Cinična igra zapadne politike

BIVŠI glavni komandant vojnih snaga NATO Vesli Klark ispričao je da su mu, kraće vreme nakon 11. septembra, u Pentagonu pokazali tajni spisak sedam "otpadničkih država" koje nameravaju da napadnu u narednih pet godina. Među njima su bili Irak, Libija, Sirija i Iran. Bušovi ratni huškači nisu hteli da propuste jedinstvenu priliku koju su im teroristički napadi od 11. septembra pružili. Prema Klarkovim rečima, hteli su da iskoriste povoljan trenutak kako bi većim brojem ratova "destabilizovali, izvrnuli naglavce, a zatim kontrolisali Bliski istok". Znali su da će časne razloge za to nekako već pronaći.

ZAPADNOJ javnosti nije lako da prozre toliko ciničnu igru zapadne politike. Ona zaista veruje da smo mi "dobri momci". U svest Zapada tokom stotina godina urezivala se slika islama kao neprijatelja. Ali to je izmanipulisana slika.

Nisu muslimani ti koji su izmislili "sveti rat" i u krstaškim pohodima pobili četiri miliona muslimana i Jevreja. Hrišćani su bili ti koji su u Jerusalimu "gazili kroz krv do kolena pre nego što bi plačući od sreće" prišli Spasiteljevom grobu. Nisu muslimani bili ti koji su u ime kolonizacije Afrike i Azije izmasakrirali pedeset miliona ljudi. Nisu muslimani bili ti koji su u Prvom i Drugom svetskom ratu mogli da se pohvale da su pobili sedamdeset miliona ljudi. A nisu muslimani, već smo mi, Nemci, bili ti koji su kukavički i sramno pobili deset miliona Slovena i šest miliona Jevreja, svojih sugrađana, suseda i prijatelja. Kada su naši takozvani hrišćanski političari osvetlali obraz hrišćanstvu, toj predivnoj religiji ljubavi? Kada i gde smo se s ljubavlju i poštovanjem ponašali prema našim bratskim religijama, jevrejstvu i islamu?

KONTINENTI i zemlje koje je Zapad tokom proteklih pet stotina godina osvajao nisu bez otpora trpeli naša varvarstva. Mada se veliki deo stanovništva prilagođavao, svuda je bilo i grupa koje su pružale otpor. Miran, poput Gandijeve "građanske neposlušnosti" u Indiji. Ili pak oružani, poput nekadašnjeg FLN (Fronta nacionalnog oslobođenja) u Alžiru, ili legalnog iračkog otpora invaziji SAD 2003, koja se kosila s međunarodnim pravom.

FRANCUSKI književnik Žan Kokto je konstatovao da "čistota neke revolucije traje najviše četrnaest dana." Legalni otpor brzo se pretvara u ubilački terorizam. I to ne samo u muslimanskom svetu. Pored hrišćanskih terorista, kao što bio je Žorž Habaš, koji je naređivao brutalno ubijanje jevrejskih naseljenika, bilo je i cionističkih terorističkih organizacija, kao što su Irgun, s Menahemom Beginom na čelu, ili "Borci za slobodu Izraela", koje je predvodio Jicak Šamir, a koji su i sami sebe nazivali teroristima. Teroristi Begin i Šamir kasnije su postali premijeri svoje zemlje, kojima se Zapad iz sve snage udvarao i podržavao ih.

TERORIZAM je svetski, a ne muslimanski fenomen. Prema podacima iz Globalne baze podataka o terorizmu, vrhunske ustanove koju američka vlada zvanično finansira, u zapadnom svetu je 2013. godine bilo 239 terorističkih napada. Samo dva od njih počinili su muslimani. U prethodnoj godini, muslimani su počinili šest od ukupno 196 napada. Većinu od ukupno 239 napada izvršili su nepoznati počinioci, a za njima slede separatisti, levi ekstremisti, desni ekstremisti, protestanti, i ostali.

TVRDNjA: "Svaki musliman nije terorista, ali svaki terorista jeste musliman", dakle, puka je besmislica. Mada je istina da su "islamistički" teroristički napadi bili natprosečno krvavi. U Nemačkoj, uostalom, "islamistički" teroristi sve do danas nisu ubili ni jednog jedinog Nemca. Ali zato su od 1990. radikalni desničari u Nemačkoj ubili dvadeset devet muslimana. Treba se samo setiti ubistava iz 2005. i 2006, poznatih kao NSU ubistva, ili ubistava u gradovima Melnu i Zolingenu. NSU je "Nacionalsocijalističko podzemlje", nemačka ekstremno desničarska teroristička mreža. Te činjenice, međutim, ne mogu da zaustave antiislamske propovednike mržnje.

ISLAMISTIČKI terorizam proteklih godina, međutim, nije u prvom redu besneo na Zapadu, već na Bliskom istoku. Podstaknut ratovima protiv terorizma koje su SAD vodile u Avganistanu, Iraku i Libiji. Ti ratovi su bili pravi programi za uzgoj terorizma. Ali taj terorizam, koliko god bio strašan za svoje žrtve na Istoku i Zapadu, nikad nije stvarno smetao tvorcima američke planetarne strategije. Naprotiv, pružao im je važne izgovore, potrebne da uz pristanak američkih birača neprestano intervenišu na osovini nafte i zemnog gasa, odnosno takozvanoj "osovini zla". Nafta je, prema rečima bivšeg američkog ministra inostranih poslova Henrija Kisindžera, bila previše vredna da bi se mogla prepustiti Arapima.

TERORISTI su "otpadnici", "negativci" koji su američkoj politici uvek bili potrebni da bi svojim vojnim intervencijama mogla da obezbedi privid legitimnosti. Čuven je očajnički povik bivšeg generala Kolina Pauela nakon sloma Sovjetskog Saveza: "Ponestalo mi je negativaca!" Da terorista nema, SAD bi ih izmislile. Ponekad to i čine.

O AMERIČKOJ agresivnoj strategiji eksploatacije nafte i zemnog gasa može mnogo da se pročita u zvaničnim dokumentima. Vlada SAD je, na primer, u maju 1997. izjavila da se obavezuje na vojne intervencije ako se radi o "obezbeđivanju neograničenog pristupa ključnim tržištima, zalihama energenata i strateškim resursima". Samo idioti ne shvataju o čemu se u svetskoj politici danas radi: It's the oil, stupid! ("O nafti, budalo!" - parafraza jedne replike iz filma Pobesneli Maks), o nafti, crnom zlatu od kog zavisi američko blagostanje. Nafti, tom najpodmuklijem daru Nečastivog.

TERORISTI svoje napade shvataju kao opravdani odgovor na agresivnu eksploatatorsku politiku Sjedinjenih Država, koje na njihove zemlje gledaju kao na američke benzinske pumpe. I pritom koriste najbrutalnije metode. Mladi muslimani u Nemačkoj i Iraku iz dana u dan i iz godine u godinu gledaju kako zapadno oružje, zapadni saveznici i zapadni vojnici teško ranjavaju i ubijaju muslimanske žene, decu i muškarce u Avganistanu, Pakistanu, Iraku, Jemenu, Somaliji i Palestini. Sve dok neki od njih u jednom trenutku ne počnu da reaguju na to. Niko ne dolazi na svet kao terorista.

ZBOG ovog terorizma, koji bi, navodno, trebalo da oslobodi Bliski istok, najviše pate civili koji tamo žive. Muslimani i hrišćani podjednako. Baš kao i prilikom bombardovanja kojima Zapad veruje da može da se "bori" protiv tog terora. Većina tamošnjih muslimana i hrišćana stoji bespomoćna i očajna usred ovog jezivog začaranog kruga nasilja.