Borci **crvenog** terora

Piše: Ivana Stanojević
KADA su, krajem šezdesetih godina, Andreas Bader i istomišljenici, zagnjureni u izabrana dela Mao Cedunga shvatili da je **vlast na nišanu puške**, u dotadašnjoj istoriji terorizma, otvoreno je novo poglavlje. Izmučena demokratija, jedva oporavljena od rana koje joj je naneo nacizam, otkrila je zloćudnu i povratnu groznicu oružane borbe.
Grupa **Bader-Majnhof**, preteča famozne terorističke organizacije ekstremne levice - **Frakcija crvene armije** (RAF) - stvorena je iz širokog pokreta mladih i gnevnih, koji je posebno snažno zapljusnuo zapadnu Evropu. U Nemačkoj se početkom sedamdesetih, izdvojila jedna struja anarhista.

KLAJN NA SPAVANJU
RAF se prvi put oglasio 2. aprila 1968. godine, podmetanjem požara u dve robne kuće. NJegovo jezgro nikada nije imalo više od 30 ljudi, što je, inače, karakteristično za sve terorističke grupe radikalno leve orijentacije (japanska **Crvena armija**, italijanska **Crvena brigada**), ali i za etno-nacionalističke kakve su IRA, ETA, ili organizacija Abu Nidala. Aktivistima RAF uzor su bile kolege iz ovih grupa, prihvatali su njihove metode, a obučavali su ih i palestinski gerilci.
Ideja da **treba srušiti imperijalizam i monopolski kapitalizam u Nemačkoj**, ostaje vodilja kroz sve faze postojanja RAF. Andreas Bader, uhapšen je 1970. godine i posle samo nekoliko nedelja oslobođen u spektakularnoj akciji koju je vodila bivša novinarka Ulrike Majnhof. Nakon toga RAF prelazi u ilegalu, a kao osnivači se u istoriju upisuju Bader, Majnhof i Gudrun Enslin.
Takozvano tvrdo jezgro uhapšeno je 1972. godine. Pored ove trojke činili su ga Holger Majns i Karl Hajnc Raspe. Akcije se nižu jedna za drugom: od 1971. do 1993. godine ubijeno je najmanje 30 ljudi. Među njima i savezni tužilac Zigfrid Bubak, bankar Jirgen Ponto, naučnik i menadžer **Simensa** Karl Hajnc Bekurts, i među poslednjima, nakon ujedinjenja, 1991. šef Direkcije za privatizaciju istočnonemačke privrede Detlef Karsten Roveder.
Septembra 1998. uhapšen je Hans Joahim Klajn, jedan od vođa RAF i čelni vojnik u družini Iljič Ramirez Sančeza, poznatijeg kao Karlos. Čovek od poverenja izraelske tajne službe Mosad, uhvaćen je **kao kokoška na spavanju**, a Nemci su za njim tragali pune 23 godine. Uhapsili su ga pripadnici francuskog antiterorističkog odreda.

NOVI SUROVI NARAŠTAJ
KLAJN je izrazio osećanja RAF-a, kao grupe **koja je prokockala svoj život** i najupečatljivije ih objasnio tvrdnjom da se **revolucionarno nasilje degenerisalo u suštini i postalo krvava trgovina**. Potvrdilo se to u **zlatnim godinama Frakcije**, oko 1977. u vreme kada su otmicom Martina Šlajera, predsednika zapadnonemačkih industrijalaca i predsednika saveza nemačkih poslodavaca, praktično suspendovane gotovo sve ustavne poluge vlasti, a ona prešla u ruke kancelara i potom ustupljena uz prenošenje ovlašćenja kakve nikada pre ni posle toga, nije imao jedan čovek, tadašnjem šefu Saveznog ureda za borbu protiv kriminala, Horstu Heroldu.
Pod njegovom komandom, našle su se sve snage bezbednosti - oko četvrt miliona policajaca stavljeno je u pripravnost, a i NATO i NDR ponudili su pomoć u do tada neviđenom lovu na Šlajerove otmičare. Šlajer je pronađen posle 44 dana žestokog rata nerava između vlasti i terorista. Do zamene Šlajera za RAF-ovce, među kojima su bili Bader i Majnhof, nije došlo. NJihovo samoubistvo u najbolje čuvanom zatvoru u Nemačkoj, Štamhajmu, bilo je svojevrsna prekretnica u istoriji RAF-a i evroterorizma.
U prvim fazama svog postojanja i delovanja, RAF je atakovao na sudije, kapitaliste, izdanke vladajuće klase, a kasnije na nosioce tehnološkog razvoja - ljude za koje je procenjivao da su predstavnici vojnoindustrijskih kompleksa i povezivanja SR Nemačke sa SAD. Sredinom osamdesetih, RAF napada na vojne objekte SAD i NATO u Zapadnoj Nemačkoj, na američki vojni personal i rukovodioce predstavništava kompanija koje su povezane, često samo labavo, sa industrijom u odbrambene svrhe.
Ubistvo Ernsta Cimermana, šefa minhenskog koncerna MTV u kojem su se proizvodili čuvni tenkovi **leopard** i delovi za avione **tornado**, koje su počinili Barbara i Horst Majer, najavilo je drugačiju strategiju RAF-a. Na scenu stupa novi teroristički naraštaj, manje romantičan, a mnogo suroviji od svojih prethodnika.

GODINE TEŠKIH TRAUMA
USLEDILO je stvaranje prve **terorističke međunarodne unije** između zapadnonemačkog RAF i francuske terorističke organizacije, **Direktna akcija**, s preciznim planom o **paralelnim atentatima**. Majerovi su ubili i rukovodioca važnog političkog odeljenja u bonskom Ministarstvu spoljnih poslova, vrlo poverljivu osobu Hansa Ditriha Genšera, izvesnog Gerolda fon Braunmila. Sa njima kreće neviđeno crni talas zapadnonemačkog terorizma, svirepiji od svih dotadašnjih.
Nemci su, u borbi sa terorizmom, prošli kroz **olovne godine** koje su im ostavile duboku traumu, a prekretnica je svakako bio i bombaški atentat na zapadnonemačkog fizičara i menadžera **Simensa**; on je rukovodio Odeljenjem za vojna istraživanja i trebalo je da uključi **Simens** u poslove oko Reganove strateške odbrambene inicijative. S druge strane, na globalnom nivou ovaj slučaj, nedvosmisleno je potvrdio da Vašington koristi dvostruki aršin, a takvih potvrda u istoriji terorizma ima bezbroj.
RAF je 1982. godine, bio na korak do odumiranja, ali se kasnije pokazalo da se ova teroristička grupa oporavila i reaktivirala i da je opasnija nego ikad. To su, u stvari, godine prave erupcije urbanog terorizma. Tada je jezgro terorističke grupe činilo manje od 20 ljudi.
Aprila 1998, iako godinama realno mrtva, **Frakcija crvene armije** poslala je vlastima pismo u kojem najavljuje svoje raspuštanje. Posle proučenih 16.000 dokumenata i proglasa iz vremena aktivnog delovanja RAF, stručnjaci Saveznog ureda za zaštitu ustavnog poretka zaključili su (između ostalog zbog prisutnih gramatičkih grešaka i formulacija istovetnih onim vezanim za razbijanje nemačke države i društva) da **RAF kao teroristička organizacija više ne postoji i da Saveznoj Republici Nemačkoj od nje više ne preti nikakva opasnost**.
Tako, na spisku kreatora moderne terorističke internacionalne početkom 21. veka, čiji smo svedoci, nema nemačkih terorista. Opasnost koju Nemačka i te kako priznaje, jeste preostala neotkrivena logistika RAF - oružje, eksploziv, lažni dokumenti, pečati koji bi mogli da padnu u ruke sadašnjih mladih levičarskih ekstremista kao i velike količine novca RAF stečenih pljačkom banaka i trgovina tokom **olovnih godina**.
Koliko glasine filovane strahom i panikom mogu da budu kostur terorističkih akcija indirektno govore i reči nobelovca Ive Andrića: **Između bojazni da će se desiti i nade da ipak neće, ima više prostora nego što se misli. Na tom uskom, tvrdom, golom i mračnom prostoru, provode mnogi od nas svoj vijek.**

**OLOVNE GODINE**
**FRAKCIJA crvene armije** i zvanično je, sredinom devedesetih, posle gotovo trodecenijskog postojanja, samu sebe crno na belo, oglasila **mrtvom**. Tome je prethodilo više od četvrt veka košmara i pravog rata sa gradskom gerilom. Čuveni pisac, nobelovac Hajnrih Bel, označio ga je kao **rat šestorice protiv 60 miliona**, koliko je Nemačka tada imala stanovnika.

SMRTONOSNI UDARAC
UJEDINJENJEM dve Nemačke RAF-u je, ujedno, zadat jedan od glavnih udaraca. Kako se kasnije pokazalo, smrtonosan. Eksperti kažu da je na gašenje ove terorističke organizacije naročito uticalo spajanje dvaju država u jednu, jer je RAF time izgubio svoj najjači oslonac - istočnonemačke vlasti, među njima, RAF-u posebno značajnu, tajnu policiju Štazi. Srušeni su svi snovi o preuzimanju vlasti u Zapadnoj Nemačkoj.

(NASTAVLJA SE)