Naftni lobi dobija rat

DA je vlada SAD donela odluku da konoplja bude tretirana prevashodno kao strateška sirovina u razvoju industrije, pošto je reč o apsolutno prirodnoj biljci koja uopšte ne zagađuje okolinu, za razliku od petrohemijske industrije, u koju su investirali Rokfeleri, Diponovi i Herst, sve tri porodice bi izgubile preko milijardu ondašnjih dolara. Trebalo je zato ubediti na svaki način i po bilo koju cenu američke građane, kongresmene, senatore i vladu SAD da je konoplja štetna, te da budućnost američke privrede treba da počiva na naftnim derivatima. Dakle, njihov cilj je bio da nafta postane strateška sirovina u SAD, a tehnologija njene prerade je već bila pod njihovom kontrolom.

Na isti način, u isto vreme, kartel iz Londona je ubeđivao britanski parlament da kao glavni energent za vojsku bude korišćena nafta, koju Britanija nije imala, umesto uglja koga je bila puna. Vlasnici rudnika uglja su pokušali da se pobune, ali uzalud.

Ovi poslovni i politički saveznici održavali su stalno sastanke, daleko od očiju javnosti, na kojima je razmatrana aktuelna državna i ekonomska politika. Početkom tridesetih godina, na jednom od tih skupova zaključeno je da uzgoj konoplje može opasno da ugrozi njihove investicije u petrohemiju.

U vreme sve veće popularnosti automobila i njihove sve masovnije prodaje, pojavio se Fordov čuveni “model T” koji je pored biogoriva, imao i mnoge plastične delove od konoplje. Bio je to poslednji znak za uzbunu za ove tri porodice. I skovan je pakleni plan: konoplja se mora zaustaviti!

Uloga medija u realizaciji velike zavere protiv konoplje bila je presudna. Vilijam Herst je u periodu od 1934. do 1937. svojim urednicima dao zadatak - što više prikladnih tekstova o “opasnoj biljci” - marihuani. Reč “marijuana” uzeta je iz meksičkog slenga sa namerom da ona prodre do poslednjeg stanovnika Amerike. Do tada niko nije znao šta je to marihuana. Morali su zato da izmisle novi termin, kako bi sve ono loše i zastrašujuće, što su planirali da dovedu u vezu sa ovom biljkom, koja će biti nazvana “marihuana”, običan čovek lakše progutao. Naziv konoplja u to vreme je izazivao samo dobre i plemenite asocijacije. Recimo, kao kada bi danas za kamilicu ili lipu neko tvrdio da je reč halucinogenim drogama jer sadrže određenu supstancu koja bi, ako se koristi u određenim količinama, tako delovala. Takvih sustanci u stvari ima u mnogim biljkama baš kao što svaka supstanca u velikim količinama može biti otrovna.

Iskonstruisani, psihološki dobro postavljeni ovi novinski članci teško su klevetali Meksikance, Afroamerikance, džez muzičare i umetnike svih fela, koji su, navodno, koristili opojnu travu - marihuanu. Posebno je na meti bio Nju Orleans, gde se pušenje marihuane, navodno, obilato upražnjavalo među crnačkim većinskim stanovništvom. U to vreme u Americi je među belim stanovništvom već vladao paničan strah od crnaca, koji su postali “slobodni ljudi” i ravnopravni građani sa belcima i kojima su pripisivani mnogi zločini i kriminalne aktivnosti. Ovi tekstovi imali su još jedan cilj, da pokažu kako se u stvari životna agilnost crnaca i belaca bitno razlikuje.

Pretnja “marihuanom” punila je naslovne strane, a takozvana “cigara ludosti” bila je prikazana kao snažan narkotik koji je izazivao “neizlečivo ludilo”, dovodio do duševnog rastrojstva i bio “opasniji od kokaina i heroina”. Marihuana je nazivana travom koja je došla iz pakla. Ova medijska kampanja trajala je tri godine.

Snimljeni su u tom periodu i filmovi kao što su “Cigara ludila” (1936) “Marihuana - tajni ubica mladih”, (1935) i “Marihuana: Đavolje seme” (1936). Na kraju filma “Cigara ludila” ispisana je poruka: “PRENESITE OVO SVOJOJ DECI”.

Svi filmovi su bili puka propaganda uobličena samo sa jednom namerom - da uplaši građane. A osnovni cilj je bio da se stvori atmosfera koja će omogućiti da kroz američki Kongres što lakše prođe zakon kojim bi se uzgajanje marihuane teško oporezivalo i da se farmeri maksimalno odvrate od uzgoja konoplje. Da je marihuana u stvari obična konoplja to još niko nije povezivao. Ali strah od onog što se zove marihuana je već bio prisutan.

Kako primećuje Dag Jurči tih godina ljudi su bili mnogo neobrazovaniji i neobavešteniji. Samim tim i mnogo naivniji. O uticaju medija i psihološkoj propagandi malo toga je bilo poznato čak i istaknutim intelektualcima. “Mase su bile kao ovce koje su čekale da ih neko moćan povede. Nisu uopšte postojale sumnje u vladu, Kongres i druge državne institucije. Sve što bi objavile novine ili emitovao radio smatrano je istinom. Tako je poruka o opasnosti od marihuane preneta deci koja su ubrzo i sama postali roditelji baby-boom generacije iz 1957. I danas gotovo svi veruju da je marihuana isto što i indijska konoplja i da je to opasna droga. To je najčešće i sve što znamo o konoplji kao biljci, mi iz baby-boom generacije 1957.”

Kada je bankar i bivši ambasador SAD u Velikoj Britaniji, i glavni investitor Diponovih u petrohemiju, Endrju Melon, kao republikanac, postao sekretar državne blagajne (ministar finansija) Herberta Huvera, prvo je tražio jačanje američkih antinarkotičkih zakona sa obrazloženjem da Kongres i vlada moraju imati pod kontrolom čitavu ovu delatnost, posebno distribuciju i trgovinu narkotičkih proizvoda. Trava za pušenje od konoplje prodavala se sasvim legalno.

Kada je 1927. Kongres došao pod apsolutnu kontrolu republikanaca, izglasan je zakon kojim se odgovornost za praćenje Zakona o narkoticima prebacije sa poreske službe pod ingerenciju sekretara državne blagajne. Preko ovog zakona doneta je još jedna zanimljiva odredba, a to je da nadzor nad sporovođenjem Zakona o narkoticima ne vrši više Odbor federalnog biroa za kontrolu narkotika (Federal Narcotic Control Board), već je nadležnost preneta isključivo na načelnika Federalnog biroa za narkotike. Dakle, dato je ovo punompoćje samo jednom državnom funkcioneru. Na to mesto Melon je imenovao svog budućeg zeta, Harija Dž. Anslingera, koji je dobio posao načelnika.

Vlada, je inače, veoma dugo odolevala pritiscima republikanaca da oporezuju uzgoj konoplje, jer bi tih godina to bila veoma nepopularna mera, kao kada bi danas oporezovali proizvođače krompira ili paradajza.

Ali, iznenada i bez ikakvog objašnjenja, ministarstvo za finansije podržalo je ovaj republikanski predlog, koji će postati poznat kao Uredba o oporezivanju marihuane. Cela ova operacija je izvedena 14. aprila 1937. godine, dok se američki kongres bavio pripremama i debatom o usvajanju budžeta. Uredba o oporezivanju “marihuane” je predstavljena kao predlog za povećanje budžetskog prihoda i prvo je doneta u Budžetskom odboru u Predstavničkom domu, a taj odbor ima specifičnu moć da o onome što predloži ne mora da se raspravlja u drugim odborima Kongresa.