Papa je znao sve o zločinima ustaša

PO preciznom nalogu Svete rimske crkve, 1947. godine jezuita Fjorelo Kavali objavljuje knjigu Proces zagrebačkom nadbiskupu: životopis Alojzija Stepinca, pledoaje protiv sudskog procesa, i u suštini pokušaj odbrane uloge - sumnjive i opterećene odgovornošću koja seže do saučesništva - koju je imao papa Pije XII za vreme nacifašističkih ratnih događaja i u odnosu na Holokaust.

Kavali predstavlja Stepinca kao "plemenitu nadbiskupsku figuru, koja je žrtva političke i vjerske mržnje jednog režima", žrtva "komunističkog progona i plaćenih ubica čije su ruke uprljane krvlju stotina sveštenika" u okviru "progona pokrenu tog (od komunista) protiv katolicizma u Hrvatskoj".

Mnoga svedočenja - bilo za vreme Zagrebačkog procesa, bilo ona koja su sadržana u mnogim drugim optužbama iz tog doba - o odgovornosti Katoličke crkve u balkanskom holokaustu u periodu 1941-1945, ovaj otresiti jezuitski životopisac briše jednom jedinom rečju: "mistifikacija".

KNjIGA jezuitskog životopisca prvi je pokušaj (kasnije će uslediti mnogi drugi) Svete rimske crkve da falsifikuje strahovite činjenice koje su se dogodile u Hrvatskoj u periodu 1941-1945. i kolaboracionističku ulogu koju je u tome imao primas, monsinjor Stepinac. Opraštajući visokom prelatu, Sveta stolica, u stvari, oprašta sama sebi: samooprost koji je utoliko potrebniji ukoliko su očitiji dokazi da je Vatikan o tome šta se dešavalo u Hrvatskoj za vreme Pavelićeve diktature znao sve.

Po mišljenju engleskog istoričara Entonija Roudsa, Sveta stolica, u slučaju Hrvatske, ne može uopšte da dade, kao u slučaju Poljske, izvinjenje, s obzirom na daljinu, da nije imala dovoljno izvora informacija da bi proverila glasine. Komunikacije između dve zemlje za vreme rata nisu bile ometane. Odnosi između dva diktatora, Musolinija i Pavelića, bili su vrlo bliski, a italijanski oficiri i funkcioneri, kao i vatikanski emisari, neprestano su prelazili s jedne na drugu teritoriju.

SAM papa, Pije XII, znao je sve. Kad nije bio obaveštavan ni od visokih vatikanskih dostojanstvenika, ni od strane predstavnika Svete stolice koji su bili neprijateljski raspoloženi prema ustaškoj diktaturi (npr. kardinal Tisepan), ni od zvaničnih jugoslovenskih ili angloameričkih predstavnika koje je papa primao na zvanične ali i na ppivatne prijeme, barem u jednom slučaju sveti otac je imao direktne informacije:

"Branko Bokun, predstavnik jugoslovenskog Crvenog krsta kod Svete stolice, dobio je od svoje organizacije zadatak da isposluje intervenciju i posredovanje Vatikana u prilog Srba pravoslavne vere, kao i Jevreja i Cigana, koji su bukvalno istrebljivani od grupa hrvatskih katoličkih fanatika. Bokun tvrdi da je uzaludno pokušavao da dobije prijem kod Pape, ali da je svejedno uspeo da mu dostavi informacije."

ZNAO je papa, znala je Sveta stolica, znala je Rimska crkva. Ali je ćutala. Baš kao što je krajnje neodlučna ćutala za vreme nacifašističkih antisemitskih progona.

"Političko ćutanje" Vatikana prema varvarskim delima nacifašista žigosali su i razni katolički predstavnici, kao kardinal Tiseran.

"Nadam se da istorija neće sutra morati da prekoreva Svetu stolicu da je provodila politiku komoditeta isključivo zbog sopstvene koristi ili još gore od toga. To je zaista žalosno, posebno kada smo živjeli pod Pijem XII."

Kao italijanski katolički intelektualac Karlo Bo.

"Papa koji mjeri svoje ćutanje jeste papa koji se prilagođava društvu koje je već odavno naviknuto na to da ne vodi računa o evanđeoskim istinama i koje je dozvolilo da korov neposrednih interesa raste na čovjekovom tijelu."

Kao nemački kardinal Dopfner, koji je 8. marta 1964. poručio iz propovedaonice katedrale u Monaku.

"Istorijski pogled unatrag savršeno opravdava mišljenje da je papa Pije XII morao da snažnije da protestvuje."

LORD Bertrand Rasel, britanski filozof, tvorac "Prekog suda" protiv ratnih zločina je šezdesetih godina izrekao svoj sud: "Vatikan je odgovoran za skrivanje istine o onome što se događalo u Jugoslaviji za vrijeme drugog svjetskog rata."

Ni u jednom drugom delu sveta nisu sveštenici tako prihvatili i pozdravili jedan novonastali režim kao u Hrvatskoj. U ustaškoj Hrvatskoj Katolička crkva se vratila duhu krstaškog rata.

Dakle, nikakva osuda nije mogla da dođe od Svete rimske crkve za grozomornu diktaturu Ante Pavelića, kojoj je papstvo Pija XII umesto osude dalo podršku i pokriće baš preko zagrebačkog nadbiskupa i primasa Hrvatske, monsinjora Alojzija Stepinca.

Odgovornost, neposredna i posredna, monsinjora Stepinca za vreme krvavih godina ustaške diktature u Hrvatskoj, takva je i tolika u ime i za račun Svete rimske crkve. U celom periodu 1941-1945. Vatikan je, u stvari, neprestano podržavao, garantovao i pomagao kolaboraciju primasa Hrvatske s Nezavisnom Državom Hrvatskom koja se svim silama založila za etničko-verski genocid.

O BALKANSKOM holokaustu i odgovornosti monsinjora Stepinca zabranjeno je govoriti, zapadna istoriografija o godinama ustaške diktature u Hrvatskoj gotovo da i ne postoji: tako želi Sveta rimska crkva. Retki su istraživači koji se usuđuju da prkose katoličkom tabuu o genocidu u Hrvatskoj tokom godina 1941-1945; rizik je velik; bojkot, zastrašivanje, pa čak i progon.

"Sigurno je u toku nova Inkvizicija, koja se, ne mogavši pribjeći metodima iz prošlosti, prilagodila vremenu i usvojila moderne represivne sisteme: i eto pozivanja sudova na član 166 koji kažnjava vrijeđanje Boga, eto kazni i zatvora... eto prije svega diskriminacije na poslu, eto profesionalne izolacije" - izjavio je nemački istoričar Karlhajnc Dešner (autor brojnih studija posvećenih zlodelima Svete rimske crkve), u jednom intervjuu koji je dao Etoru Mou i koji je objavljen u Corriere della Sera 13. aprila 1998.

OVAJ novinar, Etor Mo, takođe dokumentuje "pritiske, prijetnje, ucjene" upućene bivšem svešteniku Hubertusu Minareku da ne bi objavio knjigu "Gospodari i sluge Crkve", koja predstavlja optužbu nemačke kurije i "apsolutističkog i monarhističkog karaktera Rimske crkve".

Vatikan je uspeo da izopštenjem kazni naučnika Viktora Novaka, autora knjige Magnum Crimen, dokumentovane istoriografske studije balkanskog holokausta o ustaškim zločinima i saučesništva klera Hrvatske katoličke crkve: najstrožom kaznom u katoličkoj crkvi, koja nikada nije određena nekom od ustaških krvnika koji su godinama krvlju škropili Nezavisnu Državu Hrvatsku "u ime Božije".