Od roda Nemanjića

KNEGINjA Milica Hrebeljanović je rođena oko 1335. godine, a ćerka je kneza Vratka, potomka Nemanjića. Vukan Nemanjić, sin velikog župana Nemanje, koji je vladao Dukljom, imao je sinove Đurđa, Stefana i Dimitrija - Davida. Dimitrijev sin Vratislav je imao sina Vratka, a ovaj ćerku Milicu. Prema tome, ona je u četvrtom kolenu poticala od Nemanjinog najstarijeg sina, velikog kneza Duklje i time bila potomak svetorodne dinastije Nemanjića.
U “Žitiju kneza Lazara” iz 1392. godine, za kneginju Milicu se kaže:
“Beše roda svetla i slavna i, naročito, od carskog nekog korena, plemena svetog Simeuna Nemanje, prvog gospodina Srbima”.
Otac kneginje Milice, Vratko, bio je topličko-polimski kralj, u narodnoj tradiciji poznat kao Jug Bogdan.
Od roditelja je dobila osnovne hrišćanske pouke koje će tokom celog života ispunjavati, a pismenosti se naučila na dvoru svojih roditelja.
Bila je, kako ističe njen biograf, “svakim vrlinama ukrašena, milostiva, štedra, tiha i svakom dobrom naravi ispunjena”.
Kao rođaka cara Dušana, često je boravila na njegovom dvoru, gde su je car Dušan i carica Jelena bliže upoznali, zavoleli i uz saglasnost njenih roditelja, nepoznate godine, doveli je na carski dvor.
Tu se upoznala i zavolela sa knezom Lazarom Hrebeljanovićem, tada na službi u carskom dvoru, za koga se i udala, 1353. godine, uz blagoslov cara Dušana i carice Jelene.
Sa Lazarom je izrodila pet kćeri: Maru, Draganu, Jelu - Jelenu, Teodoru i Oliveru i tri sina: Stefana, Vuka i Dobrivoja.
Iako je titulu kneza Lazar Hrebeljanović, po mnogim izgledima, imao od 1365. godine, ona je prvi put zabeležena u dokumentima 1371. godine.
Oblast kneza Lazara na kojoj je otpočeo da se osamostaljuje, mogla se prostirati između oblasti kralja Vukašina Mrnjavčevića na jugu, oblasti Rastislalića na severoistoku (Braničevo) i oblasti kneza Vojislava Vojinovića, kasnije Nikole Altomanovića, koji je vladao zapadno od Rudnika.
Sa agresivnim županom Nikolom Altomanovićem, koji je nastojao da prisvoji neke Lazareve zemlje, knez Lazar je vodio dugotrajne borbe, da bi ga na kraju uz pomoć bosanskog bana Tvrtka Prvog Kotromanića, kome je Nikola takođe upadao u posede, i uz izvesnu pomoć svoga zeta, mađarskog feudalca Nikole Gare, potukao. Ovom prilikom Nikoline zemlje su razdeljene, pri čemu je knez Lazar dobio teritorije od Rudnika do Drine.
Posle smrti mađarskog kralja Ludvika Prvog, knez Lazar se oslobađa njegovog vazalstva, upada u Braničevo i Kučevo, a zatim i u Mačvu, koju je caru Urošu preoteo kralj Ludvik, i pripajao ove oblasti svojoj državi.
Posle Maričke bitke u kojoj su Turci potukli srpsku vojsku pod komandom Vukašina i Uroša Mrnjavčevića i smrti cara Uroša, knez Lazar uspeva da sebi pripoji Prištinu, deo Kosova i svoju bivšu baštinu koju su mu Mrnjavčevići bili preoteli, i Novo Brdo. Bio je to tada najpoznatiji rudnik na Balkanu. Ovom prilikom on svom zetu Vuku Brankoviću, ustupa deo Kosova i Prištinu, gde se Vuk sa porodicom preseljava iz svoje baštine u Drenici i odabira Prištinu za svoju novu prestonicu.(Nastaviće se)