Obmanama pomućena svest

DUBOKO sam uveren da je nastupio poslednji čas za radikalnu proveru i preobražaj srpske društvene i nacionalne svesti. U svom nacionalnom programu, Srbi su, kako ja razumem istorijske ishode, načinili nekoliko kobnih grešaka u dvadesetom veku. Te greške i stranputice mogu nas odvesti do bespuća, ako ih što pre ne shvati i ne obznani generacija koja najduže živi u Jugoslaviji, a koja sve brže odlazi sa životnog poprišta. Nesagledni društveni i nacionalni porazi, obilno i preskupo istorijsko iskustvo koje su stekle generacije koje žive u Jugoslaviji, neravnopravan i ponižavajući položaj srpskog naroda u sadašnjoj Jugoslaviji pod vladavinom antisrpske koalicije, osobito srbofobija koja je u poslednjim decenijama obuzela široke slojeve slovenačkog, hrvatskog, albanskog naroda pa i neke delove makedonske inteligencije i Muslimana, ali i uzvratne odbojnosti i mržnje koji se šire u srpskom narodu - unazađuju mu kolektivnu političku i moralnu svest.

ZEMLJA IZNEVERENIH NADA
Te činjenice neodložno nalažu nama Srbima da umno i hrabro preispitamo svoju društvenu i nacionalnu svest u čijoj je srži jugoslovenstvo i da se oslobađamo nacionalnih zabluda i iluzija, koje su nam ozbiljno ugrozile nacionalni integritet, potrošile nam istorijsko vreme, sputale prirodne i ljudske potencijale, usporile naš ulazak u savremenu evropsku civilizaciju.
Antisrpske snage u Jugoslaviji, uz podršku izvesnih spoljnih činilaca, uspele su, prvi put posle dva veka, da u većem delu svetske javnosti ospore i dovedu u pitanje slobodarsko biće srpskog naroda, demokratsku suštinu srpskog pitanja, pravednost i legitimnost sadašnje političke borbe srpskog naroda protiv velikoalbanskog genocida i agresije, kao i borbe za ravnopravnost, identitet i integritet u jugoslovenskoj državnoj zajednici.
To su razlozi koji mi nalažu da o Jugoslaviji danas govorim sa pretežno kritičkog stanovišta i sa sumnjom u mogućnost opstanka sadašnje Jugoslavije bez represija i iracionalnih stihija.
U Evropi nema države za čije je stvaranje 1914-1918. godine i obnovu i preobražaj 1941-1945. godine dato više žrtava i uloženo više nade, nego što je dato i uloženo u Jugoslaviju. Istovremeno, nema evropske države s toliko izneverenih očekivanja i s neizvesnijom budućnošću. To svakako nije slučajno. Ali, to je, istovremeno, istorijski dokaz da za postojanje Jugoslavije njeni narodi i Evropa imaju egzistencijalne razloge, ali i da su u njenom stvaranju i njenim preobražajima dejstvovali i danas dejstvuju činioci koji uzrokuju njenu nestabilnost i destrukciju.
Od osnivanja 1. decembra 1918. godine, do ovog 8. novembra 1988. godine, Jugoslavija je država koja se spolja i iznutra skoro neprestano ruši, preobražava, osporava. Tu državu, ispresecanu organskim raznorodstvima i trajnim suprotnostima - etničkim, religijskim, ekonomskim, kulturno-civilizacijskim, ideološkim - istorijski označavaju i ove činjenice:
Jugoslavija je bila nestabilna kapitalistička kraljevina koju je smenila danas isto toliko nestabilna socijalistička republika. Jugoslavija je bila rđava centralistička država, pa je partizanskom revolucijom pretvorena u nominalnu i nekonsekventnu federaciju a stvarno je bila partijska centralistička država, takođe - rđava.
Potom je ta centralistička federacija reorganizovana u decentralizovanu, konfederalističku rđavnu zajednicu koju je obuzela dezintegracija i dovela do agonične krize.
Prva Jugoslavija je bila zemlja nedosledne parlamentarne demokratije, rastočena stranačkim borbama, pa je revolucionarnim prevratom ostala i bez demokratije koju je imala, podredila se vladavini jedne partije i postala dezintegrisanija i raskolnija nego što je bila do Drugog svetskog rata.

SEOBE SRPSKOG NARODA
PRVA Jugoslavija je bila država koju nije mogla da spase ni Aleksandrova monarhistička vladavina i diktatura; druga Jugoslavija nije se učvrstila ni Titovom vladavinom i diktaturom proletarijata, tj. politokratije.
Jugoslavija se veličala, ubedila sebe i svet da je najdemokratskije rešila nacionalno pitanje, ostvarila sva nacionalna prava svojim narodima i nacionalnim manjinama, ujedinila ih bratskim odnosom i samoupravljanjem, a u toj zemlji albanska nacionalna manjina više od dve decenije s njegove matične zemlje proganja najbrojniji jugoslovenski narod, koji ima manje nacionalnih prava od nacionalne manjine.
Seobe naroda, pretežno srpskog, dakle, etnocentrične koncentracije u Jugoslaviji, poprimile su razmere nepoznate u Evropi i miru, što dokazuje da su nacionalne hegemonije i pritisci dejstvujući i trajni, da su međunacionalni odnosi rđavi.
Srbi u Hrvatskoj lišeni su elementarnih nacionalnih prava i podvrgnuti asimilaciji, a nacionalističkim koncepcijama državnih kultura dezintegrisana je i na nekim prostorima anektirana kultura srpske dijaspore.
Slovenci se osećaju nacionalno ugroženim, što prate snažne separatističke težnje.
Hrvati su permanentno nezadovoljni svojim položajem u Jugoslaviji i srbofobični, bez izraženije duhovne i moralne volje za emancipovan i kritički odnos prema svojim nacionalnim porazima i zabludama u ovom veku.
Makedonci pate zbog svoje nacionalne razjedinjenosti, s jakim antisrpskim sadržajima u nacionalnoj ideologiji i istoriografiji.
Šiptarski separatistički pokret u temeljima potresa Jugoslaviju i teži integraciji s Albanijom, odnosno ostvarenju velike Albanije i to čini uporno, svim sredstvima, nedemokratskim i anticivilizacijskim. Savremena srpska nacionalna svest zamućena je ideološkim obmanama, primarno tradicionalistička, frustrirana, s najjačim duhovnim uporištima u nacionalnim porazima, iluzorno jugoslovenska. Sve to potvrđuje da nacionalno pitanje u Jugoslaviji nije ni dosledno demokratski rešeno, ili da su antijugoslovenska raspoloženja imanentna njenoj strukturi, ali izvesni sadržaji i vidovi nacionalne svesti nekih jugoslovenskih nacija apriorno su antijugoslovenski.

RASKOLI, MRŽNJA, KLEVETE...
Moj je zaključak:
Ni posle sedam decenija svog postojanja, ni posle revolucionarnog prevrata, ogromnog istorijskog i političkog iskustva, nekoliko temeljnih rekonstrukcija svog društvenog poretka i državne konstitucije, isprobavši gotovo sve društvene i državne modele dvadesetog veka Jugoslavija nije stekla svoj integralni identitet, nije se stabilizovala i organizovala kao zajednica sposobna da postoji kao demokratsko i civilizovano društvo, koje svojim prirodnim i ljudskim potencijalima obezbeđuje neophodne, da na kažem optimalne razvojne mogućnosti.
U Jugoslaviji od 1918. godine do ovog dana, s kraćim prekidima i zatišjima, traju građanski, međunacionalni, ideološki i verski sukobi, koji su, zapravo, jedan permanentan rat.
Sadržaji, oblici i razmere toga rata imaju raspon međupartijskih borbi svim sredstvima do ubistva hrvatskih političkih prvaka u Skupštini, ubistva monarha iz srpske dinastije, VMR-ovskih i kačačkih diverzija i zločina, bratoubilačkih četničkih klanja i odmazdi, ustaškog genocida logora u Jasenovcu i Gradiški, velikoalbanskog genocida na Kosovu i Metohiji, partijskih “čistki”, likvidacija, “dahaovskog” i sličnih procesa 1948-1953. godine, logora na Golom otoku, Svetom Grguru, u Bileći, velikih čistki “rankovićevaca”, “maspokovaca”, srpskih “liberala”...
Jugoslavija je, verovatno, jedina država na svetu u kojoj ne postoji ni saglasnost o godini njenog nastanka. O karakteru, konstituciji i smislu postojanja Jugoslavije, od osnivanja zajedničke države Srba, Hrvata i Slovenaca pa do sadašnjih rasprava o ustavnim amandmanima, ne prestaju da se spore i suprotstavljaju nacionalne ideologije i istoriografije, političari, naučnici i pisci svih nacija koje tvore jugoslovensku državnu zajednicu. Sve jugoslovenske nacije imaju svoju Jugoslaviju, ona je njima ono što im je korisno od nje, ili samo ono što daju za nju, ona za njih postoji otkad je njima dobro u njoj, tako da je ta država za neke stvorena 1918. godine, za neke 1943. godine, a za neke tek 1974. godine. A sadašnji međunacionalni raskoli i mržnje, pravi politički ratovi među republikama i nacijama, nestrpljivosti, agresije, laži, klevete u novinama, na radiju i televiziji nekih jugoslovenskih republika, neodoljivo podsećaju na godine uoči Drugog svetskog rata, na vreme “hladnog rata” u svetu, na godine staljinističkih kampanja protiv Jugoslavije, a nekim odnosima i brutalnostima nadilaze i sadašnju propagandnu kampanju Albanije protiv srpskoga naroda i Jugoslavije. (8. novembar 1988)
(NASTAVLJA SE)