SRBI ČUVALI I VRATA NARODA: Zašto je drevni crnomorski Pont, danas većim delom u oblasti Rize u Turskoj, važan u istoriji srpskih seoba

KO misli da je današnji svet postao mali i da u njemu nema više šta da se otkrije treba da se uputi u drevni crnomorski Pont gde su antički geografi Plinije i Ptolomej u 1. i 2. veku, nabrajajući mnoge narode koji su tada tamo živeli, prvi put u istoriju uveli i onaj pod imenom Srbi.

foto: B.Subašić

Veliki antropolog dr Niko Županič, koji se bavio seobama Slovena ka Balkanu, postavio je početkom 20. veka hipotezu da su se pontski Srbi Plinija i Ptolomeja verovatno stopili sa grupom Slovena iz pontskih stepa čiji su jezik prihvatili, ali da je taj novi narod zadržao srpsko ime.

Ta priča je iz nekog razloga uznemirila Beč čiji su istoričari histerično napali Županiča. Da je on ipak bio u pravu pokazali su 2000. godine rezultati svetskog naučnog ispitivanja seoba naroda, uzorkovanjem genetskog materijala u 47 država. U srpskom uzorku bilo je najviše najstarijeg genoma HG2 po čemu smo bili bliže pontskim Gruzinima nego Rusima.

foto: B.Subašić

Danas prostor antičkog Ponta većim delom pripada oblasti Rize u Turskoj, čijim je putevima kroz crnomorsko priobalje i stazama kroz visoke planine od seoba indoevropskih naroda ka Evropi i Maloj Aziji do danas prošao ceo svet Evroazije uklapajući u svoje nacionalne mitove i priče prethodnika.

Tako su pripovesti iz nepojamne starine ostale da žive u narodnom predanju mojih pontskih domaćina, Turaka iz Rizea, koji nisu zaboravili da su etnički Lazi, prastanovnici ove oblasti i dela susedne Gruzije. Oni osim turskog i dalje govore svoj jezik, jedan od najstrijih na svetu i paraleno se koriste drevnim laskim i modernim turskim toponimima. Plinije i Ptolomej su uz Laze, kao susede pontskih Srba pomenuli i Ibere (Gruzine), Kolhe (Kolhiđane) i Hemšine (koji i danas žive u selima Hamešin i Čamlihamešin).

foto: B.Subašić

U razgovoru sa Lazima lako se uočava sličnost sa drugim starim narodima u načinu poimanja drevnih mitova kao dela nacionalne istorije, koja nije nauka u modernom smislu već skup moralnih zakona i pouka.

- Slušaj, sledeći put kada dođeš vodićemo te do stene gde je Zevs zakucao Prometaja jer se usprotivio bogovima i odao ljudima tajnu vatre. Kako znamo da li je baš ta stena prava? Pa, to se odmah vidi, to je gromada koja kao da je sa neba pala, različita od svih drugih i nalazi se na našoj zemlji. Jeste ona na teritoriji Gruzije, ali tamo žive Lazi, mi znamo gde je Prometej bio zakucan, bili smo ovde pre drugih sa Iberima, današnjim Gruzijcima. Odmalena sam slušao priče da se po njima naziva Iberijsko poluostrvo, ali nisam verovao dok nisam otišao u Španiju i upoznao Baske za čiji jezik kažu da nije sličan nijedan drugom na svetu. To nije istina, on je sličan jeziku Laza i Đurđijanaca, ja sam razumeo mnoge reči - objašnjavao mi je moj vodič Kadir, zaljubljenik u masiv turskog Kačkara koji se naslanja na gruzijski Kavkaz.

foto: B.Subašić

Objasnio mi je da se Pont zvao i Kolhida, po narodu Kolha, čiji je kralj na svetom hrastu čuvao zlatno runo krilatog ovna, za kojim su iz Helade u potragu krenuli Jason i argonauti. Ovaj mit je još u 8. veku pre naše ere kao veoma staru priču zabeležio Herodot iz maloazijskog Halikarnasa. U popularnoj kulturi ova legenda se smatra starogrčkom, ali poznavaoci objašnjavaju da je reč o mnogo starijoj metaforičkoj priči o susretu Indoevropljana sa starim kavkaskim narodima, koju su Heleni kasnije literarno uobličili.

Da je reč o opštem mitu Balkana i Male Azije svedoči i srpska pripovetka Zlatoruni ovan koju je 1853. u zbrici narodnih umotvorina objavio Vuk Karadžić. Naime, u jednoj od verzija drevnog mita Jason je zakoniti naslednik kraljevstva, kome je stric ubio oca i prisilio ga da sa argonautima ide u Kolhidu i donese magijsko zlatno runo. Kolhidski kralj je pokušao da spreči heroja da ispuni zadatak postavljajući mu zadatke koje smrtnik ne može da izvrši.

Jason je ipak uspeo uz pomoć čarobnice, a kući se vratio ploveći rekom Istar, kako su Heleni zvali Dunav, u čijem se priobalju ispod Avale neko vreme zadržao. Dramska osnova srpske narodne pripovetke Zlatoruni ovan je veoma slična. Mladić iz osvete ubija zlatorunog ovna koji mu je prethodno ubio oca, ali njegov zli stric želi da mu oduzme dragoceno runo. Da bi ga zadržao, on kao i Jason uz pomoć čarobnice ispunjava nemoguće zadatke koje mu postavlja stric.

foto: B.Subašić

Razgovarajući sa domaćinima iz Rizea o balkansko-maloazijskim mitovima hodajući malo kroz šumu, malo kroz oblake između kačkarskih vrhova Sal i Pokut prihvaćen sam kao "domaći".

Ova dva vrha bila su su kultno mesto od praistorijskih žitelja Ponta do današnjih stanovnika oblasti Rize koji na njih dolaze da uživaju u veličanstvenom pogledu. Sa jedne strane grebena on se pruža na niže vrhove obronke masiva pokrivene gustim kišnim šumama iznad kojih zbog jedinstvene suptropske klime neprestano lebdi gusti pokrov od belih oblaka. Sa druge strane pruža se pogled na veličanstvene i surove gole najviše vrhunce Pontskih Alpa koji dostižu 4.000 metara nadmorske visine.

Oko podneva, kada sunčevi zraci dotaknu dna mnogobrojnih uskih klisura u kojima huče planinski potoci ukazuje se jedinstven prizor brzog uzdizanja stubova vodene pare koji se rascvetavaju u velike bele oblake.

foto: B.Subašić

- Noć je na Salu i Pokutu još lepša, zvezde se vide kao na dlanu. Najlepša je u vreme meteorskih kiša kada su ovi vrhovi preplavljeni ljudima koji dolaze da posmatraju taj nestvarni prizor. Planine približavaju ljude Bogu. Kada se Persija prostirala sve do Ponta, ovde su bili jaki persijski kultovi i večne vatre su gorele na planinama. U hrišćanskom Novom zavetu piše da je u Pontu misionario Sveti Andrej Prvozvani i da je ovde bio jedan od prvih hrišćanskih prostora, posle čega su na planinama građeni manstiri. Od kada su došli Seldžuci u 11. veku na vrhovima su građene džamije. A sva svetilišta u stvari ne bi bila važna da nema planina koje su istinski Božji hramovi - govorio je zamišljeno Kadir.

Planine su, kaže nauka, formirale nepokorni mentalitet stanovnika Ponta, jer svojom neprohodnošću daju šansu i malim zajednicama da se odupru neuporedvo jačim osvajačima.

foto: B.Subašić

Prvi su bili Heleni koji su u priobalju Crnog mora od 8. veka pre Hrista razvili velike lučke gradove, trgovačke, naučne i religiozne centre: Sinopu, Trapezunt, Herakleju, Rize... Ipak, kolonizatori su svoju kulturu uspevali da nametnu samo među gradskim zidinama i na dvorovima vazalnih vladara. Isto se ponovilo i kada su Pont osvajali Persijanci, Rimljani, Osmanlije. Male zajednice starih pontskih naroda i izbeglica pred naletima arapskih kalifata, Seldžuka i Osmanlija uspevale su da nađu sklonište i održe identitet u surovom planinskom zaleđu do 1924. kada su vlasti Republike Turske ukinule i naziv Lazistan, "Zemlja Laza" za oblast Rizea uz granicu sa Gruzijom iako je ovaj stari narod lojalno borio sa Tursku sa Ataturkom protiv koalicije Engleza, Francuza i Grka. Danas Lazi sebe smatraju delom turske nacije, ali dalje čuvaju svoj jezik i etnički identitet.

foto: B.Subašić

Marko Polo na putu za Kinu

KROZ masiv Kačkara koji je čuvao Pont vodile su samo uske staze kroz duboke klance u kojima su napadači mogli da budu lako presretnuti i uništeni. Njih su štitile i moćne tvrđave sazidane na neverovatnim mestima.

foto: B.Subašić

- Važan deo Puta svile odvajao se od centralne Anadolije i vodio kroz klisuru Firtine, Olujne reke, ka lukama Ponta, među kojima je Trapezunt bio najveća. Karavani kroz kanjon nisu smeli da idu noću i tvrđave su služile i kao vojne postaje i kao moteli za putnike i trgovce. One su napravljene tako da ih je razdvajao dan putovanja. Najupečatljivija utvrda je Zilkale, Zvono-tvrđava podignuta na vrhu visoke šiljate stene koja se diže iz sredine klisure. Zvono iz nje je upozoravalo na opasnost u slučaju velikog vojnog napada, a čuvari trgovačkog puta derbendžije su imali svirale koje su prodražavale glasove ptica. Njima su šifrovano javljali da li je put bezbedan ili je primećena neka opasnost. Putem kroz klisuru Olujne reke je u Kinu otišao 1272. Marko Polo.

foto: B.Subašić

Srodni iako ih jezik deli

SVETSKO ispitivanje seoba naroda praćenjem muškog Y hromozoma iz DNK, koji se u gotovo nepromenjenom obliku prenosi sa oca na sina, odvijalo se od 1997. do 2000. Retke mutacije na muškom hromozomu, koje se dešavaju otprilike jednom u 1.000 godina, služile su kao marker određene populacije sa istim prapretkom. Laboratorija za molekularnu biologiju i genetiku Instituta u Vinči ušla je tada u red malobrojnih referentnih institucija. Od 47 zemalja gde je ispitivanje obavljeno, haplotajping se radio samo u osam država, od kojih je jedna bila Srbija i sa 100 uzoraka i velikim brojem obrađenih markera, ušla je u pet najrelevantnijih rezultata. Ukrupnjavanjem rezultata ustanovljeno je da je genom sa oznakom HG2 najstariji, a da su svi ostali proistekli iz njega. Cilj istraživanja bio je da narodi mogu da budu srodni čak i kad ne govore istim jezikom. Ispostavilo se da u srpskom uzorku ima najviše najstarijeg genoma HG2 i da smo po tome bliže Gruzinima, Ircima i Nordijcima nego Rusima.

foto: B.Subašić

foto: B.Subašić

Odbrana Trapezuntskog carstva

MASIV Pontskih Alpa je zaustavio i latinske krstaše koji su u svom četvrtom pohodu 1204. posle potpunog razaranja i pljačke Carigrada pokušali da zauzmu i luke Ponta, pre svega Trapezunt, današnji Trabzon. On je od ranog 13. veka do pada pod osmansku vlast 1461. bio jedna od najznačajnih stanica na Putu svile i smatran je kapijom Persije na jugoistoku i Kavkaza na severoistoku. Namere krstaša i Venecijanaca je na vreme prozrela patricijska romejska porodica Komnina, koja je na vreme prebacila legije i brodove Istočnog Rima na Pont i odbranila Trapezuntsko carstvo, koje se prostiralo od Krima do krajnjeg severoistočnog ugla Anadolije. Ono je palo pred naletima Osmanlija čitavih 26 godina posle osvajanja Carigrada, kao poslednji ostatak "pravoslavnog Rima". Helenofoni stanovnici Ponta su sve do totalnog etničkog čišćenja 1924. nazivali sebe Romejima i Rimljanima, a ne Grcima.

Pratite nas i putem iOS i android aplikacije