SCENSKI CIRKUS U NARODNOM POZORIŠTU U FUNKCIJI ODBRANE NARKO-PERFORMERA MARUNOVIĆA

AKO je neko pomislio da je ovakav nastup bila iskrena reakcija umjetničke zajednice, neka razmisli ponovo. U prvom redu iza Cvetkovića, stajao je Danilo Čelebić, čovjek koji u Crnoj Gori ne propušta nijedan neokomitski skup, gđe vodi konferensije i aplaudira na svaku pljuvačinu po Srbima, SPC ili srpskom nacionalnom interesu. A onda, u Beogradu, udobno zaštićen u društvu Cvetkovića, igra „žrtvu režima“ i pritom se zadovoljno smješka na sceni dok mu neznavena publika aplaudira.

Foto: Alo online

Uoči izvođenja predstave „Gospoda Glembajevi“ u Narodnom pozorištu u Beogradu, gledaoci nisu prisustvovali umjetničkom činu, već je scenu okupirala političko-patetična trupa, predvođena Svetozarom Cvetkovićem, glumcem koji u Srbiji ubira ugled i honorare, a u srcu nosi Kanadu i Montenegro. Bila je to spektakularna farsa, priređena od strane Svetozara Cvetkovića i lažne „žrtvene trupe“ CNP iz Podgorice.

Umjesto umjetnosti, Narodno pozorište u Beogradu dobilo je politički performans obogaćen patetikom, licemjerjem i neokomitskim kompleksima, prepakovanim u formu „dramske pobune“. Glumci Crnogorskog narodnog pozorišta, predvođeni Svetozarom Cvetkovićem, kanadskim Srbinom, iskoristili su premijeru Gospode Glembajevih da se predstave kao žrtve represije, jer je njihov reditelj Danilo Marunović priveden u Beogradu i protjeran iz Srbije, zato što je bio pod dejstvom narkotika, bezbjednosno rizičan i povezan sa radikalnim protestnim grupama.

Svetozar Cvetković, inače, čovjek koji za sebe kaže da je „više kanadski glumac“, smatra da ima moralno pravo da od srpske scene pravi podijum za izvinjenja i pokajanja svima, osim srpskom narodu. Dok u Kanadi ne igra, a u Crnoj Gori se snalazi kao u filijali NATO kulturne okupacije, Srbija je tu samo kao prostor koji treba „preumiti“, vaspitati i poniziti.

Iako su umjetnost i politika često u dodiru, ovđe se radi o otvorenoj zloupotrebi scene radi političkog projekta. Ovakvim istupima, beogradska publika nije dobila pozorište, već politički miting na otvorenoj sceni. I to miting koji opravdava destrukciju, narkotike i političke performanse, a kritikuje državu što se usudila da primijeni zakon. Htjeli su podlo i licemjerno da Narodno pozorište u Beogradu pretvore u scensku ispostavu podgoričkih žalopojki, a Srbiju u teren za „revolucionarno pozorište“ u kome se država krivi za to što narkotični revolucionar nije iznad zakona, pa se na sceni od njega pokušava da napravi heroj.

Ali, da se ne bavimo činjenicama, bar ne u stilu Cvetkovićevog patetičnog monologa. Na sceni beogradskog pozorišta, gđe je trebalo da se igra Krležin tekst, odigrala se predstava zvanična samo po broju ulaznica. Umjesto drame, dobili smo deklamacije i suze za „režisera koji je samo htio da postavi predstavu“, a u stvari došao da ruši institucije države čije zakone ne priznaje.

Ako je neko pomislio da je ovakav nastup bila iskrena reakcija umjetničke zajednice, neka razmisli ponovo. U prvom redu iza Cvetkovića, stajao je Danilo Čelebić, čovjek koji u Crnoj Gori ne propušta nijedan neokomitski skup, gđe vodi konferensije i aplaudira na svaku pljuvačinu po Srbima, SPC ili srpskom nacionalnom interesu. A onda, u Beogradu, udobno zaštićen u društvu Cvetkovića, igra „žrtvu režima“ i pritom se zadovoljno smješka na sceni dok mu neznavena publika aplaudira.

Čelebić, inače, u seriji Božićni ustanak igra policajca Joka, lika iz produkcije koja veliča anti-srpsku pobunu iz 1919. godine. I to nije slučajno. Većina glumaca koji su se „spontano“ pojavili na sceni beogradskog Narodnog pozorišta kao dio lažne žalosne procesije, aktivno učestvuju u programima čija je suština revizija istorije i gađenje na sve što Srbiju čini državom a Srbe narodom.

Najveći apsurd pripada upravo Svetozaru Cvetkoviću. Čovjek koji se hvali kanadskim pasošem i voli da naglasi da „više nije dio ovdašnjeg sistema“, ispod te parole zahtijeva srpske plate, srpske scene i srpsku publiku. A onda, umjesto drame, servira publici gnijevnu lekciju o tome kako je Srbija mračna, netolerantna i represivna.

Nije li apsurdno da ljudi koji po Crnoj Gori pljuju po Srbiji, nose NATO bedževe u džepovima, veličaju komitsku istoriju i mrze sve što nosi ćirilicu, ovđe glume prognanike, mučenike i svece? Nije li uvreda za Narodno pozorište što se predstava pretvara u miting, a scena u govornicu za ideološko samosažaljenje?

Narodno pozorište ne smije da bude scenska kancelarija neokomitskog marketinga, niti da služi za rehabilitaciju reditelja koji se u Srbiji pojavljuju drogirani, u funkciji rušenja državne stabilnosti. Narodnom pozorištu nije svrha postojanja da bi CNP-u iz Podgorice, poznatom po institicionalnoj mržnji prema svemu srpskom, pružalo logistiku da u sred Beograda glumi katarzu. Jer, ko danas pokušava da glumi žrtvu, juče je bio politički egzekutor. Oni koji danas plaču u Beogradu, juče su vodili i predvodili skupove po Crnoj Gori gđe se Srbija vrijeđala i vrijeđa u svakoj rečenici i na svakom koraku.

Srbija nije dužna da trpi pozorišne performanse političkih hibrida, niti da ćuti pred licemjerjem. Narodno pozorište ne smije da postane politička klinika, niti sebi smije da dozvoli da svoju scenu pretvori u sudnicu u kojoj najlošiji, da ne kažem ološi, dijele moralne presude. Pozorište je za umjetnost, a za političke marionete postoje amaterski festivali, širom Montenegra.

(Alo online)

Pratite nas i putem iOS i android aplikacije