Okupator progoni masone

Piše: Zoran D. Nenezić
DOSLEDNO Hitlerovoj izjavi da se rat vodi protiv Srba, Nemci su bombardovali Beograd i ostale veće srpske gradove. Kraljevina Jugoslavija, nedovoljno pripremljena za rat, uz sadejstvo unutrašnjih razgrađujućih sila, vrlo brzo je, po nemačoj agresiji kapitulirala. Broj zarobljenih vojnika jugoslovenske vojske iznosio je preko 350.000. Hrvate, Makedonace, Mađare i Šiptare Nemci su pustili kućama, a oko 200.000 zarobljenih Srba, Slovenaca i Jevreja, Nemci i Italijani su oterali u ropstvo i zarobljeništvo.
Po uspostavljanju nemačkog okupatorskog režima u Srbiji, u drugoj polovini aprila meseca, pripadnici Abvera, tajne vojne policije (GFP), kao i operativne grupe Sipo i SD, na osnovu **spiska vanredne liste poternica**, na koju su uvrštene mnogobrojne ličnosti označene kao **antinemački elementi**, uhapsili su i veći broj masona, a među njima i Viktora Novaka, Vladetu Popovića, Petra Struvea, Antona Biliovića, Dragana Milićevića. Ličnost koju su Nemci prvu tražili Vladimir Ćorović nije bila dostupna (tada su mislili da je otišao sa vladom u emigraciju, ne znajući da se avion u kojem je bio i Ćorović, srušio iznad Grčke i da je i on u toj nesreći poginuo). Istragu nad uhapšenim masonima vodio je Hans Rihter.
Naređenjem nemačkog vojno-upravnog komandanta Srbije generala Harolda Turnera, a na osnovu Ribentropovog odobrenja, polovinom maja 1941. godine, formirana je specijalna komisija koja je trebalo da utvrdi odgovornost u vezi sa vojnim pučem od 27. marta i **dokaže** krivicu za izbijanje rata, koja je unapred određena. Za puč su već bili odgovorni Englezi, masoni i jugoslovenska vlada (tada u izbeglištvu), koja je, pored dobijanja instrukcija iz Londona, imala nameru da se vojno-odbrambeno poveže sa Sovjetskim Savezom. Tim povodom ponovo su bili privođeni u policiju i detaljno saslušavani i masoni Viktor Novak, Slavko Dukanac, LJubomir Tomašić.

KARTOTEKA SLOBODNIH ZIDARA
KOMESARSKA uprava Milana Aćimovića dobila je, od nemačkih okupacionih vlasti, zadatak da prikupi dopuni i sredi policijsku kartoteku slobodnih zidara, kao dopunu onoga što je već od 1938. godine, sa sedištem u Beču, radila obaveštajna slubža nacističke partije (SD), pod neposrednim rukovodstvom SS potporučniak Šredera. Na osnovu svih tih saznanja, krajem aprila i nadalje, veći broj državnih činovnika bio je policijski saslušavan, a dobili su anketne listove sa pitanjima o njihovom masonskom statusu, ili vezama sa masonima. Po utvrđivnju nekadašnjeg članstva u masonskim ložama, penzionisan je, ili je ostao bez službe, veći broj masona.
Antifašistiki otpor probudio je Srbiju, a u bitkama su učestvovali što četnički, što partizanski odredi, a nije bio izuzetak ni dogovorno i zajedničko organizovanje ovih odreda u prvim borbama sa Nemcima. Do napada na Sovjetski Savez oštrica okupacijskog propagandnog mehanizma usmeravana je na **judeo-masonsku** zaveru, sa anglofilskom potporom, čiji su slepi poslušnici **neodgovorni** srpski elementi koji se, stavljajući se u englesku službu, poigravaju interesima srpskog naroda.
Posle ulaska sa Sovjetskim Savezom, Nemci su dopunili ovu listu **krivaca** za srpske nedaće i komunistima, pa je prvih dana avgusta 1941. godine, Savet komesara propisao **Uredbu o uklanjanju nacionalno nepouzdanih službenika iz javne službe**, pod koje su podvedeni masoni, komunisti, kao i **svi oni koji su svojim delima doprineli da zemlju i narod gurnu u nesrećni ubilački rat sa nemačkim rajhom**. Realizacijom uredbe rukovodio je Tanasije Dinić, predratni pukovnik jugoslovenske vojske, dugogodišnji agent nacističke obaveštajne službe i stručnjak za masonska pitanja. Objavljivanjem **Apela srpskom narodu**, koji je potpisalo preko 400 uglednih srpskih imena, među njima i četrdesetak masona, komesarska uprava, pod direktnim pritiskom nemačke okupacione vlasti, pokušala je da ukaže da je svaki otpor Nemcima uzaludan. Tada je formirana **okupaciona vlada** generala Milana Nedića (krajem 1941) i ona je morala raditi **prema naređenjima nemačkih okupacionih vlasti**, kako je svog šefa Ribentropa izvestio iz Beograda general Feliks Benxler. Kod jednog broja onih koi su se prihvatili tog **zadatka** bilo je i elemenata svesnog samožrtvovanja zbog direktnog rada pod Nemcima u teškim trenucima za Srbiju, koja je pružila utočište i velikom broju srpskih izbeglica sa teritorije tzv. NDH (T. Maksimović, komesar za izbeglice). General Nedić je odmah morao pružiti Nemcima jasna uveravanja da će, pored gušenja ustanka, smesta **najoštrije postupiti protiv Jevreja, kao što je moguće pre protiv slobodnih zidara, koji treba da budu uklonjeni iz svih javnih službi i sakupljeni u koncentracione logore...**

POGROM SRBA U NDH
RADI ostvarivanja tih zadataka sračunatih na zaplašivanje, obezglavljivanje i demoralisanje naroda, osuđivanjem elite srpskog naroda koja je, kako je uporno ponavljala nemačka propaganda, radila i radi za tuđe, englesko-jevrejske i komunističke interese, po nemačkom naređenju fomiran je i radni komitet za pripremu antimasonske izložbe. Radio je pod nadzorom Hansa Rihtera, a po njegovom odlasku iz Beograda tu je funkciju preuzeo nemački vojno-upravni komandant Harold Turner.
U situaciji gotovo potpunog beznađa, tragično su se doživljavali pogromi nad Srbima u tzv. NDH, kao i na teritorijama koje su kontrolisale okupacione mađarske, bugarske i albanske snage. Čak su i nemački organi u svojim izveštajima o vojno-političoj situaciji konstatovali osnovne uzorke ustanka: **Ustaški režim je već u početku učinio nepropustivu grešku što je prešao preko činjenice da je hrvatska država u sadašnjim granicama sastavljena iz više nacionalnosti, u kojoj Hrvati predstavljaju 50 odsto, a Srbi 30,5 odsto stanovništva. Tu činjenicu nisu mogli da izmene ni pokušaji, koji nemaju nikakvog osnova da se muslimani, koji predstavljaju 12 odsto stanovništva, proglase Hrvatima. Verovanje da se hrvatska nacionalna država može da stvori silom je zabluda... Rezultati nerealne politike ustaškog režima su poražavajući... kao žrtva ustaških razularenih instinkta palo je već oko 200.000 Srba...**
Antimasonska izložba otvorena je 22. oktobra 1941. godine i koincidirala je sa nemačkom ofanzivom na gerilsko-ustaničke odrede obe provenijencije. Izložba je bila otvorena do 19. januara naredne godine, a propratni propagandni efekti imali su cilj da zaplaše stanovništvo Beograda, da mu oduzmu bilo kakvu nada u uspeh u vojnom suprotstavljanju nemačkoj sili. Razobličavanje uloge masonerije, Jevreja i komunista kao navodnih krivaca za propast Jugoslavije i nedaće srpskog naroda diktiralo je i sadržaj i eksponata na samoj izložbi, na koju su građani, ali i školska omladina, dovođeni organizovano (prinudno).

ŠEST ZAROBLJENIH NARODA
POVODOM otvaranja antimasonske izložbe izdata je i prigodna serija od četiri poštanske marke, sa motivima koji su simbolički ukazivali odakle dolazi zlo za Srbe. Iako je i pošta, kao i svaki drugi oblik javnog života bio pod apsolutnom kontrolom Nemaca, njihovih organa i vojnih jedinica, ipak je ovaj detalj, pedesetak godina kasnije, u drugim okolnostima i drugom ratu Hrvata protiv Srba,
korišćen u ne samo hrvatskoj propagandi, služeći dokazivanju **urođenog** srpskog varvarstva, antidemokratizma i antisemitizma.
Antimasonska izložba izazvala je protest ministarstva spoljnih poslova tzv. NDH nemačkom poslanstvu u Zagrebu, zbog **protuhrvatskih namjera**. Primedbe su se odnosile na sugerisanje da su kralja Aleksandra Karađorđevića ubile ustaše, da ustaše i komunisti imaju dugogodišnju saradnju u rušenju Jugoslavije, pri čemu su komunisti prvi ustvrdili da ne postoji jugoslovenska nacija, već da je ona **sklop od šest zarobljenih naroda**, kao i da su komunisti glavni krivci za slom Jugoslavije zbog njihove podrške ustašama. Zbog toga je stanovnicima Zemuna, tada u sastavu tzv. NDH, bilo zabranjeno posećivanje izložbe.
Većina uhapšenih masona puštena je do kraja 1941. i početkom 1942. godine. Pored toga što su Nemci želeli da uspostave bliže odnose sa pokretom generala Mihailovića, na puštanje masona uticala je i intervencija Franca Nojhauzena, nemačkog opumoćenog ministra za privredu Srbije, a nisu bile beznačajne ni intervencije kapetana Abvera Jozefa Matla i šefa Gestapoa Vajnmana, koji su se kao nekadašnji pripadnici masonskog pokreta, po njegovom zabranjivanju u Nemačkoj, okupljali u organizaciji Heren kluba.
Nemci su streljali u Beogradu masone Dragana Milićevića, Mihaila Ilića i Đorđa Tasića, dok su internirani u nemačke koncentracione logore Miloš Carević, Brana Gojković, Aca Dimitrijević, Milan Bartoš, Boško Jovanović, Stevan Popović, Miloš Nešić, Milan Glavinić, a njih četvorica - Turanov, Skovran, Ilić i Đorđević su tamo i streljani.
Selektivan pristup prema pohapšenim, a potom, uglavnom, puštenim masonima, okupacione vlasti su primenjivale tako što je veći broj otpušten iz službe, sa gubitkom svih prava, i prava na penziju (Vladimir Belajčić, Dušan Janković, Dušan Živković, Simeon Babić, Milan Pajević, Risto Stijović, LJubomir Dukanac, Dimitrije Đurić...), drugi su samo penzionisani (Kosta Milutinović, Adolf Štefanac, Dimitrije Đurić, Aleksandar Belić, Jovan Erdeljanović, Nikola Saltikov, Petar Bajalović, Aleksej Lebedev, Nikola Pušin, Ivan Sviščev...), a manji broj je ostavljen u državnoj službi.

NASTAVLJA SE