Gruvali i topovi!

 NA dan odlučujućeg boja, 28. juna (15. juna po starom kalendaru) 1389. godine, obe vojske su rano ustale, doručkovale i pripremile se za bitku prema rasporedu koji su sačinili njihovi komandanti.
Turci su na pravcu glavnog udara, još dok se nije razdanilo, postavili svoju konjicu, ispred iskopanih jama, kako ih Srbi ne bi videli, a iza njih položaj je posela njihova pešadija.
Turci su napravili ovakav raspored svoje vojske:
Centrom turske vojske komandovao je car Murat sa vojskovođama Ali-pašom i Timurtašem.
Levim krilom je komandovao Muratov mlađi sin Jakub Čelebija uz pomoć vojskovođa Ali-bega i Balaban-bega.
Desnim krilom je komandovao stariji Muratov sin Bajazit, zvani Ildirim (Munja), sa vojskovođama Saridže-pašom, Kurdom po narodnosti i poturčenim Grkom Mihailom Kezeom, koji je nosio ime Evrenos-beg i bio jedan od najsposobnijih turskih vojskovođa toga vremena.
Turska pešadija se na čitavoj liniji rasporeda nalazila u prvim borbenim redovima, a iza nje konjica. Jedan oveći odred konjice, Turci su ostavili u rezervi i prikrili ga od Srba.
Turci su planirali da prvu borbu sa Srbima primi njihova pešadija i da se na centralnom delu fronta, tamo gde su bile postavljene jame sa zašiljenim koljem, povuče kroz ostavljene prolaze, kada se Srbi približe i tako namami srpska oklopna konjica.
Svoje topove Turci su postavili u prvoj liniji. Srpski raspored:
Središnjim delom fronta, na kojem se nalazila oklopna konjica, komandovao je knez Lazar.
Desnim krilom na kojem se nalazila konjica i pešadija komandovao je Vuk Branković. Sa njim su bili i braća Musići, Stefan i Lazar sa svojim vojskama.
Levim krilom je komandovao bosanski vojvoda Vlatko Vuković, sa konjicom i pešadijom. Uz njega su bili i hrvatski "krstaši" pod komandom Ivana Paližne.
Nije poznato koje su sve vojvode i druge starešine bile u centralnom delu srpskog rasporeda sa knezom Lazarom. Pouzdano se zna da su tu bili rudnički vojvoda i knežev barjaktar Pavle Orlović i toplički vojvoda Krajmir.
Ispred srpske vojske su bili postavljeni topovi.
Za podršku središnjem frontu raspoređena je ostala srpska pešadija i konjica, s tim što je jedan deo pešadije (strelaca) bio isturen ispred oklopne konjice.
Srbi nisu imali rezervu.
Čitava turska vojska bila je raspoređena u dva borbena reda. Prema brojnom stanju, mogla je zauzeti front dugačak oko tri kilometra, a srpska dosta manje, pa je otuda njen borbeni raspored, da bi se izjednačio sa turskim i sprečio udarac sa boka, morao biti ređi.
Srpske i turske snage nalazile su se na levoj obali reke Laba, pri čemu je srpski front bio okrenut prema jugoistoku, a turski prema severozapadu.
Desno srpsko krilo moglo je dopirati do blizu kote broj 540 (brežuljak iznad današnjeg sela Obilića), a levo kilometar i po istočno od južnih kuća današnjeg sela Miloševo.
Centar turskog rasporeda nalazio se, po svoj prilici, kod današnjeg Muratovog turbeta na samom putu koji je iz Prištine vodio ka Kosovskoj Mitrovici. Desno tursko krilo dopiralo je do padina Brnjičkog brda, a levo jedan kilometar do sela Mazgita.
Pucnjima iz topova, čija kamena đulad nisu mogla ni da domaše do neprijatelja, otpočeo je boj na Kosovu.
Prema turskom istoričaru Nešriji, prvi su u napad krenuli srpski strelci iz odreda Vuka Brankovića. Njegova vojska uspela je da duboko prodre u tursko levo krilo, kojim je komandovao mlađi Muratov sin Jakub sa vojskom iz Male Azije.
Ovaj smeli srpski prodor pokolebao je tursku vojsku kao i poznati potez kneževog viteza Miloša Obilića, koji je nekako uspeo da se probije kroz turske redove i ubije cara Murata. Tom prilikom je i sam poginuo. Tada je umalo rešena bitka u korist Srba bez obzira na tursku nadmoćnost.
RazbivŠi tursko levo krilo, Vukova vojska je imala priliku da tursku vojsku zahvati sa boka i izazove kod nje još veće rasulo i pometnju. Ovo, pogotovo što je do turskih vojnika nekako, i pored prikrivanja, doprla vest o Muratovoj pogibiji.
Međutim, Vukova vojska, u daljem nastupu, naleti na tursku komoru koja se bila smestila u šumarke odmah iza vojnog rasporeda turske vojske. Šumarci, natovarena kola, kamile, stoka, kazani u kojima je pripremana hrana, napravili su pravi mali zid za srpsku vojsku, čiji je nalet splasnuo, pa se vojska povukla malo nazad, bliže centru i glavnini srpske vojske.
Pobedu turske vojske rešio je Muratov sin Bajazit.
Na vest o Muratovoj pogibiji on je energično i brzo reagovao. Prepustio je komandovanje vojskom komandantima koji su mu bili pridodati i naredio da se prikrije Muratova smrt. Odmah je pozvao brata Jakuba kao da ga tobože zove otac u vezi sa uzmicanjem pred Vukovim ratnicima, a u stvari da ga ukloni kao konkurenta na prestolu. Naredio je da ga zadave i prikriju njegovu smrt.
On je zatim preuzeo komandu nad celokupnom vojskom, uveo konjičku rezervu i sa njom udario po već zamorenoj bosanskoj vojsci, koja je i sama imala uspeha na turskom desnom krilu koje je potiskivala. Uspeo je da zaustavi njihovo nadiranje i obuhvati u obruč jedan deo bosanske vojske.

OPASNE KAMILE
TURSKI istoričar Nešrija tvrdi da su u Kosovskom boju obe strane imale topove i da je turski car Murat predlagao da se ispred turskog borbenog rasporeda postave kamile, ali su ga od toga odvratili turski komandanti govoreći da se kamile mogu poplašiti, izgaziti turske vojnike i izazvati paniku među njima.
(Nastaviće se)