Broz Čerčilov izbor

PIŠE: ZORAN D. NENEZIĆ
NEDIĆEVI eksperti za propagandnu aktivnost, koja je išla linijom dokazivanja ustaško-komunističke saradnje, osvedočene i sporazumom o njoj koji su potpisali Moša Pijade i Milan Budak, i usmerene na biološko istrebljenje srpskog naroda, tako da je partizanski ustanak bio protivsrpski manevar, nije dala veće efekte. Sporazum o saradnji ustaša i komunista, koji je pronašao Milan Banić, bivši narodni poslanik, ali i dugogodišnji agent nemačkih obaveštajnih službi, dostavljen je generalu Milanu Nediću.
U štabu Mihailovića nalazio se jedan broj masona, a značajno su doprinosili modeliranju četničkog pokreta svojom
aktivnošću Dragiša Vasić i Stevan Moljević, čiji je ideološki uticaj naročito došao do izražaja na Svetosavskom kongresu u selu Ba (1944), kada je za sekretara Centralnog nacionalnog komiteta izabran Đura Đurović. U Mihailovićevom štabu slobodni zidari su bili još i LJubiša Trifunović, Vasa Jovanović, Mihailo Kujunxić, Vladimir Belajčić, Aleksandar Popović i Hrvat Đura Vilović.
O antimasonskoj delatnosti i progonima masona Mihailović je redovno izveštavao izbegličku vladu, kao što je masonskim kanalima vladi dostavio i prve izveštaje o pogromu srpskog stanovništva na teritoriji tzv. NDH (11. maja 1941. godine) kada je zbog toga, preko Ankare, u Kairo upućen mason Prvislav Grizogono.
Jačanjem četničkog pokreta u Srbiji, a posle sloma partizanskih ustanika krajem 1941. godine, kada oni i napuštaju Srbiju, sa Mihailovićevim štabom održavaju tesne kontakte masoni Savko Dukanac, koji je držao liniju neposredne komunikacije sa Milanom Grolom u Londonu i sa pripadnicima četničkog pokreta koji su radili u Beogradu. Viktor Novak je, posredstvom Đure Đurovića, obezbeđivao komunikacije sa predsednikom izbegličke vlade Slobodanom Jovanovićem. Pošto je odbio poziv da se neposredno priključi Glavnom štabu generala Mihailovića, Viktor Novak se distancirao od Đurovića i svoju saradnju sveo na minimum.

KAPITULACIJA JUGOSLAVIJE
NEMAČKO insistiranje na produbljivanju daljih podela između dva ideološki suprotstavljena antifašistička pokreta otpora, koje je delom išlo i preko slobodnih zidara, jer su oni u ogromnoj većini bili antikomunistički raspoloženi, sa izraženim nacionalnim osećanjima, dalo je početne rezultate. Većina masona koji su ostali u Beogradu, zbog niza dotadašnjih represivnih mera, a usled bojazni da uvek mogu biti uhapšeni kao taoci, držala se po strani od glavnih tokova procesa borbe protiv Nemaca.
- Kada je, posle veštih sovjetsko-partizanskih manevara, uz pomoć britanskih vojnih posmatrača, a i zbog četničkih koncepcijskih lutanja i neodlučnosti u pružanju aktivnijeg otpora Nemcima, krajem 1943. i u prvoj polovini 1944. godine, došlo do preusmeravanja podrške zapadnih saveznika samo na Brozove partizane, u misiju spasavanja pokreta generala Mihailovića, američkim avionom je u Rim odleteo Vladimir Belajčić. On je, zajedno sa Živkom Topalovićem, Adamom Pribićevićem i Ivanom Kovačem, početkom septembra 1944. godine, izradio elaborat za zapadne saveznike na osnovu kojeg je trebalo obezbediti savezničku podršku pokretu generala Mihailovića i njegovoj nameri da **pozove srpski narod na opšti ustanak pod uslovom da ga ne napadnu partizani**.
Iako je šef američke obaveštajne službe Vilijam Donovan, i na osnovu ovih informacija, 9. novembra 1944. godine iz Kazerte (Italija) dostavio predsedniku Ruzveltu memorandum kojim mu stavlja do znanja da su borbe nacionalista u Srbiji bile kontinuirane tokom čitavog rata i da su partizanske snage, po ponovnom dolasku u Srbiju, vršile masovne zločine nad srpskim civilnim stanovništvom, kao i da su napadale na Mihailovićeve vojne formacije dok su one bile zaokupljene sukobima sa nemačkim jedinicama, za četnički pokret je sve bilo gotovo. Jedini antifašistički partner i zapadnih saveznika postalči su isključivo Josip Broz i NVOJ.
Posle kapitulacije Jugoslavije i odlaska kralja Petra 2 i vlade generala Simovića u Kairo, a kasnije u London, u emigraciji se našao veći broj masona. Na mesto potpredsednika vlade, umesto Mačeka, koji je ostao u tzv. NDH, sa hrvatske strane ušao je slobodni zidar Juraj Krnjević, čije će se neposredne masonske komunikacije sa Čerčilom pokazati delotvornim za hrvatsku politiku u drugoj polovini rata.
Kako je zabeležio Miloš Crnjanski u **Embahadama**, **...prof. Knežević, koji sebe i svog brata ističe kao glavne aktere u udaru priznaje da je mason, ali demantuje prepotentnu ulogu masonerije u dvadeset i sedmom martu. Veliki broj, ogroman procenat masona, u Londonu, međutim, niti je bilo moguće prevideti, niti može biti slučajno. Shvatljivo, to se krilo**.

MEMORANDUM SPC
KOLONIJA masona u Londonu bila je ogromna i nije bila slučajna, kako je to zapisao i Miloš Crnjanski. Činili su je i: Momčilo Jurišić Šturm, Ilija Šumenković, Aleksandar Avakumović, Rade Gungulov, Veljko Milenković, Milutin Mirković, Svetislav Petković, Miloš Simović, Serafim Krstić, Zoran Dragutinović, Spiro Želalić, Radoje Knežević, Aleksandar Vukčević, Vladimir Ribarž, Jovan Đonović, Božidar Vlajić, Milan Grol, Dobrivoje Lazarević, Jovo Banjanin, Mihailo Konstantinović, Momčilo Ninčić, Milan Gavrilović, Miloje Dinić, Srđan Budisavljević, Prvislav Grizogono, Grga Anđelinović, Božidar Marković, Krsta Miletić, Miloš Bobić, Časlav Nikitović, Božin Simić, Većeslav Vilder, Ilija Jukić, Slobodan Jovanović, Juraj Krnjević, Ivan Šubašić, Bogdan Radica, Toma Jančiković, Ivan Meštrović, Milan Marjanović.
Jugoslovenske vlade u emigraciji sa uvek prisutnim masonima kao ministrima imale su stalan britanski i američki nadzor nad svojim radom, koji je bio opterećen sukobima, razmimoilaženjima, lutanjima, nacionalnim i nacionalističkim trvenjima u kojima je linija podele na Srbe i Hrvate išla pružanjem podrške antifašističkom otporu jugoslovenske vojske u otaxbini generala Mihailovića i pokušajima hrvatskih ministara da se ustaška zverstva protiv srpskog naroda amortizuju i usmere na nekoliko ključnih ideologa tog rasističkog pokreta, kako bi otklonili neprijateljski stav prema Hrvatima.
Prvi ozbiljniji sukob na relaciji srpsko-hrvatskih odnosa u vladi i oko nje u emigrantskim političkim krugovima nastupio je po pristizanju **Memoranduma Srpske pravoslavne crkve o zverstvima i ubijanjima od strane Hrvata**, koji je u London, preko Kaira, doneo Prvislav Grizigono, a poslao ga je Miloš Sekulić.
Od hrvatskih političara u jugoslovenskoj vladi najagilniji je bio Juraj Krnjević, koji je mnoštvom zakulisnih kontakata i radnji sa britanskim obaveštajno-ekspertskim službama, zaduženim za analitičku procenu situacije u okupiranoj Jugoslaviji i predlaganje mera britanskoj vladi, jedan od izlaza našao i u traženju separatističkog hrvatskog rešenja na katoličkoj osnovi, čime je dovedena u pitanje buduća jugoslovenska državna zajednica. Na istoj liniji su bile primedbe Rudolfa Bićanića na Memorandum SPC upućene nemačkom generalu Dankelmanu, a čiji se tekst obreo u Londonu, kao što je isti učinak proizveo i memorandum hrvatskih predstavnika u jugoslovenskoj izbegličkoj vladi (novembar 1941). Sva tri činioca hrvatskog delovanja išla su linijom dovođenja u pitanje opstanka buduće zajedničke države, posle pobede saveznika.

TROJKA U TEHERANU
NA američkom terenu, sa faktorima vlade, ali i među južnoslovenskom kolonijom, u rušenju mita o borbi Mihailovića protiv Nemaca učestvovali su članovi vlade Ivan Šubašić i Sava Kosanović. Početkom 1943. godine, Šubašić preko posebnog memoranduma, koji je predao servisu Vilijama Donovana, napada srpski deo jugoslovenske vlade, pružajući podršku prokomunističkim partizanskim jedinicama kao najširoj platformi antifašističkog otpora u zemlji. Koristeći mnogo ranije uspostavljene bliske veze sa masonima Sitonom Votsonom, Vikemom Stidom i L. Grinom, naročito u kontaktima sa Idnom, Krnjević je obezbedio polje za uspešan rad suprotan jugoslovenskoj ideji, kako je to okarakterisao Hrvat i mason Ilija Jukić.
Vinston Čerčil je bio glavni zagovornik preusmeravanja savezničke podrške sa Mihailovića i na Broza, uz prethodni uslov postavljen četničkim jedinicama da prekinu saradnju sa Nemcima i da intenziviraju oružani otpor njihovim trupama. Upućivanjem novih posmatračkih misija kod partizanskog narodnooslobodilačkog pokreta, a posebno izveštajem njegovog sina Randolfa, Čerčilov stav je konačno jasno definisan - Broz sa svojim jedinicama najšira je osnova otpora fašizmu, ali i očuvanju buduće državne jugoslovenske zajednice. U pokušajima da spasava monarhiju, a odričući se Mihailovića i njegovih zaštitnika u dotadašnjim jugoslovenskim vladama, uticao je na stvaranje nove kraljevske vlade sa Šubašićem na čelu, koji je, posle Viškog sporazuma sa Brozom (16. 6. 1944), konačno dao podršku odlukama AVNOJ-a. Prethodna Čerčilova neposredna komunikacija sa Brozom doprinela je, uz Staljinovu potporu, odlukama Teheranske konferencije velike trojice da se formalno prizna NOVOJ kao jedina legitimna političko-vojna snaga u porobljenoj Jugoslaviji.
Kada su se Čerčil i Broz susreli avgusta 1944. u Kazerti, a te je razgovore brižljivo i nenametljivo pratio i Vilijam Donovan, postignut je sporazum iz koga je proistekla vlada Tito-Šubašić, otklanjanjem kralja Petra 2 kao poslednjeg, ali nejakog političkog činioca, i stvaranjem Namesništva, sa dva masona u njemu, Srđanom Budisavljevićem i Antom Mandićem. To što se pretpostavljalo da će se u duhu Atlanske povelje posle rata svi porobljeni narodi opredeljivati plebiscitarno o budućem državnom ustrojsvu, ostalo je samo pretpostavka koja u posleratnoj Jugoslaviji nije realizovana na demokratski način.

NASTAVLJA SE