Dug korak islama u Evropu!

JAČANjEM Enver Hodžine pozicije, vrlo brzo, kao posledica njegove samovolje, počinju čistke u kojima nestaju svi oni koji ne slede put "komandanta" kako je on voleo da ga zovu. Enver je nemilosrdno uklanjao svoje protivnike, bez obzira na dotadašnje zasluge, ali je u toj akciji veoma jasna demarkaciona linija - čisto konfesionalnog karaktera.

Sistematski su sa svih značajnih funkcija uklonjeni hrišćani, a na te iste pozicije dovedeni verni muslimani, ali se ne sme smetnuti sa uma da su u čistkama stradali i mnogi pripadnici te religije. Može se primetiti da Hodži nije bilo dovoljno da verni sledbenici budu samo muslimani, već muslimani sa juga Albanije, poznatiji pod nazivom Toske. Naziv Toska se odnosi na sve južnjake, a ne samo na muslimane, kao što se svi severnjaci nazivaju Gegama. Dileme - izabrati hrišćanina-Tosku ili muslimana-Gegu nije bilo, prednost je uvek davana muhamedancu.

Radničko-klasno jezgro APR je potpuno nestalo, a na mesta boraca za radnička prava dolaze isključivo muhamedanci, potomci begova, aga i plemenskih starešina, što i sam Hodža nevoljno priznaje u pojedinim prilikama. Naslednici onih koji su za vreme osmanske imperije bili nosioci političkog i društveno-ekonomskog života uopšte, postaju nosioci vlasti i u Hodžinoj socijalističkoj Albaniji.

S druge strane, ako se pogleda intelektualni krem Albanije, među najobrazovanijim najviše je bilo hrišćana. Oni su činili manje od trećine stanovništva, ali su davali više od polovine visokostručnih kadrova. Hrišćani su se iskazali u nauci, kulturi i duhovno-intelektualnoj nadgradnji uopšte, ali nisu mogli biti izabrani u najviše organe vlasti. Tako u "komunističkoj Albaniji" imamo reprizu slike koja postoji svuda u islamskom svetu.

Albanska partija rada bila je nacionalistički politički pokret u kome se za osnov nacionalizma uzimala tradicija i kultura Albanaca muslimana. Ta kultura i tradicija muslimanskog dela populacije se nametala kao tradicija čitavog stanovništva države. Na taj način se želela postići nacionalna homogenizacija.

Komunistički vlastodršci su očekivali da će sa protokom vremena uspeti u potpunosti da prevaziđu verske podele i stvore jedinstvenu naciju. Zato se zakonom naređivalo da svi moraju imati čisto albanska imena, da slave samo svetovne običaje i da se sahranjuju na istim grobljima.

Nametanje nove materijalističke koncepcije albanske nacije imalo je i drugi, mnogo važniji cilj. Vladajuća klika sastavljena od muslimana bila je svesna da su njihovi preci izdali nacionalni interes i stoga opterećena kompleksom krivice. Jer, pored njih su živeli oni koji su uvek bili pravi Albanci, tj. hrišćani, i to najviše rimokatolici. Brisanjem drugih tradicija i nametanjem svoje kao opštealbanske muslimanski deo populacije je pokušao da ukloni razloge koji su doveli do izdaje i rimokatolike liši glavnih aduta koji su ih činili i čine najautentičnijim nosiocima albanskog naroda, osećanja i ideja Đerđa Kastriotija. Verovalo se i da će se rimokatolici tako lakše utopiti u vladajuću većinu.

Istorija Albanaca muslimana kao osnov ideologije Albanske partije rada nudi i objašnjenje zašto su albanske obaveštajne službe sarađivale sa pripadnicima islamskih derviških bratstava u SFRJ. Politika APR prema islamskoj tradiciji uticala je, najblaže rečeno, na blagonaklon stav dela islamske verske zajednice na Kosovu i u zapadnoj Makedoniji prema albanskim secesionistima. Deo islamskog sveštenstva ne samo da je podržavao separatiste, već je i neskriveno učestvovao u neprijateljskim aktivnostima. U SFRJ je nekoliko hodža osuđeno za antijugoslovensku delatnost, Jusuf Boljević iz Ostrosa kod Bara, gde je služio kao imam, zatim učenik medrese u Prištini Džemail Nuredini i drugi.

Indoktrinacija zasnovana na verskoj pouci kasnije se lako mogla transformisati u nacionalizam. Umesto da se nacija i nacionalizam podrede veri, u ovom slučaju došlo je do za islam netipične zamene: sve što je islamsko mora biti albansko. Islamizacija se preobražava u albanizaciju. Zato se na muslimansko nealbansko stanovništvo, na područjima kojim nacionalizam gravitira, vrši pritisak da prihvate albanski narodnosni identitet. Istovremeno se atakuje i na ono malo Albanaca rimokatoličke vere da prihvate islam ili da se isele.

U svim analizama rađenim na područjima bivše Jugoslavije naseljenim Albancima konstatovan je veoma visok stepen religioznosti ove populacije. Jedna od najpreciznijih studija u tom smislu je rad Stefana Kostovskog o religioznosti stanovništva u Donjem Pologu kod Tetova. Prema ovim istraživanjima, utvrđeno je da čak 77 odsto anketiranih muslimana izražava stav da je religiozno u tradicionalnom smislu. U isto vreme 15,2 odsto pripada grupi kolebljivih vernika, što govori da je u tim krajevima čak 92,2 odsto stanovništva, muslimanskog porekla, religiozno.

Generalni stav islama je da su svi muslimani pripadnici jedinstvene nacije ili zajednice vernika uma (arapski: umma), te da se ovakvim razmišljanjem vernici iz Donjeg Pologa kod Tetova veoma približavaju ovakvom viđenju nacije. Kada se uz to doda da se 22 odsto anketiranih direktno izražava u tom smislu sve biva mnogo jasnije. Za sve muslimane u Jugoslaviji vekovima je centar islamske otadžbine predstavljao Istanbul.

Zbog svega toga svetski islamski centri daju aktivnu podršku albanskom separatističkom pokretu. Oni jednostavno znaju da je najčvršći bedem islama u Evropi upravo deo nekadašnje Jugoslavije nastanjen Albancima, a ne Bosna kako se u svetu, a i u samoj Jugoslaviji, najčešće mislilo.

Najznačajnija institucija koja se angažuje na pomaganju secesionista iz redova albanske narodnosti jeste "Međunarodna islamska liga" arapski Rabetat-al-Alam al-islam, čije je sedište u Meki u Saudijskoj Arabiji. U ovu organizaciju su učlanjene islamske zajednice svih islamskih zemalja, a i islamska zajednica SFRJ učestvovala je u njenim aktivnostima.

Rabita se ne libi da u svom zvaničnom organu otvoreno kaže da je njen cilj "da muslimansko učenje učini gospodarećim u čitavom svetu". Svoj prodor u Evropu Rabita je videla, pre svega, preko Jugoslavije, a udarni odredi u njenoj aktivnosti bili su albanski separatisti na Kosovu i Metohiji i u zapadnoj Makedoniji.

Rabita je izdvajala ogromne sume novca za finansiranje albanskog separatističkog pokreta. Osim toga, davala je utočište velikom broju najvećih neprijatelja naše zemlje, kao što je bio Bajazit Boljetini i drugi čije su ruke uprljane krvlju Srba, Jevreja i ostalih nemuslimanskih stanovnika Kosmeta.