Malo ostrvo u moru Slovena

U PETOJ knjizi edicije "Zločini okupatora i njihovih pomagača u Vojvodini" objavljena je integralna verzija elaborata Pokrajinske komisije za utvrđivanje zločina okupatora i njihovih pomagača u Vojvodini pod naslovom "Život, rad i držanje domaćih Nemaca (folksdojčera) pre rata, za vreme rata i za vreme okupacije". Elaborat može da se dobije na korišćenje u Muzeju Vojvodine u Novom Sadu.

Domaći Nemci su proglašeni kolektivnim krivcem zbog svojeg delovanja pred Drugi svetski rat, petokolonaške uloge tokom kratkotrajnog Aprilskog rata 1941. godine i svoje uloge, vojne i ekonomske, u ratnom naporu nacističke Nemačke. Domaći Nemci su Hitleru dali skoro 100.000 vojnika, od kojih je više od jedne četvrtine poginulo.

Domaći Nemci (folksdojčeri) su se više nego istakli u istrebljenju Jevreja na tlu okupirane Jugoslavije. O njihovom odnosu prema Srbima dovoljno je navesti podatak da su oni, kao i Nemci iz Trećeg rajha, za jednog ubijenog Nemca ili folksdojčera streljali 100 Srba, a za ranjenog pedeset. Domaći Nemci su svoju sudbinu potpuno vezali za sudbinu nacističke Nemačke. Potpuni poraz Nemačke bio je i njihov poraz.

Većina domaćih Nemaca nije smela da čeka oslobodioce. U organizaciji Vermahta oni su se iselili iz Jugoslavije. Preostali, zbog toga što nisu stigli da pobegnu ili što nisu hteli da beže, bili su uhapšeni s ciljem da budu prisilno iseljeni. Odluku o njihovom proterivanju donelo je Predsedništvo AVNOJ-a 21. novembra 1944. U logorima za Nemce vladale su bolesti i smrt.

Na prostoru današnje Vojvodine, pre 1700. godine nije bilo nijednog Nemca. Ne samo to, nego ubačeni i o državnom trošku Beča kolonizovani, Nemci predstavljaju samo mala ostrva u moru autohtonog slovenskog, prvenstveno srpskog, življa.

Pošto su uz izdašnu pomoć autohtonog hrišćanskog, pretežno srpskog elementa, Turci proterani iz Banata, Bačke, Baranje i Srema, princ Eugen Savojski sam, a i pod sugestijom bečkog dvora, i nemačkog plemstva koje feudalno zagospodari ovim krajevima umesto Turaka, razvi živu i sistematsku delatnost, da u njih dovede što veći broj Nemaca, u cilju postepene sistematske germanizacije. "Princ Eugen Savojski nije bio samo pobedonosni vojskovođa, već i mudar državnik. Pošto je slomio tursku silu i time spasao zapadnu kulturu od osmanlijske opasnosti, postarao se on, i da obezbedi osvojeni jugoistočni prostor. On se pre svega potrudio, da protiv zajedničkog zakletog neprijatelja hrišćanstva postavi nemački zid", napisao je Fridrih Loc.

Delovanje princa Eugena predstavlja prvi uspeli talas germanizacije naših krajeva. Drugi talas čini fanatična planska kolonizatorska delatnost Marije Terezije, a treći sistematska kolonizacija cara Josifa II.

Ova tri talasa predstavljaju forsiranje masovne kolonizacije Nemaca, ali ni kasnije ovi planovi nisu od strane germanskih političara skidani s dnevnog reda.

Da se prokrči put kolonizaciji Nemaca, naš narod je valjalo uništiti ili bar prorediti i suzbiti na uži pojas, budući da je smetao takvim planovima.

Bečka carska kuća je proklamacijom cara Leopolda dala svečano obećanje hrišćanskim slovenskim narodima u ovim krajevima, da će po proterivanju Turaka uz njihovu pomoć, od Turaka očišćena zemlja biti podeljena neposredno narodu. Međutim, već posle Karlovačkog mira 1699, carska kuća je dodelila južni Srem grofovima Odeskalki; 18 godina kasnije ostale delove Srema nekolicini inostranih plemićkih porodica, a Zemun, Bežaniju i Jakovo, Boljevce i Progar kao poseban domen nemačkom grofu iz Rajha Karlu Šenbornu.

Sam princ Savojski dobio je na ime nagrade za ratne uspehe 1698. godine dobro Belje u Baranji. Mnogi plemići, svetski i crkveni dostojanstvenici, koji su imali bitnih zasluga za oslobođenje naše otadžbine od Turaka, nagrađeni su dobrima.

Ogorčeni baranjski Srbi dižu stoga 1703. godine ustanak, koji traje s promenljivom srećom sve do 1710. Ustanak je bio namerno izazvan da bi Nemci iz Beča, a uz pomoć favorizovanih, susednih neslovenskih elemenata, zbrisali Srbe s baranjskog prostora. Ovaj provocirani ustanak Srba u Baranji predstavlja trijumfalan krvavi pir germanske ekspanzionističke politike i njihovih neslovenskih pomagača.

Prota Stevan Mihaldžić u svome delu "Ustanak Srba u Baranji 1703-1710" piše: "Sedam godina (ovoga) rata istrebilo je srpski elemenat u Baranji". A gusta srpska naselja su prodirala do iznad Blatnog jezera u to vreme!

Po popisu iz 1731. godine ostade svega 55 srpskih pravoslavnih crkvenih opština (od preko 200). Reformatske mađarske opštine su bile ovde po mađarskim izvorima "vrlo malene i neznatne brojem stanovništva". Mađarski izvori se slažu, da je posle 150-godišnjeg robovanja Turcima, Mađara preostalo svega 1.500.000 duša. Šokačkih katoličkih bilo je tada u Baranji 11 opština.

U ovaj prostor, očišćen od Srba, princ Eugen naseli već u vremenu 1711-1721. Nemce iz Rajha. Oni su poticali iz gornjorajnskih pokrajina, Švapske, Franačke, manastira Fulde, iz Bavarske i Austrije.

Novi talas germanizacije u Baranji planski je izveden nešto kasnije, 1740-1780, doseljenjem novih Nemaca iz Frankfurta, Alzasa, Hamburga itd.

Već 1554. spominju izvori jaka naselja Srba sa nešto Bunjevaca u Bačkoj. Po proterivanju Turaka, međutim, autohtoni srpski elemenat odmah bi žrtvovan ideji kolonizacije Nemaca. Činovnici se nisu obazirali na srpske privilegije i otpočeše sa progonom srpskog stanovništva.

Srbe bi već tada iselili, da se na granici nije pojavila opasnost od Turaka. No, čim je turska opasnost prošla, pritisak na Srbe počinje ponovo i njima se "savetuje" da se rasele.

Iz Subotice se 1741. godine iz istih razloga pod pritiskom moralo iseliti 300 srpskih porodica prema Banatu i u pojas Vojne granice.

Na ovaj način četiri provizorata bačkog komorskog područja postaše u drugoj polovini 18. veka nemačko kolonizaciono tlo, na kome se naseliše: Alemani, Švabe, Nemci iz Hesena, Frankena, Bavarci i više drugih.