Vojna ustaška elita za zlodela

PAVELIĆEVA kvazidržava, 14. aprila 1941. godine, osniva Hrvatsko domobranstvo. Slavko Kvaternik je šest dana ranije potpisao Zakon o osnutku vojske i mornarice Države Hrvatske. Prvi službeni naziv bio je Vojska Države Hrvatske. Hrvatsko domobranstvo je imalo Kopnene, Zračne i Pomorske snage, Oružništvo i Radnu službu. Najbrojnija od njih je bila Kopnena vojska koja se u početku sastojala od pet divizija sa oko 45.000 vojnika; domobrani će kasnije obaveznom mobilizacijom doći do broja od oko 100.000 pripadnika. Hrvatska mornarica je veoma skromna, a Hrvatska avijacija broji 20 eskadrila koje su opremljene zastarelim italijanskim, nemačkim i francuskim avionima koje su sile Osovine zarobile i prepustile Hrvatima. Pri Avijaciji se nalazio i bataljon padobranaca koji se uglavnom koristio u operacijama protiv partizana, uz podršku vojnih snaga Nemačke i Italije.

Hrvatsko Oružništvo (žandarmerija) bilo je organizovano u sedam pukova koji su se sastojali od 142 kotarske čete, s ukupnim brojem od oko 100.000 oružnika i službenika, a pridodata mu je Redarstvena straža koja je imala oko pet hiljada agenata. Državna kaznena radna služba organizovana je po uzoru na analognu strukturu u Trećem rajhu i brojala je oko 100.000 članova, kojima su poveravani zadaci da proveravaju i nadgledaju osuđene na prisilni rad u "koncentracionim logorima", gde je neposredan nadzor poveren Ustaškoj nadzornoj službi, aparatu za obezbeđenje režima, na čijem čelu je bio Andrija Artuković. Pod njegovom komandom nalazio se logor Jacenovac, kojim je upravljao franjevac Miroslav Filipović Majstorović.

VOJNU elitu ustaške vojske, koja je odgovarala nacističkim SS odredima, predstavlja Ustaška hrvatska revolucionarna organizacija, odnosno naoružani deo Pavelićevog pokreta. Sastavljena od 37 bataljona aktivne vojske (Ustaške djelatne bojne) i od 27 bataljona rezervista (Ustaške pripremne bojne), ona je činila najbolju formaciju poglavnikovog Tjelesnog zdruga. "Dragulj" ovog korpusa predstavlja Crna legija, kojom je komandovao pukovnik Juraj Francetić i koja je sejala strah po istočnoj Bosni, okomivši se na srpsko stanovništvo.

Osim bataljona padobranaca i 369. puka Vražja divizija, koji su ratovali protiv jugoslovenskih partizana, svi ostali ustaški vojni sastavi (koji nikada nisu učestvovali u vojnim operacijama) bili su angažovani na unutrašnjem frontu, tj. na ogromnom poslu etničko-verskog "čišćenja".

PAVELIĆEVE trupe su u ratnim operacijama učestvovale samo na Istočnom frontu jer su u leto 1941, kao i sve satelitske države nacističke Nemačke, morali da pošalju svoj vojni kontingent na Sovjetski Savez. Da bi proslavila taj događaj, Nezavisna Država Hrvatska će štampati jednu seriju poštanskih maraka. U Rusiji će se hrvatski vojnici istaći samoubilačkim fanatizmom.

Svi sastavi ustaških jedinica imali su katoličke kapelane; neki od njih, bez obzira na to što su nocili svešteničke mantije, lično su učestvovali u akcijama istrebljenja Srba; a ostali su imali obavezu da opravdaju pokolje "u ime Boga". Vojnih kapelana je ukupno bilo 150 i svi su bili podređeni apostolskom vojnom namesniku, tj. primasu Hrvatske Alojziju Stepincu.

ALOJZIJE Stepinac rođen 8. maja 1898. u hrvatskom selu Brezariću (40 km od Zagreba, na području Krašićke župe u kojoj je kršten sledećeg dana), sin zemljoposednika Josipa Stepinca i njegove druge žene Barbare Penić. Bio je peti od osmoro dece iz ovog braka. Odlazi u Zagreb 1909, u Biskupsko sirotište i pohađa Klasičnu gimnaziju u Gornjem gradu. Krajem juna 1916. maturira i odmah je regrutovan u austrougarsku vojsku. Posle jednosemestralne obuke u Rijeci dobio je čin potporučnika i poslat je na italijanski front u okolini Gorice. U junu 1918, za vreme bitke na Pjavi, pao je u zarobljeništvo odakle se prijavljuje u Jugoslovenski dobrovoljački korpus koji je bio u okviru Srpske vojske.

Francuska istoričarka Ani Lakroa-Riz u svojoj studiji Le Vatican, l'Europe et le Reich, kaže da se Stepinac zapravo infiltrirao u srpske redove i bavio špijunažom za račun Centralnih sila.

U JESEN 1919. Stepinac se upisao na Poljoprivredni fakultet Zagrebačkog sveučilišta, ali je vrlo brzo napustio studije i vratio se na porodično imanje, posvetivši se poljoprivredi. U to vreme se verio s mladom učiteljicom iz Brezarića, Marijom Horvat. Raskinuvši veridbu 1924, Stepinac je odlučio da postane sveštenik. Tadašnji nadbiskup zagrebački, Antun Bauer, obezbedio mu je da završi teološke studije u Rimu, na koledžu Germanikum-Hungarikum. Studije je završio na Papskom gregorijanskom univerzitetu, dobivši diplomu iz teologije i filozofije. Stepinac je 26. oktobra 1930. zaređen za sveštenika; u Rimu, u crkvi Velike Svete Marije, služio je svoju prvu misu.

PO POVRATKU u Zagreb, u julu 1931, počeo je svešteničku službu u hrvatskoj nadbiskupiji, a nadbiskup Bauer mu je odmah poverio važne dužnosti. Imenovan je za administratora - poverenika nekoliko župa (Samobor, Sv. Ivan Zelina). Vršio je i dužnost nadbiskupa - nadstojnika ceremonija. Papa Pije XI proglasio je 29. maja, 1934. godine tridesetšestogodišnjeg Alojzija biskupom, imenujući ga i za pomoćnog nadbiskupa s pravom nasledstva.

Stepinac je bio najmlađi biskup Rimske crkve tog doba. Nadaren velikim organizatorskim sposobnostima, ispravno je govorio i pisao latinski, italijanski, francuski i nemački - pokrenuo je i vodio razne organizacije koja su osnivane u okrilju Katoličke crkve. Najuticajnija među njima je bila Hrvatska katolička akcija, koja je uoči Drugog svetskog rata imala oko sedam stotina lokalnih podružnica, sa preko trideset hiljada članova i izdavala brojne publikacije sa razgranatom mrežom čitalaca.

KADA je umro nadbiskup Bauer 7. decembra 1937. godine, Stepinac je sa manje od četrdeset godina preuzeo vođenje zagrebačke nadbiskupije. Osniva mnoge nove župe, samo 14 u Zagrebu. Podiže karmelićanski samostan u Brezovici. Od tog trenutka, osim staranja o redovnim nadbiskupskim aktivnostima i poslovima Hrvatske katoličke akcije, posvetio je posebnu pažnju izdavanju verske štampe, uveliko doprinoseći njenoj ekspanziji. Krajem tridesetih godina prošlog veka, u Kraljevini Jugoslaviji pokrenuto je 100 časopisa vezanih za hrvatsko biskupstvo. Na njegovu inicijativu osnovan je katolički dnevni list "Hrvatski glas".

Vatreni pobornik hrvatske nezavisnosti i verskog integralizma, monsinjor Stepinac je pre svega bio zakleti antikomunista: govorio je da je ubeđen da će i SSSR vrlo brzo primiti katoličanstvo i da će "kip Majke Božije biti postavljen u Kremlju".

DOBRODOŠLICA NA USKRS

NA Uskrs 15. aprila 1941, dok nova ustaška vlast priprema prve rasne dekrete, u Zagrebu se oseća atmosfera duhovnih svečanosti. Sa propovedaonice zagrebačke katedrale nadbiskup Stepinac ne krije oduševljenje i upućyje dirljivu dobrodošlicu Anti Paveliću, ubici kralja Aleksandra i uskorašnjem diktatoru genocida: "Veliki čovjek je došao da ostvari najveći zadatak svoga postojanja."