Stvaranje hrvatskokatoličke pace

DOK hrvatski katolički kler pod vođstvom monsinjora Stepinca, saučesničkim ćutanjem ili aktivnom kolaboracijom, podržava krvavu diktaturu Ante Pavelića, predstavnici drugih verskih obreda dižu svoj glas protiv etničkoverskih progona i protiv prakse nasilnog "prekrštavanja" u katoličanstvo.

Godine 1941, 13. novembra, na primer, banjalučki muslimani šalju protestno pismo poglavniku, iz kojeg izbija vatrena polemika protiv Hrvatske katoličke crkve zbog njenog saučesništva:

"UBIJANjE svećenika i drugih prvaka bez suda i presude, strijeljanja i mrcvarenje u gomilama često posve nevinih ljudi, žena pa i djece, gonjenje u masama iz kuće i iz postelje čitavih porodica s rokom od jedan do dva časa za spremanje te njihovo deportiranje u nepoznate krajeve; prisvajanje i pljačkanje njihove imovine, te silenje na prelazak u katoličku vjeru, sve su to činjenice koje su zaprepastile svakoga istinitog čovjeka i koje su i na nas muslimane ovih krajeva djelovale najneugodnije...

"Mi smatramo da se ovakva nasilja ne bi smjela vršiti niti nad najgorim neprijateljima, jer ovo što se kod nas radilo sumnjamo da bi mogli naći primjera u povijesti kojeg bilo naroda... Vjerska trpeljivost koja je u Bosni i Hercegovini bila na visokom nivou uprkos mnoštvu vjera, razdrobila se. Jedan dio katoličkog svećenstva smatra da je došao njegov čas i on ga bez skrupula iskorišćuje.

"PROPAGANDA za pokršćavanjem je uzela takav mah da potsjeća na špansku inkviziciju. Pod njenim pritiskom je i uz toleriranje javnih organa izvršena su pokatoličavanja hrišćana u masama. I tako su oni kojima se dotle poricala svaka građanska vrijednost i svaka nacionalna srodnost postali i građanski punopravni i nacionalno Hrvati samo zato što formalno primiše katoličku vjeru. Ravnopravnost islama isticana često pisanim slovima i mnogim izjavama s najviših mjesta dovodi se često u pitanje u životu i praksi. Prelazak na islam koji mi nismo propagirali, nije nikada pružao onu zaštitu kao prelazak na katoličku vjeru. Mnogi intelektualci su takav pokušaj platili i životom kao što je to bio slučaj i u Travniku.

"Čuju se često i pogrdne pjesme od strane nekih katolika koji vrijeđaju vjerske osjećaje muslimana i proriče im se ista sudbina kao i hrišćanima... Mi znamo dosta primjera gdje su ustaše pristupile klanju i ubijanju hrišćana pod fesovima na glavi. To je bilo u Bos. Novom gdje su četiri kamiona ustaša došla iz prijeka pod fesovima na glavi udružila se s muslimanskim ološem i izvršila klanje hrišćana u masama..."

ČAK su i neki delovi Katoličke crkve, koja nije hrvatska, počeli da dižu glas pobune i odbijanja grozota ustaške diktature već prvih meseci 1942. Dana 1. marta jedna delegacija katoličkih sveštenika Slovenaca, koji su se sklonili u Srbiju, upućuje jasan memorandum katoličkom nadbiskupu u Beogradu, monsinjoru Josipu Ujčiću. Ovaj memorandum nadbiskup će proslediti Svetoj stolici:

"Mi u Sloveniji nismo ubijali vladike i popove (pravoslavne) i njihova tijela nisu bacana u rijeke. U našoj zemlji nismo spaljivali ni rušili crkve i nismo ubijali vjernike za vrijeme svete službe. Nismo masakrirali stanovništvo čitavih sela onako kako se isplaćuje stoka, nismo ubijali očeve porodica na pragu njihovih kuća pred očima njihovih žena i djece i nismo zakopavali žive ljude. U Nezavisnoj Državi Hrvatskoj sve pravoslavne vladike i sveštenici su pobijeni ili zatvoreni ili internirani u koncentracione logore. Njihove crkve i manastiri su porušeni, njihova dobra oduzeta...

"Podaci srpske strane pokazuju da je do danas ubijeno preko 380.000 Srba. Nadamo se da je ova brojka pretjerana, ali nema nikakve sumnje da su Srbi izloženi najžešćem progonu u svojoj istoriji. Svi posmatrači mogu da potvrde da ono što su Srbi pretrpjeli tokom posljednjih deset mjeseci na teritoriji Nezavisne Države Hrvatske ne može da se uporedi ni s najsurovijim nasiljem i progonima još od otomanske epohe...

"SRPSKE mase su uvjerene da je cijela hrvatska nacija odgovorna za ova zlodjela zato što se nije suprotstavila niti uradila bilo šta da spriječi uništenje Srba koji žive u njenom krilu. Još je žalosnije vidjeti da se mržnja prema Hrvatima pretvara u nešto više u odnosu na Katoličku crkvu... Pravoslavni vjernici ne razumiju sada zašto se u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj nije našao nijedan rimokatolički biskup koji bi se stavio u odbranu pravoslavnih hrišćana po cijenu rizika od gubljenja svog položaja, a ako je potrebno i života. Takav apostolski heroizam bio bi potreban ne samo radi odbrane časti Katoličke crkve nego i radi garantovanja budućeg prestiža katolicizma na Balkanu...

Srbi ne shvataju razloge koji su motivisali ćutanje Svete stolice pred grozotama koje se čine u Hrvatskoj. Prekrštavanje ili 'pohrvaćenje' Srba predstavlja zajednički cilj hrvatskog biskupstva i ustaške vlade..."

ONO što se događa u Hrvatskoj izazivalo je prezir i proteste hrišćanskih reformatorskih crkava. tako je 12. marta 1942. The International Christian Press (Međunarodna hrišćanska štampa), protestantski kalvinistički časopis u Ženevi, objavio optužujući članak o genocidu i odgovornosti hrvatskog katoličkog klera:

"Na teritoriji današnje Hrvatske Srbi pravoslavci se progone okrutnim sredstvima. Među pravoslavnim vladikama neki su ubijeni, drugi su zatvoreni ili su prisiljeni da napuste zemlju. Istovjetna sudbina zadesila je pravoslavne sveštenike, od kojih su mnogi masakrirani. Potvrđeno je da su stotine hiljada pravoslavaca žrtve sistematskih progona: zatvaraju ih, maltretiraju, otimaju im dobra, ubijaju ih. Mnoge pravoslavne crkve su porušene, a mnoge su otete i pretvorene u katoličke. Manastiri, od kojih mnogi imaju dugu i bogatu tradiciju, predati su redovima Rimokatoličke crkve. Neki katolički časopisi koji se štampaju u Hrvatskoj slažu se s ovim progonima. Tako, na primjer, organ Sarajevske nadbiskupije, brani korišćenje revolucionarnih metoda 'u službi istine, pravde i Hrista', i tvrdi da se 'borba protiv Đavola mora voditi bez mnogo obzira'."

Katolički primas Hrvatske monsinjor Stepinac ćutao je i aktivno sarađivao s poglavnikovom diktaturom. Veoma je bio zainteresovan za "prekrštavanje" srpskih duša u katolicizam. Zagrebački nadbiskup nije bio nimalo zabrinut zbog masakriranih tijela pravoslavaca. Angažovan na saradnji s ustaškim dželatima u stvaranju "čiste" hrvatskokatoličke pace, vrh hrvatskog katolicizma nije bio zabrinut zbog rasnovjerskog istrebljenja Srba i Jevreja niti zbog rušenja crkava drugih obreda.

PREKRŠTAVANjA VIŠI INTERES VATIKANA

NEPRISTRASNI posmatrač ne može da ne primjeti da se prekrštavanje pravoslavnih Srba u katolicizam desilo pod strašnim političkim pritiscima. Van svake sumnje je da se pravoslavci koji su postali katolici po intimnom uvjerenju mogu izbrojati na prste jedne ruke. Uprkos preporukama više biskupa, prisilna prekrštavanja se nastavljaju... prekrštavanja koja bi se po učenjima Katoličke crkve morala svesti na nulu toliko su brojna da su hrvatski biskupi, u toku Konferencije od 1. novembra prošle godine, formirali dva odbora za proučavanje ovog problema... Prisilna masovna prekrštavanja Srba, mučenja njihovih sveštenika, rušenje njihovih crkava, dešavaju se - rečeno je - u višem interesu Katoličke crkve - navedeno je u pismu slovenačkih biskupa.