FELJTON - MORBIDNA PARALELA NEMAČKOG MINISTRA: Poređenje sa Srbijom da bi umanjili svoju krivicu

JEDNA studija grupe autora iz Srbije je analizirala srpsko-nemačke odnose i ova analiza je objavljena 2012. u izdanju nemačke fondacije Fridrih Ebert, za čiji račun je analiza i rađena.

Foto: D. Sarić

Ona spada u nekoliko studija koje su u poslednje vreme finansirale nemačke fondacije (uglavnom naslonjene na vodeće nemačke partije) ili institucije „civilnog društva”, koje promovišu zapadno viđenje (pre svega nemačko) stanja u Srbiji i odnosa sa Srbijom, kao što su predlozi za poboljšanje nemačko-srpskih odnosa (2015), nuđenje rešenja šta bi trebalo da sadrži sporazum o „sveobuhvatoj normalizaciji odnosa između Srbije i Kosova” (2018), ocene „perspektiva jugoistočne Evrope” (sa istorijskim lekcijama, posebno o sukobima na Kosovu) (2019), itd.

Pomenuta studiji iz 2012. jasno je artikulisala stav koji, izgleda, nije dovoljno poznat srpskoj javnosti, a možda ni njenim političarima. Naime u studiji autori navode, a to u predgovoru posebno naglašava i Mihael Erke (Michael Ehrke), direktor regionalne fondacije „Fridrih Ebert” u Beogradu, da Nemci smatraju da bi Srbi trebalo da prođu isti put „samoprosvetljenja” koji su Nemci prošli za zločine nacionalsocijalizma, a Srbi bi to trebali da prođu zbog zločina u BiH i nad Albancima, i da se „obračunaju sa prošlošću”.

ERKE  dalje kaže: „Problem leži u odnosu između zločina i kazne, u tome što se zločini Nemaca u godinama nacionalsocijalizma stavljaju u ravan sa zločinima Srba na Kosovu. Niko to nije jasnije izrazio od nekadašnjeg nemačkog ministra spoljnih poslova, Joške Fišera, koji je pokušao da opravda pred svojom partijom ‘Zelenih’ nemačko učešće u ratu na Kosovu. Rekao je umesto pacifističke parole ‘Zelenih’: ‘Nikad više rat!’, kako barem ravnopravno mora da važi parola: ‘Nikad više Aušvic!’. Rekao je da rat može da bude legitimno sredstvo ako treba sprečiti ‘Aušvic’. ‘Bombe su nužne kako bi se zaustavio ‘srpski SS’ - i tim rečima Fišer je povukao direktnu paralelu između srpskih zločina na Kosovu i Holokausta. Time je srušio najveći tabu politike SR Nemačke  prema istoriji - tezu o jedinstvenosti Holokausta. U Nemačkoj mu to nije uzeto za zlo”. Uz to, Erke dalje navodi da Srbija treba da „gubitak jednog dela nacionalne teritorije prihvati kao neka vrsta kazne za nedela iz prošlosti - onako, kako su Nemci, iako tek mnogo godina kasnije, prihvatili gubitak Pomeranije, Zapadne i Istočne Pruske, kao kaznu za zločine nacionalsocijalizma”.

Ova morbidna analogija i „paralelizacija” istorijske sudbine Nemačke i Srbije, u smislu „zločina i kazne”, zavređuje da se bar malo prokomentariše. Kao prvo, ovi „zločini” se ne mogu uopšte porediti, ma koliko je Nemcima (ili bar nekima od njih) ovo poređenje potrebno da bi relativizovali svoju istorijsku svetsku krivicu, a najlakše je krivicu svaliti još na nekog malog i slabog. Holokaust je bio i ostao jedan i jedinstveni zločin u istoriji civilizacije, po razmerama (u kome je ubijeno oko šest miliona Jevreja, mada se navode i druge cifre) i planski smišljen „industrijski genocid” i ništa se sa njime, za sada, ne može porediti.

TREBA podsetiti na tzv. prepirku nemačkih istoričara iz 1986-1987, kada je kontroverzni nemački istoričar Ernst Nolte osporio jedinstvenost Holokausta (tj. singularitet nacističkih nedela), navodeći da je sličnih slučajeva bilo i pre pojave nacizma (stradanje Jermena, staljinističke čistke) i da se Holokaust razlikuje samo po „tehnici ubijanja gasom”. Očigledno se ovakva poređenja od strane političara, kao što je tadašnji ministar Fišer, ili sadašnjeg zvaničnika partijske fondacije (Fridrih Ebert fondacija je fondacija SPD-a), ali i nekih drugih, aktueliziraju u političke svrhe, jer, da se parafrazira sam Nolte opterećujuća nemačka „prošlost nikako da  prođe” .
Kao drugo, ono što Erke, svesno previđa, Nemačka je kriva i za Prvi svetski rat i za Drugi svetski rat, a ne samo za „zločine nacionalsocijalizma” (koje su izgleda počinili neki „drugi Nemci”).

Ne bi trebalo zanemariti ni zločine koji su počinjeni u nemačkim kolonijama (gde su nemački vojnici ratovali sa mitraljezima i topovima protiv pobunjenog domorodačkog stanovništva sa strelama i kopljima) u Africi pre Prvog svetskog rata. Oni su imali sva obeležja genocida (koji je nemačka vlada konačno priznala tek 2021) nad domorodačkim stanovništvom (ubijanje civila, proterivanje u pustinju gde su zatrovali izvore vode ili logore u kojima je stopa smrtnosti bila 45-50%) . Neki smatraju da se na ovoj kolonijalnoj praksi, uz učenje nemačkog socijaldarvinizma, rasne higijene i eugenike, začeo Holokaust („Konačno rešenje”) i pokušaj „kolonizacije” Istočne Evrope („Generalni plan za Istok”).

Za Veliki rat je kriva Nemačka, pošto je tu krivicu prihvatila Mirovnim ugovorom u Versaju 1919. (član 231), koji je tada, kao i sada, popularno rečeno, „pravno Obavezujući ugovor”. Mirovni ugovor ovog tipa posle Drugog svetskog rata sa Nemačkom nije zaključen (voljom velikih zapadnih sila i SSSR-a u fazi raspada), ali je krivica Nemačke za Drugi svetski rat faktička i nesporna i nije je potrebno posebno dokazivati..

SA DRUGE strane, Srbija (Jugoslavija), ni u Prvom svetskom ratu, ni u Drugom svetskom ratu nije bila agresor, a 1999. nije napala nijednu zemlju članicu NATO, već je NATO, bez mandata UN i protivno Povelji ove organizacije, izvršio agresiju na Srbiju (SRJ). U sklopu re agresije su avioni nemačke ratne avijacije, između ostalog, dva puta raketirali 30. 5. 1999. most u Varvarinu u čijoj blizini je bilo puno civila, ubivši tom prilikom 10, a ranivši 30 ljudi. Taj čin, počinjen na pravoslavni praznik Sveta Trojca i pazarni dan, zvaničnici NATO-a su nazvali „legitimnim”, a žrtve „kolateralnom štetom”. Da li je Srbija izgubila u ovoj agresiji rat? Činjenica je, nezavisno od tumačenja odredbi Kumanovskog sporazuma iz juna 1999. (i Rezolucije SB UN 1244), da su se po vojnim kriterijumima snage JA povukle, a snage NATO zauzele deo teritorije Srbije, i to se može smatrati vojnim porazom.

Na stranu to što je najveći vojni savez na svetu sa neizmernim vojnim efektivama „hrabro” ratovao (iz vazduha, uz kopnenu podršku OVK, čiji su neki od pripadnika bili obučeni u nove nemačke maskirne uniforme, sa kojih čak nije bio uklonjen crno-crveno-žuti amblem) protiv male i sankcijama iznurene zemlje, opkoljene sa svih strana i bez ijednog spoljnog saveznika (uz mlaku podršku Rusije koja je tada imala veliki broj svojih problema), a to je mogao sa tadašnjim stanjem u međunarodnim odnosima da radi unedogled, i da ne odgovara nikom . Sa druge strane, godinama pripremana Nemačka u oba rata je imala veliki vojni potencijal i bila je ravnopravna u odnosu na svoje protivnike, pa čak je i na početku pobeđivala. Ni vojnički porazi agresorske Nemačke u oba rata (napad na neutralnu Belgiju 1914. u Prvom svetskom ratu i napad na Poljsku 1939. bez objave rata u Drugom svetskom ratu) ne mogu se porediti sa „porazom” Srbije u ratu u kome nije napala nijednu drugu državu (a pogotovo ne državu članicu NATO-a).

SUTRA: PLANSKO UMANjIVANjE ULOGE SRBIJE U DVA SVETSKA RATA

Preporučujemo

Feljton

2 7

FELjTON - KO JE KRIV ZA POČETAK PRVOG SVETSKOG RATA: Nemačka želela da Austrija i Srbija uđu u sukob

27. 03. 2023. u 18:00

Feljton

0 6

FELjTON - NEMAČKA PREKO BEČA KONTROLIŠE SRBIJU: U svim preogovorima na Balkanu, štitila je interes Austrougarske

26. 03. 2023. u 18:00

Feljton

0 1

FELjTON - SVET SE UBRZANO MENjA I PRETVARA U VELIKI HAOS: Raspadom SSSR, Jugoslavije i Čehoslovačke stvorene 22 nezvisne države

23. 03. 2023. u 18:00

Feljton

0 0

FELjTON - BALKAN REGION PUN PODELA I PROBLEMA: Za sve se pita Nemačka, zemljama jugoistočne Evrope ostaje svetla "evropska perspektiva”

21. 03. 2023. u 18:00

Pratite nas i putem iOS i android aplikacije