Strah od srpske nacionalne države

SLOM jugoslovenske federativne države 1992, za srpski narod bio je više nego prestanak postojanja političke organizacije koju je on stvorio i doživljavao kao svoju. Zajedno sa nestankom te države, oni su izgubili i javno pravo da nastave svoju prošlost. Sjedinjene Američke Države su ostale jedina svetska sila koja oblikuje budućnost. Za celu elitu koja je vodila američku državu, srpski narod je bio podozriv. Najbolju ocenu američke politike prema Srbima formulisale su vođe hrvatskog i muslimanskog pokreta Franjo Tuđman i Alija Izetbegović, u susretu 27. marta 1993.

Muslimanska delegacija se vraćala iz državne posete Sjedinjenim Državama i zadržala se u Zagrebu radi usklađivanja zahteva američke vlade da Bosna i Hercegovina mora biti nezavisna država, na podlozi hrvatskog i muslimanskog saveza. Prema "Stenogramima o podjeli Bosne", koji su objavljeni 2005, Franjo Tuđman je smatrao da američka politika vodi računa o Srbima, zbog toga što su narod od deset miliona ljudi.

IZVUKLI su pouke iz partizanskog rata protiv Nemačke 1941-1945, koji su smatrali srpskim. Nisu spremni da šalju svoje vojnike protiv mogućeg srpskog otpora, jer su proračunali da za to ne bi bila dovoljna snaga samo od 100.000 vojnika, nego pet puta više: "Oni računaju s nama i sa Turskom, kao činjenicom za uspostavljanje stabilnog međunarodnog poretka ovdje. Ali vode i politiku zadovoljavanja Srba." Alija Izetbegović je na tom sastanku, nekoliko dana posle susreta sa vodećim američkim ljudima, politiku američke vlade formulisao u jednoj rečenici: "Sve mostove porušiti Srbima za nekakvu budućnost".

Raspadanje srpskog etničkog prostora nije prestalo rušenjem jugoslovenske države 1992. Od februara 1994. Sjedinjene Države preuzele su inicijativu za prestanak građanskog rata u Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini. U navedenim "Stenogramima o podjeli Bosne" (2005), u savetovanjima hrvatskog predsednika Tuđmana sa vođstvom Hrvata iz Bosne i Hercegovine, ima dosta podataka koji se mogu ugraditi u opšti mozaik strateških interesa zapadnih država u ovome.

NA SEDNICI od 30. avgusta 1994, Tuđman veli: "Mi zapravo ne znamo šta Amerika još hoće. Sasvim je sigurno da možda Amerika hoće, ako se ne može sporazumeti sa Rusima za zelenim stolom, da muslimani i mi odradimo Srbe u zapadnom dijelu Balkana." U svim tim razgovorima neprestano se ističe da u tim stvarima Vatikan igra ključnu ulogu. Na sednici od 13. februara 1994. Tuđman obaveštava da je "Amerika dijelom i sa Vatikanom usklađena".

Sam papa Vojtila je u više navrata isticao da mora doći do ujedinjenja Hrvata i muslimana, kako bi se napravio dobar balans prema Srbima. Polazio je od toga da je islam glavna opasnost za hrišćanski svet, pa Hrvati imaju ulogu da bosanske muslimane drže i vode u zapadnu civilizaciju.

POSTOJI neki viši interes da je u konačnim razgraničenjima između Srba i Hrvata u Dejtonu (Dayton), 20. novembra 1995, osnovni cilj bio da se ne dozvoli da Srbi postanu mogući saveznik Rusije u budućnosti. Zbog toga se dozvoljava Srbima da stvore poseban entitet u Bosni i Hercegovini, ali da im se ne dozvoli izlazak na morsku obalu, jer bi u tom slučaju izolovana Boka kotorska bila otvorena za rusku ratnu flotu. Isti je razlog zašto se deli Bosna i Hercegovina.

Iz dubine je stalno pothranjivan proces odvajanja Crne Gore u nezavisnu državu, osamostaljenje Kosova i Metohije. Ovu liniju razgraničenja su, prema stenogramu sednice od 13. februara 1994, napravili američki stručnjaci, ali je ostavljeno posredničkoj kontakt grupi da je ostvari.

AMERIKANCI su pravili pritisak da se sporazumeju Hrvati i muslimani, "a Srbi moraju skupoceno platiti". Oni su dobili poseban entitet, najpre zamišljen da obuhvata 51 posto teritorija. Ostavljana im je Bosanska Posavina, kako se Srbi, prebegli i prognani iz Hrvatske, ne bi vraćali u Hrvatsku. Predsednik Tuđman je bio nesiguran u ocenjivanju podataka koliko je Srba proterano iz njegove države, pa je izneo podatak da se radi o 300.000-400.000 ljudi. Ta procena je napravljena prema podacima statističkog brojanja samih hrvatskih vlasti.

Po popisu 1991, u Hrvatskoj je živelo 581.663 Srba i 106.041 onih koji su se izjašnjavali kao Jugosloveni. Po statistici 2000. godine, Hrvatsku je napustilo oko 300.000 ljudi (Nikica Barić: "Srpska pobuna u Hrvatskoj 1990-1995", 2005). Srbi su imali većinu u 11 opština, a relativnu većinu u još nekoliko dodatnih. Većina koja je kasnije odlučila da Crna Gora postane nezavisna država je bila brojčano manja od broja srpskih prognanika u Hrvatskoj.

SLIČNO etničko čišćenje je napravljeno i na Kosovu, gde je usledilo useljavanje albanskih doseljenika iz Albanije. Procenjivalo se da ih ima oko 400.000. Zbog stalnog izbegavanja popisa stanovništva, nemoguće je taj broj tačno utvrditi. Prilikom posete Zagrebu, u avgustu 1994, papa Vojtila je savetovao sporazumevanje sa Srbima, ali i ohrabrio domaćina "da svaka država ima pravo da upotrebi sva sredstva da bi uvela red i pravni poredak".

Slični su napori postojali da se i Vojvodina izdvoji u posebni evropski region. Na tome se počelo raditi još u decembru 1989. Radi se o "Evroregionu" u koji ulaze Vojvodina, tri mađarske županije i četiri rumunska okruga. To je teritorija od 77.000 kvadratnih kilometara i 5.200.000 stanovnika. Jedno "Društvo Jugoistočne Evrope" iz Minhena mu je odredilo zadatak da bude "eksperimentalno područje nove integracije".

ISTORIJA građanskog rata 1992-1995. vođena je u okviru američkog aksioma da srpski narod ne može obnoviti državu koju je stvarao za dva poslednja veka, od revolucije 1804, i da politički mora ostati u isfragmentiranom stanju bez višeg stepena jedinstva. Sjedinjene Države će Srbima ugađati u svemu, osim u pravu na suverenu nacionalnu državu i nezavisnost. Slično kao sa nacističkom okupacijom 1941, Srbi 1992. nisu izgubili samo svoju državu, nego i svoju istoriju kroz koju je ona stvarana.

Zbog ovog prioritetnog američkog nadzora, gotovo je nemoguće, čak i u najgrubljim crtama, predviđati budući razvoj. Sjedinjene Države svaki svoj ratni i politički poduhvat predstavljaju kao oslobodilačku akciju protiv diktature i ugnjetavanja manjina. Budućnost gledamo kroz tamu.

KRAJ