Nove Crvene brigade

Piše: Stevo OSTOJIĆ
NASLUĆUJUĆI iznad svoje apeninske “čizme” oštro sečivo Damoklovog mača, koji kao da opominje kako je upravo Italija ta “iduća stanica” na koju će se sručiti rušilački bes islamskih fanatika, poput onoga od 11. septembra 2001. u NJujorku, ili nedavnog 11. marta u Madridu, ovde istovremeno vojuju bitku protiv svojih domaćih fanatika, koji su sebe proglasili za “Nove crvene brigade”. ne ispuštajući pri tome nijednog časa inicijativu u smeru sve efikasnijeg razračunavanja sa mafijom kao tradicionalno duboko ukorenjenim socijalnim zlom, svesni činjenice da se kanali međunarodnog terorizma neretko podudaraju sa mrežom organizovanog kriminala, tajnog trafikinga oružja i droge (tako često izvora finansiranja terorističkih aktivnosti).
“Crvene brigade”, makar one u svom nazivu imale i pridev “nove”, i makar se njihovo gerilsko delovanje proteglo i u treći milenijum, njihov pojam i politički program (ako se tako može označiti), sadržan u podnaslovu “Partija komunista boraca - Jezgro proletersko-revolucionarne inicijative”, zvuči koliko arhaično toliko i paradoksalno.

KOMANDANT NAĐA
U IME te anarhističke “proletersko-revolucionarne inicijative” mučki su ubijeni, revolverskim mecima u leđa, profesor Masimo D’Antona, 1999, i profesor Marko Bjađi, 2002, obojica eksperti za radno pravo i konsultanti italijanske vlade za oblast rada, što predstavlja svojevrsnu “specifičnost” u odabiru žrtava. Univerzitetski profesor Bjađi, likvidiran na pragu svoje kuće u Bolonji, bio je izuzetno cenjen kao “otac” inovativnog projekta reforme radnog prava.
Pune četiri godine istraga o delovanju vešto zamaskiranih ćelija “Novih crvenih brigada” - koje su se pored dva ubistva, povremeno oglašavale pokušajima atentata, lecima, “ideološko-teoretskim proglasima” - nije dala gotvo nikakav rezultat. A onda je preokret doneo jedan događaj od pre godinu dana u vozu Rim - Firenca. Kada je, naime, tog 2. marta 2003. policijska patrola, prilikom rutinske provere, od dvoje putnika zatražila njihove dokumente, jedan od njih, za koga će se nešto kasnije ustanoviti da je bio “brigadista” Mario Galezi, otvorio je vatru i na licu mesta ubio policajca Emanuela Petrija. U dramatičnoj pucnjavi, smrtno je ranjen i 37-godišnji Galezi, dok je njegova 43-godišnja “drugarica” Nađa Dezdemona Lioče uhapšena.
Tih dana iza rešetaka se našlo još deset lica - po svemu sudeći cela rukovodeća grupa organizacije koja broji oko 140 članova. Na njenom čelu bila je upravo Nađa Lioče, optužena da je sa Galezijem suodgovorna za atentat na D’Antonu i Bjađija. Ni ona ni njeni najbliži kompanjoni nisu se pokajali, deklarišući se u istrazi kao “politički zatvorenici, pripadnici ‘Crvenih brigada’, angažovani u stvaranju Partije komunista boraca”. Zanimljivo je da su neki među njima deca poznatih javnih ličnosti (Federika Saračani je npr. ćerka čuvenog advokata, jednog od osnivača institucije “Magistratura democratica”). Oni su, uglavnom, ekonomski dobrostojeći porodični ljudi, sa svojim profesijama, pa im terorizam dođe kao - “drugo zanimanje”.

DVA LICA
SUDSKI proces koji se užurbano priprema treba da potvrdi ili opovrgne pretpostavku da je hapšenjem ovih 11 “brigadista”, sa “komandantom” Nađom Dezdemonom Lioče, celoj organzaciji zadat odlučan udarac...
Ovim poglavljem, sa “Novim crvenim brigadama”, otvoren je najnoviji dosije o “olovnim godinama” terorizma u Italiji, mada onaj stari, pozamašni dosije o “Crvenim brigadama” ni do danas još nije zatvoren. Italijanski ministar unutrašnjih poslova, Đuzepe Pizanu, čini se s pravom, tvrdi da između starih i novih “brigadista”, između “očeva i dece”, postoji organska veza, kontinuitet.
Osnovane 1969, kao tajna politička organizacija “marksističko-lenjinističke inspiracije”, “Crvene brigade” su operisale u Italiji od početka sedamdesetih godina prošlog veka, sa karakteristikama subverzivne oružane grupe odgovorne za intenzivnu terorističku aktivnost. Na samom početku njihov “rad” obeležila je žestoka propagandna kampanja protiv svakog reformističkog pomaka, smera koji je osuđivan kao “popuštanje buržujskom društvu u državi”, kasnije, one su se orijentisale na atentate i sabotaže u fabrikama i proizvodnim preduzećima koja su predstavljala simbole kapitalističog ekonomskog sistema.
Posle serije otmica i ubistava sudija, karabinjera i policajaca, zatim novinara, industrijalaca i političara, akcije “Crvenih brigada” kulminisale su 1978. najdramatičnijim događajem u istoriji italijanske Republike: najpre, 16. marta, otmicom velikog državnika i političkog lidera, u nekoliko mahova premijera Alda Mora - kojom prilikom su ubijena petorica članova njegove pratnje - a, potom, 9. maja, ubistvom i samog Mora.
Mada je od tada prošlo 26 godina i uprkos činjenici da je specijalna parlamentarna komisija 12 godina istraživala otmicu, 55 dana zatočeništva i smrt Alda Mora - mnoge okolnosti tog tragičnog čina i njegove pozadine nisu rasvetljene. U teškim pregovorima visokih funkcionera Demohrišćanske partije sa “Crvenim brigadama” nije učinjeno sve što se moglo da se lider vodeće partije oslobodi iz zatočeništva.
Štaviše, “nije postojala politička volja da se spasi Moro” - tvrdi Đulio Andreoti, danas doživotni senator, koji je onog fatalnog 16. marta, na dan otmice, očekivao Alda mora na predstavljanju svoje nove vlade, u Parlamentu, prvog takvog kabineta sa komunistima u većinskoj koaliciji. Upravo ta okolnost, da je Moro bio zagovornik politike približavanja demohrišćana i komunista, poznate kao “istorijski kompromis”, mogla je da ima presudnu ulogu u tragičnom sledu događaja - smatraju pojedini autori studija o Morovom delu.

OPŠTA OPASNOST
TEZA o odgovornosti “faktora spolja” za smrt Alda Mora bledi pomalo pred dokazima da je ubistvo italijanskog političara i premijera isključivo delo “Crvenih brigada”, koje su - kako u svojoj knjizi “odiseja slučaja Moro” navodi Vladimiro Sata - “osetivši da im izmiče postavljeni cilj o okupljanju masa u njihovim redovima”, ovim “udarcem u srce nacije” htele da pokažu Italiji i svetu “snagu i beskompromisnost svoje oružane borbe”.
Na istoj liniji, zaključujući da “terorizam sa ekstremne levice ne može da dostigne ciljeve koje je proklamovao”, jedan drugi autor, Emanuele Severino, u svojoj knjizi “Koreni nasilja” piše kako “Crvene brigade” “ni milimetar nisu uspele da pomere italijansko društvo ka revoluciji koja bi dolazila sa levice”.
Tri i po godine posle otmice i ubistva Alda Mora, “Crvene brigade” dobile su svojevrsno “priznanje” od svojih “istorijskih neprijatelja”, SAD i NATO. Povod je bila senzacionalna otmica američkog generala u službi NATO DŽemsa Lija Doziera. Podvig, gotovo bez presedana, izveo je 17. decembra 1981. u Veroni odred C. B. u Padovi, gde je, u jednom privatnom apartmanu, general bio skrivan puna 42 dana.
Obaveštajci agencije CIA, koji su bili razapeli sve svoje tragalačko-informacijske kapacitete, pre svega u zoni između Milana, Verone i Venecije, u jednom dokumentu od 23. decembra 1981. iskazuju svoju “ozbiljnu zabrinutost”. “Ishod otmice generala Doziera od strane ‘Crvenih brigada’ pokazaće koliko će ova grupa ili drugi koji se suprotstavljaju politici NATO, kao što je RAF u zapadnoj Nemačkoj, biti sposobni da napadaju američke ciljeve u skoroj budućnosti...” - rezonuju eksperti CIA.
No, u strahu su krupne oči, čak i kad je CIA u pitanju. Jer, neće proći ni šest meseci, a Direkcija C. B. objaviće plan “strateškog povlačenja”. Na putu ka raspuštanju prvog talasa “Crvenih brigada”...

ISLAMSKI TERORIZAM
VETAR Al kaide duva sve jače visovima i nizinama Apenina, donoseći posle političkog - “religiozni terorizam”. “Internacionala islamskih fundamentalista” razapinjala je svoje mreže po Italiji još od 1996. Glavni islednik za područje islamskog ekstremizma, tužilac u Milanu Stefano dambrozio, obelodanio je ovih dana podatak da je u Italiji u registar “verovatnih terorista” o kojima se vrše istrage dosad upisano “više od 200 islamskih integralista” i da je od tog broja prošlo sudske procese i osuđeno na kazne zatvora 30 lica.
Specijalno odeljenje karabinjera, ROS, otišlo je korak dalje, utvrdivši u svojoj dokumentovanoj analizi na oko hiljadu stranica da je “najmanje 80 islamskih fanatika spremno da se žrtvuje, kao kamikaze, u ‘svetom ratu’ džihadu”.

OTMICA NA PUČINI
NAORUŽANI mitraljezima i ručnim bombama, četvorica palestinskih terorista, nakon što su savladali posadu, preuzeli su 7. oktobra 1985. komandu jednog od najvećih i najlepših italijanskih izletničkih brodova “Akile Lauro”. Brod sa 413 putnika i članova posade bio je upravo napustio luku u Aleksandriji, zaplovivši prema Port Saidu.
Otmičari su zatražili oslobađanje 50 Palestinaca uhapšenih u Izraelu, zapretivši da će, ukoliko se njihovom zahtevu ne udovolji, jednog po jednog likvidirati putnike sa broda. Svoj pakleni plan počeli su već da ostvaruju, ubivši američkog građanina Leona Klinghofera. U dramatičnoj situaciji intervenisali su i lider PLO Arafat, tadašnji italijanski premijer Kraksi i šef diplomatije andreoti. Pošto su se posle dva dana, 9. oktobra, teroristi predali, došlo je do niza neočekivanih, upravo “filmskih” peripetija i zapleta...
Mozak cele operacije, jedne od najspektakularnijih otmica novijeg vremena, bio je funkcioner PLO Abu Abas, koji je posle mnogih pregovora i poverljivih razmena informacija, iz Rima, uz dozvolu vlasti, napustio Italiju redovnim avionom JAT-a.
Ovih dana agencije su javile da je Abu Abas umro u jednom američkom zatvoru u Iraku.

SAVREMENI DŽIHAD
U biblioteci “Nikola Pašić” nalazi se i treće izdanje knjige “Savremeni džihad kao rat”, profesora Religije i politike na Fakultetu političkih nauka u Beogradu, dr Miroljuba Jevtića. Ovo delo, nastalo u Brozovo vreme, pa ponovljeno u Miloševićevoj eri, doživelo je treće izdanje u demokratskoj Srbiji, što mnogo govori o zanimljivosti teme, posebno jer je reč o publikaciji iz politikologije, koje se uglavnom završavaju na jednom objavljivanju.
(NASTAVLJA SE)