Temelji na svetim lažima

SVEDOCI smo pretvaranja srpskog zapadnog Srema i njegovog glavnog grada Vukovara u iskonski hrvatski grad, u kojem su Srbi dospeli u puki status nacionalne manjine sa oko 33 odsto stanovništva. Osporava im se, međutim, čak i to najavom „izvanrednog“ popisa zbog definitivnog uklanjanja ćirilice iz administrativne i kulturno-prosvetne „uporabe“. Ne treba zaboraviti činjenicu da Vukovar geografski nije više zapadni Srem već je naknadnim hrvatskim geopolitičkim transferom smešten u istočnu Slavoniju.

Valja opet podsetiti da je istorija tzv. hrvatstva nastajala na rimokatoličkim „svetim lažima“, odnosno sistematski konstruisanim istorijskim falsifikatima koji su nastajali u vatikanskim i bečko-zagrebačkim istoriografskim radionicama tokom 19. i 20. veka. Takvi falsifikati nesmanjenim intenzitetom nastavljaju se i danas kleptomanskim potezima prisvajanja tuđe duhovne i kulturne baštine, pre svega srpske, ali i slovenačke, nemačke, mađarske, italijanske i druge.

Prisvojili su čak i srpsku ćirilicu, pod nazivom glagoljica, kojom su, prema njihovom snoviđenju, pisali istarski i kvarnerski Hrvati čakavci (koji su u stvari bili Srbi pravoslavne i rimokatoličke vjere prema austrijskom popisu stanovništva iz 1850. godine). Danas je komično posmatrati Hrvate kako su dospeli u poziciju potpunog kulturno-istorijskog nesklada po pitanju ćirilice, pošto deo „obrazovanijih“ Hrvata (akademika) iz Zagreba prisvajaju srpsku ćirilicu govoreći da je ćirilica sastavni deo hrvatske povijesne baštine. Na tu temu su 26. novembra 2012. organizovali čak i jedan naučni skup pod nazivom „Hrvatska ćirilična baština“, a povodom petstote godišnjice štampanja „Dubrovačkog ćiriličnog molitvenika“ - prve „hrvatske knjige“ na ćirilici.

Ultra nacionalni Hrvati iz Širokog Brijega podigli su čak spomenik ćirilici u formi bogumilskih spomenika. S druge strane, veći deo vukovarskih Hrvata s fanatičnom ostrašćenošću uništavaju tu „hrvatsku baštinu“ uništavanjem dvojezičnih (koje su dvoazbučne ili dvoabecedne, a nikako dvojezične!!) ploča na zgradama Vukovara, ali i „diljem“ Republike Hrvatske, kako bi se očuvao pijetet prema hrvatskom „gradu mučeniku“.

Na pustu slavonsko-sremsku zemlju, posle turskih pustošenja u 16. veku, uz staro autohtono srpsko stanovništvo naseljavao se srpski narod iz Srbije i Bosne i Hercegovine. Pored ostalog, o tome svedoče srpska prezimena Bošnjak, Bošnjaković, Bosanac, Sarajevac. O brojčanoj dominaciji Srba raznih vera na prostoru Slavonije i Srema svedoče brojna dokumenta i stari spisi i putopisi.

Tako je Aleksa Ivić pisao da se u austrijskim službenim spisima naređivalo da se kapetanima Radoslavu Čelniku i Vukmanoviću, kao i „drugijem Srbima“ koji žive u Sremu, piše na srpskom jeziku („lingua rasciana“). U izvoru iz 1567. navodi se da su u Iloku i Sotinu živeli Srbi i Mađari. Čak je i istoričar hrvatstva prof. dr Ferdo Šišić pisao da je 1572. „Volfgang Lanz“ izdao kartu Ugarske, na kojoj se sav kraj istočno od Valpova i Đakova naziva Srpskom (Srbijom, Rackom, Rasciom).

Opisujući put austrijskog poslanika Davida Ungdada u Carigrad (1572), nepoznati pisac je pominjao Srbe u Vukovaru, a kod Sotina dvorac Athiavar, koji se po srpski zove Otim, i grad „koji se po srpski zove Yllakh (Ilok)“. Vraćajući se iz Carigrada anonimus pominje Osijek, te kaže da je naseljen od Turaka i Srba.

Istoričar ličkog porekla Vasilije Đerić je navodio da je 1573. austrijsko poslanstvo išlo u Carigrad (a vratilo se natrag 1578. godine). U tom poslanstvu je bio i St. Gerlah kao poslanički propovednik. U svom opisu puta Gerlah pominje da kod Mohača počinje Srbija. Potom pominje „Otiavar“, srpski Otin (Sotin), „bieli gradić na Dunavu“. Niže Sotina je „ubava varošica koja se srpski zove Oilak (Ilok)“. Ističe da je Zemun podeljen na dva dela i da u donjem delu „pod brdom stanuju Srbi“. Vraćajući se iz Carigrada, Gerlah je zapisao da Srbi u Iloku „imaju kaluđerski red, a u Zemunu kaluđerički manastir“.

Geograf Petar Matković je smatrao da Gerlah „nije jasno razlikovao pravoslavne od katolika..., jer u Iloku, kao i u Zemunu, bili su fratarski samostani“. Dalje je navodio da Gerlah u Sremu pominje „srpsko selo Zemun“, u kom Srbi imaju crkvicu i selo Prhovo „gde stanuju sami Srbi“. Gerlah je dalje pominjao „selo Gutschi“, „u kojem stanuju sami Srbi“ i Mitrovicu, u kojoj „stanuje malo Kršćana ili Srba“, jer su tu „većinom turski vojnici“. Istakao je i srpsko selo Tovarnik (Donjar).

P. Mihajlović je zapisao da je „neki njemački putnik“ 1608. svedočio da su u Vukovaru, „osim nešto Turaka“, stanovnici Mađari i Srbi.

Što se tiče istočnog Srema, J. Kjaromani je 15. juna 1659. zapisao da su u Slankamenu stanovnici Srbi. Godine 1682. krušedolski kaluđeri su molili ruskog cara za pomoć „iz srpske zemlje Krušedola“.

(Nastaviće se)