogo poverljivom dosijeu i u dosijeima drugih vođa KPJ u RGASPI-ju otkrio desetine novih dokumenata koji su se donedavno čuvali u jednom od najzatvorenijih arhiva u svetu, bivšem Staljinovom, sadašnjem Prezidentskom arhivu u Moskvi.
Krajem ove 2008. godine završio sam i dvadesetogodišnja istraživanja manje poznate i potpuno nepoznate građe o Titu, koja se čuva u beogradskim arhivima, pa su se kockice za prvu Titovu političku biografiju najzad sklopile, navodi autor.
(Nastaviće se)