STRANE OBAVEŠTAJNE SLUŽBE U HIBRIDNOM RATU PROTIV SRBIJE: Sveštenstvo iz dijaspore u službi obojene revolucije

SVEŠTENIK bez parohije i kanonskog pokrića vodi specijalni rat protiv Srbije uz Đilasove kadrove i blagoslov tajkunskih medija. Sledeći korak – raskol u SPC!

Foto: Printskrin/Jutjub

Nakon osam meseci, obojena revolucija u Srbiji konačno umire zbog snažnog otpora srpske države i državotvornih snaga koje su je odbranile. Ipak, strane obaveštajne službe, tj. ostaci duboke države u njima, i dalje preko svojih ljudi pokušavaju da rovare po Srbiji. Najnoviji front hibridnog rata protiv Srbije otvoren je iz pravca dijaspore.

Osim što su u velikoj meri upravljali procesima u Srbiji u piku dešavanja, radnici stranih obaveštajnih službi iz dijaspore i danas, kada se obojena revolucija pretvorila u kontejner revoluciju, pokušavaju da održe tenziju živom.

Jedan od takvih ljudi je i navodno suspendovani sveštenik Saša Petrović iz SAD, rado viđen gost tajkunskih televizija sa luksemburškom adresom.

Sveštenik i dijaspora u vrtlogu dnevne politike i službi interesa tajnih obaveštajnih službi

Petrović je nedavno postao predsednik Srpske narodne odbrane (SNO), najstarije organizacije srpske dijaspore u SAD, osnovane 1908. godine. U vremenu vladavine komunističkog terora u Jugoslaviji, SNO je otvoreno sarađivala sa CIA, koju je smatrala obaveštajnom službom “slobodnog sveta”.

Agenti, tj. pristalice i članovi SNO pokušavali su da objedine srpsku dijasporu u SAD i da je stave u službu šire borbe protiv komunizma, koju je aktivno zagovarala spoljna politika SAD. Na tom putu, mnogi članovi SNO su, uprkos čistoj nameri borbe protiv komunizma, prenebregli činjenicu da je američka duboka država u dobroj meri bila sponzor Titove Jugoslavije kao “mekog socijalizma” u borbi protiv tvrdo komunističkog SSSR-a.

Prva odluka Skupštine SNO nakon izbora Petrovića referisala se upravo na vreme saradnje članova SNO sa CIA, a samim tim i obračuna sa jugoslovenskom tajnom službom, u kojima je dijaspora ipak izvlačila deblji kraj.

Naime, tražeći emotivnu reakciju dijaspore i članova SNO, Petrović je naveo da SNO pod njegovom upravom prekida sve odnose sa vlastima u Srbiji. Takvo stanje će se, tvrdi Petrović, nastaviti dok se ne otvore tajni dosijei UDB-e koji će otkriti detalje ubistva Dragiše Kašikovića i njegove poćerke Ivanke Milošević 1977. godine.

Njih su, navodno, ubili agenti jugoslovenske tajne službe, jer je Kašiković kao istaknuti pripadnik onoga što se nazivalo “četničkom” dijasporom radio na rušenju ustavnog poretka tadašnje zemlje.

Iza ove “plemenite” namere SNO i njenog novog predsednika sveštenika Saše Petrovića, naime, krije se jedna druga ideja, mnogo podlija i svrsishodnija. Ona je izrečena već u narednoj odluci gde je data puna podrška blokaderskoj kontejner revoluciji u Srbiji.

Petrović je od samog početka blokaderske obojene revolucije samoinicijativno pružao podršku blokaderima, a sada je, na skandalozan način, u to sve uvukao i SNO.

Na kraju, treća odluka Petrovića u prvom obraćanju dolazi kao veliko finale, a tiče se stavljanja SNO, koju je osnovao veliki Mihajlo Pupin, ponovo u službu interesa stranih obaveštajnih službi.

U toj odluci se ističe predlog da dijaspora “preko SNO ubuduće dobije svog predstavnika u srpskom parlamentu”.

Blasfemično ispijanje krvi monstruozno ubijenih Kašikovića i njegove poćerke, ipak, ostaje u potpunoj senci ove dve nezabeležene i skandalozne odluke i zahteva jedne organizacije koja je služila za očuvanje kulture i identiteta srpskog naroda.

Osim toga, Petrović je kao novi predsednik SNO, preko koje će pokušati da dođe i do srpskog parlamenta, obećao da će raditi na širenju organizacije. U planu je pokretanje podkasta, obnova kancelarija i prostora SNO i omasovljavanje organizacije.

Sve to Petrović je obećao pre početka turneje po tajkunskim televizijama u Srbiji, gde je došao da bi se predstavio kao “novo mlado lice dijaspore”.

Međutim, blokaderi, tj. studenti Pravnog fakulteta u blokadi zbog dobre maske koju nosi nisu ga odmah prepoznali. Rekli bi neki: “Kao što nisu prepoznali da je blokaderski pokret zapravo politički, ili da rektor Vladan Đokić očajnički želi da bude političar”.

Oni su Petrovića, koji je mirski sveštenik (oženjen, ima porodicu i decu), proglasili za kandidata za patrijarha.

Bez poznavanja osnovnih crkvenih načela i pravila, ustrojstva Crkve i postulata vere, blokaderi su iz dana u dan u jeku obojene revolucije pokušavali srpskom narodu da pokažu kako su istinski vernici.

Međutim, sada sve izlazi na videlo. Jednako kao što izlazi na videlo to da je na reakciju samog Petrovića ova objava vrlo brzo sklonjenja.

Sklonjena je jer Petrović ne želi da bude patrijarh, ne želi da bude episkop, jer se on uopšte ne bavi Crkvom. On se bavi isključivo politikom i to na jedan pokvaren način, zloupotrebljavajući najsvetije simbole srpskog naroda u dijaspori, Srpsku pravoslavnu crkvu i SNO, kao stožernu organizaciju.

Naime, na spomenutoj Skupštini SNO, Petrović je govorio i o tome kako osim prekida odnosa sa vlastima u Srbiji, treba da usledi i prekid odnosa sa opozicijom, jer je doprinela stanju u Srbiji itd.

Ipak, to ga nije sprečilo da Vidovdansku akademiju ove godine u manastiru Nova Gračanica u SAD proslavi uz Mlađana Đorđevića, kuma predsednika SSP Dragana Đilasa, koji je na toj akademiji bio počasni gost.

Uz njih je na tom okupljanju sedeo i duhovni otac Saše Petrovića, vladika Longin (Krčo), koji je mirno slušao salve uvreda koje su na račun Srbije i rukovodstva zemlje iznosili Petrović i Đorđević.

Taj skup je, inače, organizovan upravo kao skup Srpske narodne odbrane, ali u crkvenim prostorijama, što je skandalozno samo po sebi. Na taj način se i SPC u SAD stavila u službu obojene revolucije.

Dve muve jednim udarcem – Raskol u SPC i smena vlasti u Srbiji po diktatu stranih službi

Srpska pravoslavna crkva u SAD nastala je tokom 19. veka sa dolaskom srpskih imigranata, uglavnom iz Austro-ugarske i Osmanskog carstva, koji su tražili ekonomsku sigurnost ili bežali od progona.

Prvi episkop te eparhije bio je Sveti Mardarije (Uskoković) i do sredine 20. veka, eparhija je rasla sa preko 120 parohija i desetak manastira, organizovana u tri današnje eparhije: Istočnoameričku, Zapadnoameričku i Novo-Gračaničko-Srednjezapadnoameričku.

Međutim, funkcionisanje SPC u SAD se dramatično promenilo posle Drugog svetskog rata dolaskom antikomunističkih izbeglica, uključujući pripadnike Jugoslovenske vojske u otadžbini (JVuO), pristalice Draže Mihailovića i sledbenike Dimitrija Ljotića, koji su bežali od Titovog komunističkog režima.

Ovi emigranti, brojni i politički izuzetno aktivni, ojačali su crkvu u dijaspori, ali i doneli podele koje su pretile da razvale Crkvu.

Upravo te grupe su podržavale vladiku Dionisija (Milivojevića) u njegovom raskolu i uticale na to da se američko-kanadska eparhija suprotstavi Patrijaršiji u Beogradu, optužujući je za saradnju sa komunističkim vlastima.

Zaboravljajući da je u “slobodnom svetu” lako biti Srbin, oni su nipodaštavali žrtvu SPC u otadžbini, optužujući sveštenike da su se predali komunistima. Svaka njihova akcija prema Jugoslaviji, bez obzira koliko slaba, mala i beznačajna bila, rezultirala je strašnom osvetom komunista prema SPC u zemlji.

Raskol je jedva prevaziđen 1991–1992. godine, posle pada komunizma u Jugoslaviji, zahvaljujući naporima patrijarha Pavla.

Ono što danas radi sveštenik Saša Petrović, stavljajući svoje svešteničko dostojanstvo u službu dnevne politike, gostujući na tajkunskim televizijama i aktivno učestvujući u obojenoj revoluciji, možda je i strašnije od onoga što je uradio vladika Dionisije.

U vremenima kada je srpskom narodu jedinstvo potrebno više nego ikada, kada je SPC ugrožena u svim delovima srpstva, kada je srpska država pod udarima sa svih strana, a srpski narod na KiM najobespravljenija zajednica u Evropi, Petrović se preko SNO ističe kao eksponent stranih službi.

“Hvalite me usta moja”: Sveštenik bez diplome, parohije, Crkve

Petrović se i u svom duhovničkom radu ističe prepredenim pristupom lažnog duhovništva i moralisanja. Nastupima na tajkunskim televizijama sa luksemburškom adresom Petrović pomera granice pristojnog ponašanja, predstavljajući sebe kao vrhovnog moralnog sudiju koji se razume u sve.

Reklo bi se da u svemu ima sličnosti sa blokaderskim pokretom obojene revolucije, ali ispostaviće se i da im je nedostatak obrazovanja, tj. sumnjivo obrazovanje u najmanju ruku, još jedna zajednička stvar i poveznica.

Prema sopstvenoj biografiji, koju je objavio na sajtu parohije Svetog Nikole u Omahi (SAD), sveštenik Saša Petrović je rođen 9. januara 1978. godine u Ljigu, malom gradu u Šumadiji, u centralnoj Srbiji.

Osnovnu školu Petrović je završio u rodnom gradu, koji se nalazi u okviru Eparhije žičke Srpske pravoslavne crkve.

Prema pravilima SPC, tj. Svetog arhijerejskog Sinoda koji propisuje uslove za prijem u bogoslovska učilišta, tj. srednje bogoslovske škole, kandidat mora da ima manje od 17 godina starosti. Nakon dobijene preporuke od strane nadležnog parohijskog sveštenika i sa blagoslovom nadležnog arhijereja, svaki kandidat pristupa prijemnom ispitu, nakon kojeg započinje njegovo školovanje.

S obzirom da Petrović navodi da je nakon završetka osnovne škole u Ljigu stupio u bogoslovsku školu - to je bilo 1993. godine. On se prvo obreo na Cetinju, u obnovljenoj Bogosloviji Svetog Petra Cetinjskog SPC, gde se kratko zadržao, prema sopstvenom svedočenju.

Naime, Petrović je iz Cetinjske bogoslovije izbačen zbog problema koje je tamo pravio, neprimerenog ponašanja, uključujući česte fizičke sukobe i probleme sa školskim rukovodstvom i vaspitačima.

Nakon toga, prebačen je u Bogosloviju Svetih Kirila i Metodija u Prizrenu, u pokrajini Kosovo i Metohija, prema sopstvenom svedočenju.

Inače, tokom turbulentnih 90-ih godina prošlog veka, u Prizren su slati mahom bogoslovi koji su bili neposlušni ili pravili probleme u drugim bogoslovijama. Bilo je to zbog činjenice da je već tada Dušanov carski grad bio pritisnut terorom Albanaca nad Srbima i ostalim manjinskim narodima. U tom smislu, Prizren je bio doživljavan kao kazna zbog nesigurnog okruženja u kojem se tamošnja bogoslovija nalazila.

Ono što Petrović u svojoj biografiji ne navodi je to koji sveštenik mu je dao preporuku i koji episkop ga je blagoslovom primio među klirike (sveštenstvo, monaštvo, učenici bogoslovija i studenti teologije) svoje eparhije. (bez blagoslova nekog od episkopa SPC, tj. primanja u klir eparhije, nije moguće upisati bogosloviju, fakultet, niti se rukopoložiti)

Nije poznato da li je to bio blaženopočivši episkop žički Stefan (Boca) ili blaženopočivši mitropolit srednjozapadnoamerički Hristofor (Kovačević), episkop Longin (Krčo) ili neki drugi episkop SPC sa teritorije SAD.

Stupanje u kontakt kandidata koji želi da upiše bogosloviju sa nekim od episkopa iz dijaspore, sa Zapada, i dobijanje blagoslova od njega, u praksi je značilo povoljan položaj i ostvarenje sna o odlasku sa nebezbednih i surovih prostora Balkana. Takav sled događaja je obećavao komotan i komforan život umesto borbe, kroz koju i danas prolazi sveštenstvo u zemlji i okruženju.

Srpska pravoslavna crkva, inače, osim Pravoslavnog bogoslovskog fakulteta u Beogradu, od visokoškolskih ustanova ima još Pravoslavni bogoslovski fakultet “Sveti Vasilije Ostroški” u Foči, i Pravoslavni bogoslovski fakultet “Sveti Sava” u Libertivilu, savezna država Ilinois u SAD.

Najveći broj bogoslova koji su diplomirali u jednoj od osam bogoslovija (srednjih škola) SPC kasnije studije upisuje u Beogradu. Nešto manje njih školovanje nastavlja u Srbinju, tj. Foči, a daleko najmanji broj njih školovanje nastavlja u SAD.

Razlozi za mali broj studenata u SAD su poznati, a sveštenik Saša Petrović je upravo bio jedan od malog broja “srećnika” koji su ratnih 90-ih godina dobili američku vizu, stipendiju za školovanje i priliku za ostvarenje “američkog sna”. Sve to ne bi bilo moguće bez jake podrške crkvenih vlasti iz SAD, uključujući mitropolita Hristofora, episkopa Longina i drugih, koji su u Petroviću očito videli nešto što episkop žički Stefan (Boca) nije.

U biografiji Petrovića je navedeno da je poslat na fakultet u Libertivilu kao najbolji đak svoje generacije u Prizrenu. Međutim, u ovu tvrdnju teško je steći potpuni uvid, jer sajtovima parohija, kako u Srbiji tako i u dijaspori, često upravljaju sami sveštenici.

Oni službene stranice koriste da o sebi pišu samo u superlativima – šta su izgradili, šta su obnovili, kako su doprineli zajednici i slično. Ipak, Petrović pored superlativa o sebi i svom radu nije objasnio kako je neko sa problematičnom prošlošću u obrazovanju, usled izbacivanja iz Cetinjske bogoslovije, dobio preporuku za prestižnu stipendiju.

Takođe, nije objasnio da li je stupanju u klir naših eparhija u SAD, umesto u rodnu žičku eparhiju, kumovao nepotizam ili korupcija, zbog kojih je dobio priliku da ostvari “američki san”.

Osim toga, sveštenik Saša Petrović bi trebalo da objasni sa kim je stupio u kontakt po dolasku u SAD, i kako je dobio taj veliki blagoslov da već kao student druge godine, u oktobru 2000. godine postane đakon. Već mesec dana kasnije njega je episkop Longin (Krčo) rukopoložio za sveštenika u Arizoni.

Veliki napredak u karijeri Saše Petrovića, prema njegovom svedočenju, zaustavljen je nakratko 2002. godine, kada se vratio u Srbiju zbog bolesti oca. Nakon 10 meseci je ponovo otišao za SAD, a ovoga puta Petrovića je blaženopočivši episkop Hristofor postavio za parohijskog sveštenika u parohiji Svih svetih SPC u Južnoj Dakoti.

U praksi, to bi značilo da je po povratku u SAD Petrović tražio i dobio kanonski otpust od episkopa Longina, a da ga je zatim u svoju eparhiju primio blaženopočivši episkop Hristofor. Njegovo lutanje između eparhija i parohija završeno je, za sada, u Omahi, gde Petrović i danas služi.

Osim što brine o duhovnom životu svojih parohijana, Petrović se bavi baštovanstvom, drvodeljstvom, ribolovom i lovom, što je sve navedeno u njegovoj biografiji, koja podseća na scenario za film.

U pauzama između svih ovih aktivnosti, Petrović nalazi vremena za učešće u hibridnom ratu protiv Srbije, koji u obojenoj revoluciji sprovode strane obaveštajne službe. Od prvog dana žestoko i angažovano podržava blokaderski pokret u zemlji, govoreći protiv srpskih vlasti bez blagoslova nadležnog episkopa.

Međutim, kršenje jednog od osnovnih pravila Crkve, da se sveštenici ne mešaju u politička, a posebno dnevnopolitička pitanja, za navodno suspendovanog sveštenika Petrovića je svakodnevna pojava.

Providno i usiljeno, Petrović je stalni gost na tajkunskim televizijama, sa kojih širi “propovedi” o pravdi i istini, dok sam ne ističe zbog čega je suspendovan i zašto se protiv njega vodi istraga pred Crkvenim sudom.

Njegov politički angažman, uz očigledan prećutan blagoslov njemu nadređenih crkvenih starešina, dovodi u pitanje opstanak srpske zajednice i Srpske crkve u SAD.

(24sedam)

Pratite nas i putem iOS i android aplikacije